Fonos. Zbrodnia Po Grecku | Autor: Praca Zbiorowa

  Lubicie czytać opowiadania kryminalne? Ja lubię po nie sięgać, ale przeważnie mam z nimi taki kłopot, że są dla mnie za krótkie. Nie mogę poznać zbyt dobrze bohaterów, a akcja kończy się, zanim jeszcze na dobre się rozpocznie. Mam za sobą kilka zbiorów opowiadań polskich oraz zagranicznych autorów, głównie skandynawskich i amerykańskich. Czytałam także klasykę tego gatunku. Nigdy jednak nie miałam okazji, by przeczytać opowiadania rodem z Grecji. Kompletnie nie wiedziałam, czego mogę się po nich spodziewać. Literatura grecka, pomijając mity, jest mi raczej mało znana.

Dwa pierwsze opowiadania z tego zbioru, są najstarsze, powstały na początku lat 60. XX wieku, reszta z nich aż tyle na karku nie ma. Opowiadania z różnych zakątków Grecji, pisane w różnym czasie, ale łączy je jedno – motyw zbrodni w rodzinie.

Wspomniałam o tym, że dwa pierwsze opowiadania są najstarsze. I przyznam szczerze, że najmniej mi podeszły. Bardzo opornie mi się je czytało. Obawiałam się, że jeśli cały zbiór jest utrzymany w tym klimacie, to za daleko sobie tak nie zajedziemy. Odłożyłam więc książkę na kilka dni, bo za nic nie mogłam się przemóc do dalszej lektury. Co prawda przy „Detektywie” aż tak bardzo się nie nudziłam, ale nie zapałałam jeszcze wtedy miłością do greckich opowiadań ze zbrodnią w tle. Potem na szczęście opowiadania były dla mnie zdecydowanie bardziej intrygujące. Najbardziej zapadło mi w pamięć „Frappe”, chociaż „Do t’ a pres kotssidete”, „Śmierć pani Kareki” czy „Zardzewiały nóż” też były moim zdaniem dobre.

Ten zbiór opowiadań pokazuje Grecję z zupełnie nieznanej nam strony. My, jako turyści, kojarzymy ją z Akropolem, piękną pogodą, mitologią i zabytkami. Tutaj możemy poznać tę ciemniejszą stronę. Są tutaj bohaterowie, którzy nie cofną się przed niczym, żeby zachować dobre imię rodziny i krewni z piekła rodem. Pojawiają się wątki, które są dość proste do rozwikłania, ale nie powiem, żebym jakoś specjalnie nudziła się podczas lektury (pomijając dwa pierwsze opowiadania). Nawet nie spodziewałam się tego, że ten zbiór opowiadań sprawi, że wyjdę poza strefę swojego komfortu. Są tu bowiem treści, które mocno przeżywałam i musiałam nieco ochłonąć po lekturze. Niby jestem weteranem, jeśli chodzi o pozycje poruszające tematykę zbrodni, ale na pewne rzeczy po prostu nie da się przygotować i zawsze będą sprawiały, że będę czuła dyskomfort, czytając o nich.

Poznałam Grecję z kompletnie innej strony. Mrocznej, nieco przerażającej. Ale też nabrałam chęci, by sięgnąć jeszcze po współczesną grecką literaturę. Te opowiadania skłoniły mnie do przemyśleń. Zaczęłam zastanawiać się, jak zachowałabym się na miejscu bohaterów. I nie miałam też poczucia, że historie kończą się, zanim właściwie się rozpoczną, a przeważnie na to narzekam przy opowiadaniach.

Nie była to dla mnie łatwa lektura, nasze początki były bardzo trudne, ale nie żałuję mimo wszystko tego, że sięgnęłam po tę książkę. To było dla mnie coś innowacyjnego, jeśli chodzi o opowiadania kryminalne. Nie umiem porównać jej z żadną czytaną przeze mnie publikacją. Jeżeli lubicie podczas lektury wychodzić poza swoją strefę komfortu i chcecie przeczytać nieco inne niż zazwyczaj opowiadania kryminalne, to myślę, że ta książka może was zainteresować. Pewne rzeczy łatwo tu rozszyfrować, ale nie wszystko jest podane od razu na talerzu.