Vortex. Dziewczyna, Która Prześcignęła Czas | Autor: Anna Benning

  Dzisiaj zacznę nietypowo… A może właśnie najbardziej typowo, jak potrafię. Chciałabym Wam zaprezentować książkę „Vortex. Dziewczyna, która prześcignęła czas”. I każdy, kto choć troszkę zna moje recenzje, wie już, co to oznacza… Tak, tak i jeszcze raz tak. Ponownie zaczęłam czytać serię nie w odpowiedniej kolejności i z tego powodu nie miałam pojęcia, co się dzieje. Jednak wraz z czytaniem miałam poczucie, że nabieram pewności sobie i zaczynam odnajdywać się w opowieści, co dało mi doskonałą motywację, by czytać dalej… I by powrócić do pierwszego tomu, czego jeszcze dotychczas nie zrobiłam, ale bez wątpienia którego pięknego dnia dojdzie do tego i będę z tego dumna.

Tymczasem już nie zmieniając oryginalnego tematu tej recenzji, powracam bezpośrednio do drugiego tomu „Vortex”. Przede wszystkim do przeczytania książki zachęciły mnie liczne reklamy, liczne pozytywne opinie i wprost przecudowne okładki. Czy moje srocze oko i tym razem dało mi radość z czytania i nie zawiodło?

Przede wszystkim sam pomysł przypadł mi do gustu, gdyż jest dokładnie tym, co tak bardzo cenię. Czyli autorka potrafiła odnaleźć ten złoty środek pomiędzy motywami dość dobrze znanymi, niekiedy ukrytymi, ale jednak często wykorzystywanymi w literaturze, a nadaniem im ponownie nowego, całkowicie niesztampowego znaczenia. Po przeczytaniu opisu miałam przez chwilę niechęć, gdyż pojawia się tam wzmianka o „Igrzyskach Śmierci”. I jak w swoim czasie uwielbiałam tę serię i naprawdę mocno ją doceniam, to nie uważałam, żebyśmy potrzebowali kolejnej dystopii, kolejnego odniesienia do dawnych czasów. Wystarczyła w swoim czasie „Niezgodna”. Tymczasem zostałam pozytywnie zaskoczona właśnie odnalezieniem tego złotego środka.

Ogólnie jestem też pod wrażeniem stworzenia samego uniwersum. Przez ten brak pierwszej części nie do końca wszystko zrozumiałam, ale miałam poczucie istnienia granic, które są rozwlekłe i zaskakują swoim panoramicznym spojrzeniem. To poczucie, że nie jest to wyłącznie jakiś tam mały światek odnoszący się do jednego domu i niezbyt dobrze dopracowanego sąsiada, dawało mi motywację, by czytać dalej i jeśli nawet jakieś fragmenty nie przypadły mi do gustu, przymrużyć na to oko.

Wszystkie wady tak naprawdę rozbijają się o to moje czytanie nie w odpowiedniej kolejności. Niektóre aspekty wyjątkowo ciężko jest mi ocenić, gdyż po prostu brakuje mi kontekstu. Tak jak wspominałam – z czasem szło lepiej i tak naprawdę przestałam zwracać na to uwagę. Jednak choćby bohaterowie, przy nich czułam brak mojej wiedzy i zirytowanie, że nie umiem ich uchwycić, że tak naprawdę nie wiem, czy ich lubię, czy nie. Czy są dobrze dopracowani, a może wręcz przeciwnie. Oczywiście tutaj nie zarzucam tego książce, tylko uczucie przyznaję się swoim czytelnikom do tych braków.

Ta recenzja jest wyjątkowo odmienna od moich typowych słów, gdyż pominęłam styl. Dla naturalności zostawię tę niesztampową dla mnie kolejność. Sam styl jakoś mnie nie przekonał. Znaczy był poprawy, lecz nie czułam takiej charakterystycznej atmosfery, którą tak intensywnie cenię przy prawie każdej powieści, a w szczególności przy powieściach nie odbywających się w typowej, naszej rzeczywistości. Oczekiwałabym większego rozbudowania, ale właśnie pod względem językowym, pewnego brakującego dla mnie kunsztu.

Tak jak na samym początku napisałam, planuję zapoznać się z pierwszym tomem książki. Tak naprawdę to widzę, że niedługo będzie zakończenie trylogii, więc być może skusze się o przeczytanie wszystkich trzech po kolei, by nadać całej historii ciągłości i właśnie w kontekście takiej ciągłości ją ocenić.