Klimat To My | Autor: Jonathan Safran Foer

  Czy jako ludzie mamy wpływ na to, że nasza planeta się ociepla? Tak, choć sporo osób neguje ten fakt. Sama segreguję śmieci, rozsądnie podchodzę do kupowania ubrań, a i mięso na moim talerzu nie gości jakoś szalenie często. Kiedyś jadłam go więcej, ale z czasem przekonałam się do bezmięsnych dań. Staram się dołożyć swoją cegiełkę do tego, żeby moje dzieci miały gdzie mieszkać, czym oddychać i co pić. Ostatnio też czytam więcej książek, które pochylają się nad kwestią globalnego ocieplenia i tego, co można zrobić, by je zatrzymać. Dlatego też sięgnęłam po tę książkę.

Nie miałam właściwie oczekiwań, kiedy rozpoczynałam lekturę. Chciałam po prostu przekonać się, co autor będzie miał mi do powiedzenia na temat tego, co mogą zrobić ludzie, żeby powstrzymać ekologiczną tragedię. I w sumie mogłabym podsumować tę książkę jednym zdaniem – nie jedz mięsa, bo jego produkcja niszczy planetę, i zastanów się, czy chcesz mieć dzieci, a jeśli tak, to po co.

Kilkanaście razy podchodziłam do tego, żeby dokończyć tę książkę. Nawiązania do II wojny światowej, wspominanie o tym, że autor jest potomkiem osób, które ocalały z zagłady, zaczęły mnie męczyć. I rozumiem, dlaczego zdecydował się na wspomnienie o tym, miało to jakieś znaczenie, ale mam wrażenie, że ta publikacja była za bardzo osobista w tej kwestii. Momentami aż czułam dyskomfort, czytając ją.

Ta książka daje do myślenia, momentami przybija do granic możliwości tym, co mówi o poczynaniach człowieka i ich konsekwencji, jeśli chodzi o przyszłość planety, ale mam wrażenie, że w kółko było wałkowane to samo. Porównując tę książkę do innych publikacji o zmianie klimatu i o tym, co możemy zrobić, żeby dołożyć swoją cegiełkę do poprawy sytuacji, ta wypada dość średnio. Zdecydowanie bardziej podobała mi się choćby publikacja Tomasza Markiewki „Zmienić świat raz jeszcze”. Podejrzewam, że spory wpływ na to ma fakt, że średnio można przenieść publikację „Klimat to my” na europejski grunt. Dużo tu nawiązań do Ameryki, zwłaszcza do jej historii – ustanowienie Święta Dziękczynienia i kwestie związane z jego obchodzeniem czy bostońskie picie herbaty, i książka jest skierowana raczej do czytelnika stamtąd. Nie powiedziałabym, że jest uniwersalna dla każdego kraju.

Przyznaję autorowi rację, jeśli chodzi o kwestię odchodzenia od mięsa. Można je stopniowo wyeliminować z diety, nie trzeba od razu go odstawiać, bo wtedy zdecydowanie szybciej rzucicie się na kotlecika czy kurczaczka. I mówię to z własnego doświadczenia. W pewnym momencie musiałam odstawić mięso ze względów zdrowotnych, a potem wcinałam je, aż mi się uszy trzęsły. Teraz aż tak mnie do niego nie ciągnie.

Podejrzewam, że za jakiś czas zapomnę o tej książce. Nie było w niej nic, co by jakoś bardzo mnie zaszokowało czy zapadło w pamięć. Intencje autora są godne pochwalenia. I na plus zaliczam to, że przyznaje się do swoich słabości w kwestii wegetarianizmu, przynajmniej jest szczery. Jednak sposób, w jaki podany jest całość, niespecjalnie do mnie przemówił. Może gdyby pojawiło się tutaj więcej przykładów ze świata, to książka by mnie bardziej zainteresowała. I nie zrozumcie mnie źle, nie nudziłam się, czytając o historii Stanów, ale czułam się w trakcie lektury wyobcowana, jakby ta książka nie była dla mnie.