Oddech Smoka | Autor: Krzysztof KochańskiBarbara KosmowskaMarcin KoziołEliza PiotrowskaKatarzyna RyrychTomasz SamojlikMałgorzata StrzałkowskaRafał WitekMaciej Wojtyszko

  Jesteśmy świadkami nieodwracalnych zmian klimatycznych. Wielka rafa koralowa umiera. Lata są coraz gorętsze. Nie pamiętam, żebym za dzieciaka leżała w lipcu i sierpniu pod wiatrakiem, bo nie ma czym oddychać. Podział na pory roku powoli zaczyna się zacierać. Ja jeszcze pamiętam mroźne zimy z zaspami do pasa, zjeżdżanie na sankach z górki. Teraz nie zawsze zimą jest śnieg. Jednego roku trzeba było jechać w góry, żeby go zobaczyć. Pojawiają się problemy z wodą pitną. Zwierzęta tracą teren, na którym żyją. Wycina się lasy. Wielu ludzi zachowuje się tak, jakby Ziemia była ich własnością. A niszcząc planetę, niszczymy swój dom. Nie będziemy mieć innego. I daleka jestem od straszenia tym, że kolejne pokolenia mogą nie mieć czym oddychać czy co jeść albo pić, ale niepokoję się, widząc zmiany zachodzące na świecie. Książka, o której chcę wam opowiedzieć, chce uświadomić najmłodszych czytelników o tym, jak ważne jest dbanie o planetę, ale nie tylko.

Mamy tutaj kilka opowiadań, które poruszają różne kwestie. Zarówno jeśli chodzi o ekologię, jak i ludzką odpowiedzialność za inne stworzenia, tak ogólnie mówiąc. Mam wrażenie, że wiele osób zapomniało o tym, że nie są na świecie sami. A i jest całkiem spora grupa osób, którym wydaje się, że wszystko się im należy. Tutaj także mamy takie historie.

Nie będę streszczać wszystkich opowiadań, bo to mija się z celem. Najbardziej zapadły mi w pamięć dwa – „Pies do zadań specjalnych” i „Lemur z Madagaskaru”. Oba bardzo dobitnie pokazały mi, że niektórzy ludzie nie dorośli do tego, by opiekować się nawet ogrodowym ślimakiem. Rozbraja mnie to, że niektórzy rodzice nabywają zwierzę, bo dziecko ma taki kaprys, a kompletnie nie mają pojęcia o tym, jak wygląda opieka nad zwierzęciem, czego trzeba dopilnować, zanim weźmie się je do domu, że to nie zabawka. Zwierzęta kochają nas bezgraniczną miłością, ale my jako ich właściciele mamy nie tylko robić sobie z nimi zdjęcia i się nimi chwalić, lecz mamy też obowiązek opiekować się nimi. Było mi przykro, kiedy czytałam oba te opowiadania, i byłam zła na dorosłych, którzy się w nich pojawiali.

Ta książka nie jest trudna w odbiorze, więc dzieci, które potrafią już same czytać, mogą spokojnie po nią sięgnąć, chociaż dobrze czytać ją razem. Można wtedy pogadać o tym, co się przeczytało, przegadać z dzieckiem zagadnienie poruszone w danym opowiadaniu. Spojrzeć na nie oczami dziecka. Najmłodsi mogą pokazać nam zupełnie inne spojrzenie na dany problem. Poza tym dzieciaki mogą chcieć naśladować bohaterów tych opowiadań. Byleby nie brały przykładu z Igi, to bardzo zły pomysł. Ale przynajmniej można pogadać z dzieckiem, dlaczego tak nie należy robić.

Te opowiadania napawają nadzieją. Fakt, czasem jako dorosła osoba uśmiechałam się pod nosem, patrząc na świat z dziecięcej perspektywy, ale dobrze mi to zrobiło. Sporo tutaj mądrych dzieciaków, które zwróciły mi uwagę na ważne dla nas wszystkich kwestie. Jeśli macie dzieci albo młodsze rodzeństwo i zależy wam na tym, by Ziemia dalej była naszym domem, polecam tę książkę. Jest pięknie ilustrowana i niesie ze sobą bardzo ważny przekaz (zwróćcie też uwagę na to, co znajduje się na końcu publikacji). To jedna z lepszych książek dla dzieci, jakie czytałam.