Spostrzeżenia Pesymistycznego Optymisty | Autor: Delfina Deli

  Jaki jest człowiek i jego natura? Ile jesteśmy w stanie udźwignąć? Czy społeczeństwo może być dla jednostki źródłem przyjemnych doznań, czy może jedynie maszyną do tworzenia koszmarnych problemów? Pisząca pod ciekawie brzmiącym pseudonimem literackim Delfina Deli w swoim zbiorze poetyckim pt. „Spostrzeżenia pesymistycznego optymisty” daje czytelnikom sporą dawkę przemyśleń na temat tego, jakimi osobami jesteśmy wobec siebie nawzajem, jak również dla własnego Ja. Rozważa kwestię tego, czy szukając zaspokojenia dla własnych pragnień, żądań i dążeń, z premedytacją nie „wdeptujemy” innych w ziemię. Tym samym, czy nie niszczymy naszym znajomym, pracownikom, sąsiadom, krewnym życia, planów oraz marzeń. Tematem przewodnim tomiku są skomplikowane zależności międzyludzkie i ich wpływ na emocje i podejmowane w następstwie działania.

Tytuł publikacji zapowiada to, czego możemy spodziewać się po wnętrzu, a więc całą masę poetycko wyrażonych spostrzeżeń. Delfina Deli zwraca uwagę na wiele różnych zjawisk społecznych. Na karty jej książki trafiają między innymi te zjawiska, które w obecnym czasie stają się niepokojące, jak chociażby nasilony problem popadania w depresję, czy ryzyko wykluczenia społecznego. Dwadzieścia kilka utworów staje się zapiskami osobistych refleksji i wniosków wynikających z bardzo wnikliwej obserwacji otaczającego świata. Poetka zamyka je w poematach okraszonych rymami o nieregularnej budowie. Bezpośrednio zwracając się do odbiorców swoich wierszy, posługuje się prostym słownictwem, bez trudnych do zinterpretowania stylistycznych środków wyrazu. Jako główny sposób dotarcia do czytelnika wybiera odwoływanie się do znanych zjawisk i doświadczeń, a także stawia na obrazowe porównania. Dzięki takim zabiegom czyni swoją twórczość bardziej dostępną i zrozumiała, a także poszerza grono odbiorców. Nie ma chyba nic gorszego, niż poezja, w której odnaleźć się może wyłącznie jej własny autor. Tutaj nie ma tego problemu.

Moja refleksja po lekturze „Spostrzeżeń pesymistycznego optymisty” jest następująca. Mianowicie, bardzo zastanawia mnie, jak wiele przykrych doświadczeń musiało spotkać autorkę (tudzież podmiot liryczny). Zbiór utworów przepełnia bowiem gorycz i trudne emocje, dławiący żal. Z wielu wersów wyłania się osoba osamotniona, niezrozumiana przez otoczenie, a nawet zdradzona i oszukana. Można się tylko domyślać, co takiego przydarzyło się poetce lub osobom, które stały się inspiracją jej twórczości, ale nie było to raczej nic przyjemnego. Ta nuta ogromnego rozczarowania ludźmi i światem pobrzmiewa w większości wierszy, niejednokrotnie budząc w czytelniku współczucie. Jeśli pisanie jest sposobem radzenia sobie z rzeczywistością, przytłaczającymi sprawami, cierpieniem - trzeba pisać, uwalniając myśli i słowa. Jeśli jest sposobem na opowiedzenie o krzywdach innych i uwrażliwianie ludzi - również.

Nie do końca tylko potrafię zrozumieć niektóre z intencji autorki. Ponieważ z jednej strony opowiada ona o zapominanych często wartościach, takich jak bycie pomocnym, wrażliwym na krzywdę innych, a jednocześnie obarcza je pewnymi warunkami, które można zinterpretować jako dzielenie na lepszych i gorszych. Powstaje pytanie, jak to rozumieć: dosłownie, czy z ironią? Czy może właśnie tak jest, że wg indywidualnych, nie uniwersalnych kryteriów, decydujemy, kto wart jest naszego wsparcia, a kto pogardy? Czy ten pesymistyczny optymista z utworów jest bardziej optymistą, czy jednak pesymistą? To pozostawiam do rozważenia każdemu, kto sięgnie po refleksyjny zbiór wierszy Delfiny Deli. Tak jak i to, czy czerpać z prezentowanych przez autorkę wskazówek dotyczących tego jak żyć, jak się zachowywać i postrzegać świat. Podczas lektury czytelnik z pewnością będzie mieć okazję pochylić się nad wieloma sprawami, którym wcześniej nie poświęcał uwagi.