Wisienka Na Torcie | Autor: Aurélie Valognes

  „Wisienka na torcie” Aurelie Valognes to powieść głęboka, słodka jak tytułowa cukiernicza przyjemność, ale też momentami mocno gorzka. Opowiada o życiu normalnej rodziny, małżeństwie z dużym stażem, które będąc jeszcze aktywnym zawodowo, jest w stanie razem ze sobą żyć bez większych zgrzytów i problemów. Dopiero czas emerytury staje się ogromną próbą dla ich długiego już związku, zaczynają widzieć w sobie rzeczy, których wcześniej nie zauważali przez brak czasu i inne obowiązki. Teraz, musząc konfrontować się częściej i w innych sytuacjach niż zazwyczaj, zauważają wiele różnic, niespójności poglądowych, a także niezgodność charakterów. To wszystko pokazane jest jednak w bardzo specyficzny, swobodny i naturalny sposób, taki, który mógłby być kopią perspektywy rzeczywistej, która może się wydarzyć w prawdziwym życiu. Myślę, że nie popełniłabym błędu jeśli nazwałabym tę powieść ciepłą, otulającą i przyjemną dla wyobraźni, choć tematy w niej zawarte nie zawsze mogą nosić takie miano. To ciepło przenika do naszego organizmu dzięki prowadzonej po mistrzowsku narracji, która korzysta z dorobku myśli i wrażliwości autorki.

Historia ta jest podszyta także delikatnym czarnym humorem, dlatego też w wielu momentach czytelnik uśmiechnie się pod nosem, albo przytaknie porozumiewawczo w wyobraźni twórczyni, jednocześnie pokazując, że zgadza się z jej podejściem do tematu, jej wizją fabularną. Pisarka stawia swoich bohaterów w opozycji – jedna osoba cieszy się upragnioną emeryturą, wykorzystuje wolny czas w pełni, korzysta z życia, robi rzeczy, na które wcześniej nie miała czasu, druga natomiast nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości, nie rozumie, dlaczego ktoś zabrał jej dotychczasowe obowiązki, zaburzył rytm dnia, kazał przewartościować całe życie. Dwie odmienne dusze, dwie inne motywacje, dwa inne typy ludzi – ale jednak dalej razem, próbujące jakoś się dogadać, znaleźć wspólną przestrzeń do życia, które bądź, co bądź, jest wspólne, tak samo jak dzieci, dom, nazwisko, doświadczenia i wspomnienia. To pozwala na złączenie bohaterów w sposób na tyle mocny, że żadna różnica poglądów, czy sprzeczka nie jest w stanie zmienić ich dotychczasowej sytuacji.

Humor pojawia się tutaj nie tylko w kontekście głównych postaci. Lawiruje on także na zewnątrz „głównej sceny” – mowa tu o dzieciach małżeństwa i wnukach, które potrafią swoimi sprawami zaprzątnąć głowę matki i ojca, albo też babci i dziadka. Dzięki temu wprowadzeniu bohaterów pobocznych możemy poznać Brigitte i Bernarda od każdej strony, także w relacjach z innymi – czy to członkami rodziny, czy też sąsiadami. To wiele wyjaśnia, tworzy wielopoziomową charakterystykę małżeństwa.

Książkę mogę zdecydowanie polecić wszystkim, którzy lubią „zwyczajne” powieści obyczajowe, o normalnym życiu ludzi, takich jak my. Wspomniana wcześniej naturalność i łagodność pomaga się wyciszyć, nieraz też zaśmiać pod nosem, lub też wzbudzić w nas pewne przemyślenia i refleksje na tematy typowo egzystencjalne. Rzadko która postać jest powieść jest tak multifunkcyjna, a jednocześnie klarowna, prosta, nieangażująca. Autorce należy podziękować za zachowanie równowagi między scenami z życia rodzinnego, a aktami komicznymi, które jednak nie są gwałtowne, wprowadzone na siłę. Idealnie integrują się z zapisanymi sytuacjami, będącymi kalką fragmentów życia każdego z nas. Jeśli lubicie takie opowieści to jestem wręcz pewna, że spodoba wam się „Wisienka na torcie”.