Wersja dla osób niedowidzących
Agnieszka Fox
- Sięgnęłam po tę pozycję z nadzieją na poprawę humoru, sugerując się opisem, że jest to „opowieść o wierze, nadziei i miłości". Książkę czyta się szybko, napisana jest prostym językiem, zrozumiałym dla odbiorcy w każdym wieku. Autor wdaje się w szczegółowe opisy wydarzeń i sytuacji w jakich znalazł się w przestrzeni dwóch miesięcy. Książka ma formę pamiętnika zawierającego także dialogi i treści rozmów SMS-owych.
Jarek, główny bohater opowieści, to mężczyzna dojrzały, po 50-tce. Wzbudził moją sympatię, polubiłam go od razu, skojarzył mi się z ciepłym, kulturalnym człowiekiem. Ale momentami wyczuwałam jego nieporadność, poczucie osamotnienia, pomimo związku z Kaśką. Współczułam Jarkowi tego, że był zależny od systemu mając pod opieką chorego ojca. Z drugiej strony Jarek miał czas – jakże cenny zasób obecnie. Jego związek miał specyfikę wyłącznie weekendową, ale w tygodniu często wybierał się na towarzyskie spotkania zakrapiane alkoholem.
Kaśka prowadzi własną działalność, jest florystką. Zwracam honor wszystkim pracownikom kwiaciarni, gdyż książka uświadomiła mnie jaka to ciężka praca. Kaśka ma w sobie ducha przedsiębiorczości, jest zaradna, pracowita. Myślę, że to ona najbardziej oddziałuje na samopoczucie Jarka, który nie poddaje się i dość dobrze funkcjonuje, wyznaczając sobie cele. Czasem myślałam, że Jarek rozkłada dość proste czynności na 2 lub 3 dni, podczas gdy Kaśki dzień zaczyna się wcześnie rano i kończy późno w nocy. Jarek jest nieco roztrzepany, a jego partnerka ma za dużo na głowie.
Tę parę łączy miłość i codzienne planowanie tego, co będą oglądać danego wieczoru lub w weekend. Relacja jest romantyczna, opiera się też na szacunku, trosce. Z książki dowiadujemy się, że Kaśka pomaga Jarkowi w opiece nad ojcem.
Czytając tę książkę zwróciłam uwagę, jak bardzo Jarek znajduje się w tu i teraz, czego ja, jak i wielu moich bliskich, nie robi. Wartościowa refleksja, aby zastanowić się nad tym, dokąd to nasze życie zmierza. Opisy pielęgnacji grobów, jakie poczynił autor, były bardzo szczegółowe, jak dla mnie. Przenosiły mnie na cmentarz, skłoniły do zadumy. Czy to tak jest, że w pewnym wieku na wyprawa na cmentarze staje się rutyną?
Byłam niezwykle ciekawa co to za wiadomość, niezwykle optymistyczną, dostanie bohater. Jestem naprawdę oczarowana jej przekazem. Szumi w głowie, mimo, że książkę skończyłam czytać jakiś czas temu. Książka jest pocieszająca, wzbudzająca nadzieję. Opowieść Jarka czasami wprowadzała mnie w konsternację. Mężczyzna nie narzeka, nie koncentruje się na problemach. Nawet nie wiem, czy on w ogóle czegoś szuka, czy ma cel?
Wyobraziłam sobie jak to jest być opiekunką osoby chorej, zwłaszcza bliskiej, kogoś z rodziny. Najpierw skojarzyłam z ubezwłasnowolnieniem. Ale pomyślałam następnie, wraz z kolejnymi przeczytanymi stronami, że Jarek nie wspomina nic na ten temat. On po prostu w tym jest. Nawet zdarza mu się żartować, przedrzeźniać chorego ojca, nigdy nie obrażać. W tej książce nie znalazłam żalu ani rozgoryczenia. Podziwiam bohatera za cierpliwość. Nie ma tutaj materializmu, a wręcz przeciwnie, poszanowanie tego, co się posiada i jest sprawne. Kaśka i Jarek zwracają uwagę na to co ekologiczne, dając sprzętom drugie życie. Nic nie ma prawa się zmarnować. Jestem zainspirowana i zdecydowanie polecam przeczytać tę pozycję. Czekam na kolejne dzieła autora.
