Adolf Hitler, Mój Dziennik | Autor: Christopher Macht

 Christopher Macht jest jednym z tych autorów, których pióro niezwykle sobie cenię. Czytałam prawie wszystkie napisane przez niego książki i każda z nich do tej pory podbijała moje serce. Do „Spowiedzi Hitlera. Szczerej rozmowy z Żydem” zresztą co jakiś czas lubię sobie wrócić. Kiedy tylko dowiedziałam się, że Macht wydaje kolejną książkę, ucieszyłam się, licząc na dobrą lekturę. Niestety, tym razem musiałam obejść się smakiem. To zdecydowanie nie będzie moja ulubiona publikacja autorstwa Christophera Machta.

Od razu zaznaczam, co jest zresztą zapisane w stopce redakcyjnej, że jest to paradokument, więc możecie raczej zapomnieć o tym, że ta książka ma wartość historyczną, choć w kilku miejscach wydawca zapewnia pozory, że to prawdziwe zapiski Hitlera. Pojawiają się informacje o tym, że nie dało się odczytać tekstu. Jeśli ktoś na przykład nie czyta stopki redakcyjnej, może w tym momencie uwierzyć, że tak było w oryginalnym tekście.

W trakcie lektury miałam wrażenie, że czytam pamiętnik nastolatka, któremu ktoś pozwolił być dowódcą w grze fabularnej, a nie człowieka, który stał na czele III Rzeszy. Ani przez moment nie uwierzyłam w to, że czytane przeze mnie słowa mógłby napisać Adolf Hitler. Owszem, pojawia się nawiązanie do wydarzeń z jego życia – na przykład śmierć matki, ale dla mnie takie historyczne smaczki to było zdecydowanie za mało, żeby tym razem dać się porwać. Na plus zaliczam to, że znajdują się w książce archiwalne fotografie, które odnoszą się do tekstu. To moim zdaniem najlepszy element w całej publikacji.

Po Christopherze Machcie spodziewałam się czegoś więcej. Do tej pory nie potrafiłam odłożyć poprzednich książek jego autorstwa, które czytałam. Tym razem nudziłam się w trakcie lektury i sprawdzałam, ile mi jeszcze zostało do końca. Łapałam się także na tym, że po odłożeniu książki na półkę właściwie nie wiem, o czym przeczytałam. Jestem niedługo po lekturze, a jej treść już zaczyna zacierać się w mojej pamięci.

Jestem ogromnie rozczarowana tą książką. Liczyłam na coś zdecydowanie lepszego niż na pamiętniki przypominające te, które pisałam jako nastolatka i teraz czytam je z lekkimi ciarkami żenady na całym ciele. Obraz Adolfa Hitlera, jaki roztacza przed nami autor, jest zupełnie inny od tego, który znamy. Tu nie ma charyzmatycznego przywódcy, który porywa tłumy. Jest za to odpychający mały chłopczyk, któremu ktoś pozwolił pobawić się żołnierzykami i który jest przekonany o swojej wielkości, a tak naprawdę nigdy nie wyrósł z pieluch. Jeśli dla kogoś takie spojrzenie na Hitlera jest cenne, to proszę bardzo, prawdopodobnie jest to książka dla was. Prawdopodobnie będziecie się bawić przy niej lepiej niż ja.

To była dla mnie jedna z tych książek, które można czytać jako przerywnik między cięższymi pozycjami, a z których zbyt wiele nie zapamiętuję. Moim zdaniem to najsłabsza książka autora. Jest mi przykro, gdy piszę te słowa, bo naprawdę bardzo czekałam na pamiętniki Hitlera. Liczyłam, że to będzie coś pokroju przywołanej przeze mnie „Spowiedzi Hitlera. Szczerej rozmowy z Żydem”. Niestety, nie tym razem. Jeśli jednak interesujecie się tą tematyką, nie będę nikogo specjalnie zniechęcała do lektury. To, że dla mnie to były pamiętniki nastolatka, nie znaczy, że wy w taki sam sposób odbierzecie tę książkę.