Siła Żaru | Autor: Kędzierski Antoni

  Rozsiądź się wygodnie, bo historia nie będzie krótka. Będzie... długa i tajemnicza. Oto bowiem stoisz w ciemnym korytarzu, a wokół tylko drzwi, dziesiątki, setki, dosłownie tysiące drzwi, które wyrastają z ciemności po obu stronach. Lecz ty wiesz, już na początku, że nie zajrzysz do wszystkich pomieszczeń, które owe drzwi skrywają lecz... Złapiesz za dziewięć klamek i do dziewięciu tylko pokoi wejdziesz. Przewodnik-albinos ci je otworzy, by je potem za tobą zamknąć zostawiając cię samą w środku. Będziesz zdany tylko i wyłącznie na siebie. Ach – i co ważne, na palcu masz pierścionek ze znienawidzoną różą, amulet, który będzie cię chronił podczas wizyt i rozmów. Brzmi dziwnie? Groźnie? Pewnie tak, ale skoro już tu jesteś, skoro przekroczyłeś próg nieznanego, usłyszałeś za sobą zgrzyt przekręcanego w zamku klucza, to dlaczego nie podążać dalej?

To wszystko, ta sceneria, ciemne tajemnice i albinos z kluczem – nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Wszystko w tym miejscu jest niezrozumiałe, jak i te osoby w pokojach, z którymi się spotykasz. „Siła żaru” Antoniego Kędzierskiego (powieść skryta w pięknej okładce) to dar dla duszy, ukojenie wnętrza czytającego. Fabuła kroczy po linie rozciągniętej wysoko ponad ziemią, a każdy nieuważny krok grozi upadkiem tragicznym w skutkach. Idziesz przed siebie. Godzisz się z losem. Jednak po przejściu całej trasy nie będziesz już tym samym człowiekiem, jakim byłeś przed postawieniem pierwszego kroku na owej linie. Ta przeprawa zmienia i twoje myślenie i ciebie, jako osobę.

Otworzysz oczy!

Autor mówi do ciebie „Tylko ślepcy widzą w pełni wnętrze człowieka. Tylko ślepcy widzą rzeczywistości...” ty jednak ujrzysz je w jasności. Autor wrzuca cię w rozmowy z tajemniczymi osobami, słuchasz ich słów, czasem niedorzecznych bełkotów i górnolotnych objawień metafizycznych. Często odnosisz wrażenie, że to dom wariatów, ale... daj sobie czas. Jako czytelnik idź dalej, do końca. Bądź cierpliwy, wytrwały i rozważny, bo tylko ów zlepek zapewni ci wyciągnięcie właściwych wniosków. Spacer ciemnym korytarzem to nic innego, jak droga w jasności, droga do prawdy.

„Siły żaru” nie sposób objąć jednym zdaniem.

O czym jest?

O człowieku, o poszukiwaniu, o odkrywaniu, ale i o słabości, ludzkiej niemocy, bezsilności wobec potęgi. To powieść o duszy i jej marności. Według mnie to też powieść o wrażliwości, która drga w nas tuż pod skórą.

„Siła żaru” jest o potrzebie, potrzebie zatrzymania, poczucia siebie i o uzmysłowieniu sobie, jak wielką moc ma istota ludzka. „Siła żaru” to książka, w której autor bawi się psychologią, beletrystyką, katechizmem, przewodnikiem ale i wyrafinowaną kuchnią literacką. To smakowita podróż po tysiącach smaków, które skrywają tajemnicze drzwi.

Antoni Kędzierski otwiera przed nami swoją wyobraźnię, daje nam świetnie skrojoną fabułę i prowadzi dobrym, lekkim piórem. To dobra powieść. Nie dla każdego – dla wybranych, którzy znajdą dla niej czas, powoli w nią wejdą i balansując na pograniczu metafizyki i realności dadzą się zaprosić na spacer. Z przewodnikiem-albinosem i jednym kluczem do wszystkich drzwi.

„Bać się śmierci to trochę tak, jak bać się życia (...)”. Spróbuj zrozumieć, mówi autor. Sam w sobie jesteś cudem. Cudem każdego dnia. Chodzisz, czujesz, słyszysz, oddychasz, płaczesz, śmiejesz się, marzysz – czyż to nie cud? „(...) Chodzę, oglądam drzewa. Lubię oglądać drzewa – mówi Katarzyna, główna bohaterka powieści – szczególnie w taki czerwcowy wieczór (…). Śmieję się płacząc, bo przenika przeze mnie udręka i ekstaza, bo żar kłuje mój umysł (…). Wiem, że wszystko, co się stało, stało się naprawdę”.

„Siła żaru” to metafizyczna droga ku zmianie. Jednak zaznaczam – tylko dla otwartych umysłów o gotowych na spacer nogach. To powieść tylko dla mądrych odbiorców. Trudna, magiczna, czasem nudna i odstręczająca.

Mocna literatura dla koneserów.

  Sami możemy się pogubić, nie utrzymać kroku i pomylić takty. Jednak, kiedy zaczynamy żyć, między tym, co wiemy a tym, co nam się wydaje, łatwo jest zatracić swój świadomy pogląd. Nie można wyłączyć mózgu tak, aby choć na drobny moment przestał nami dyrygować, wysyłać impulsy działania. Natomiast musielibyśmy zaufać swojej intuicji, ona nie bierze się znikąd. Zbudowana jest na doświadczeniach i przeżyciach, które niejednego nas nauczyły.

Zaczynając swoją przygodę z tą książką, nie byłam do końca przyszykowana na to, czego mogę się w niej spodziewać. Wraz z bohaterką odbywamy podróż, po najciemniejszych zakamarkach ludzkiej duszy, gdzie najciaśniej skrywany boleści, te, które już dawno powinniśmy wyprzeć i o nich zapomnieć.

Do napisania tej recenzji zbierałam się długi czas, gdyż po przeczytaniu tej powieści ciężko było mi znaleźć słowa, jakich powinnam użyć, jak opisać moje pogubione odczucia, jak przedstawić tę surrealistyczną fabułę, w rozumiały dla mnie i dla Was sposób.

Autor stworzył historię niebanalną, a jej zagadnienie znajduje się w głębi człowieka. Nie dostajemy gotowych rozwiązań, pomysłów i planów, wszystkie te rzeczy należy odkrywać samodzielnie, podróżując przez senne wizje, zmuszające nas do analizy i interakcji z własnymi ukrytymi zjawami.

„Granica między rzeczywistością a szaleństwem bywa zadziwiająco cienka".

Przyznaję, że momentami czułam się zagubiona w tej powieści, kiedy to główna postać poznaje historię spotkanych przez nią osób. Niektóre z nich wybitnie zrozumiałe, inne niż dla mnie nadal pozostały bez odpowiedzi. Nie mogłam znaleźć ich sensu w lekturze ani w podróży bohaterki.

Niektóre sprawy rozjaśniły się w momencie rachunku sumienia uczestnika fabuły, który szukaniu odpowiedzi na nurtujące go pytania, staje przed lustrem własnej duszy. Dopiero wtedy, zasłyszane historie nabierają sensowności i znaczenia.

Najdziwniejsze w tej powieści jest to, iż każdy z nas odbiera ją inaczej. Odkrywczo podchodzi do wszystkich aspektów, jakby w międzyczasie sam rozprawił się z własnym mrokiem, a przyjęte odkrycie postanowiło mu obrać inną drogę i decyzje.

Powieści tej nie da się zaklasyfikować na półkę z tymi dobrymi i złymi. Jest ona bardzo skomplikowana do rzeczowej oceny. Każdy z rozdziałów oddziałuje na inne emocje czytelnika. Momentami czułam się zagubiona i pełna sprzeczności, aby za moment dojść do zrozumienia, oswojenia i umiejscowienia. Wraz z toczącą się fabułą czytelnik przeżywa swego rodzaju oczyszczenie, dzięki czemu możemy postawić krok w przód bez całego balansu, który przytwierdził nas w jednym miejscu, zakładając na nogi betonowe buty.

Język, jakim została napisana książka, nie należy do najłatwiejszych, ale to właśnie dzięki tej w pełni wykorzystanej stylistyce, barwność i obrazowość opisów sprawia, iż możemy się wtopić w tę historię i być jej uczestnikiem.

„Każdy, kto w życiu cierpiał, wie, jak działa cierpienie – cierpienie jest niczym zwykła rana na ciele. Jeśli rana pozostaje otwarta i niezadbana, nieuleczona, to boli ciągle i bardziej, bo z czasem wdaje się zakażenie".

Niejednokrotnie zdarza się nam przeczytać książkę, która na swoich kartach zawiera dla nas przesłanie, życiową mądrość czy chwilowy drogowskaz. Jednak tylko głębokie przesłanie, może pomóc utrzymać się tym wartością, a nam używać ich we własnym życiu i obieraniu odpowiedniej z dróg. Ważne, aby przy każdej egzystencjalnej podróży być w zgodzie z samym sobą i własnym sumieniem, a każdą z traum przepracować, aby nie okazała się ona przygniatającym nas ciężarem.