Koniec Lodu | Autor: Dahr Jamail

  Ostatnio miałam okazję przeczytać kilka książek, które poruszały tematykę związaną ze zmianami klimatu. Ta, o której chcę dzisiaj opowiedzieć, była najbardziej poruszająca i mam po niej kaca moralnego. Zastanawiam się, czy można było zrobić coś, żeby nie doszło do takich rzeczy. Miałam łzy w oczach, gdy czytałam o tym, jak wymierają gatunki. Niektóre z nich niedługo znikną z powierzchni Ziemi.

Dahr Jamail był reporterem wojennym. Po powrocie z frontu rusza na swoje ukochane szlaki górskie Ameryki. Wtedy orientuje się, że stoki, po których kilka lat temu się wspinał, zostały nieodwracalnie zniszczone przez zmiany klimatu. Wyrusza więc w podróż, by dowiedzieć się, jakie konsekwencje niesie ze sobą jego ocieplenie.

Kiedy sięgałam po tę książkę, nie bardzo wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Obawiałam się także tego, że będę już nieco „przejedzona” tym tematem. To miała być czwarta tego typu publikacja, którą przeczytałam w ciągu miesiąca. Dwie były dla nieco młodszych czytelników. Od „Klimat to my” się odbiłam. Byłam ciekawa, co będzie miał mi do pokazania Dahr Jamail. Jak już wiecie, bo wspomniałam o tym na początku, ta książka chwyciła mnie za serducho i jeszcze długo będzie mnie za nie trzymać.

Jej autor wyrusza w podróż, żeby przekonać się, co dzieje się z Ziemią. Rozmawia z różnymi ludźmi, poznaje ich punkt widzenia. Nie musicie obawiać się tego, że zostaniecie zarzuceni naukowym żargonem, z którego niewiele zrozumiecie. Owszem, pojawiają się pewne naukowe stwierdzenia, ale są one podane w bardzo przystępny sposób. Całość bazuje na rozmowach i obserwacjach miejsc, które najbardziej ucierpiały w wyniku ocieplania się klimatu. Dahr Jamail opisuje to w tak plastyczny sposób, że nie miałam problemu z tym, by wyobrazić sobie to, o czym mówi. Ten obraz był przytłaczający. I myśl, że może być jeszcze gorzej, wcale nie napawa mnie optymizmem.

Najbardziej poruszył mnie reportaż „Kanarek w kopalni”. Kiedy opisywano tu wymieranie gatunków, czułam, jak pęka mi serce. Przykładowo kotiki muszą wyruszaj w morze dalej niż zawsze w poszukiwaniu pożywienia. Kiedy wracają do swoich młodych, te już nie żyją. Ten reportaż dobitnie pokazuje, że wymieranie gatunków to także tragedia dla ludzi. Jeśli zamyka się łowiska ryb, ludzie nagle tracą źródło zarobku, a często wraz z tym dom czy rodzinę. Owszem, miałam tego świadomość, ale po raz pierwszy tak bardzo mnie to uderzyło.

Każdy z reportaży daje do myślenia. Musiałam dawkować sobie czytanie, choć książka jest napisana w bardzo przystępny sposób. Po prostu czułam się przytłoczona tym, co czytam. Nie wszystkie zwierzęta będą w stanie dostosować się do nowych warunków życia, więc tracenie dotychczasowego terenu, na którym mieszkały, będzie wiązało się dla nich ze śmiercią. A wielu ludzi ucierpi wraz z nimi.

W zakończeniu autor zaznacza, że sporo zmieniło się od czasu, gdy przeprowadził rozmowy, zbierał materiały do książki i pisał ją. Niestety, są to zmiany na gorsze. Choćby w przypadku Wielkiej Rafy Koralowej. Nie chcę tutaj nikogo straszyć wizją apokalipsy, wielkich powodzi itd. Jednak nie można zaprzeczyć, że z Ziemią dzieje się coś niepokojącego. Jeśli chcecie przekonać się, co odkrył autor, jeśli chodzi o zmianę klimatu i jej skutki, to odsyłam do tej książki. Tylko ostrzegam, że to spory kaliber.