Mowy Nie Ma! | Autor: Żaneta Pawlik

  Czasami, kiedy myślimy, że życie już nas niczym nie zaskoczy, przekonujemy się, iż to nieprawda. Nawet wtedy, gdy jesteśmy przekonani, że nasze życie jest stabilne, że nie czeka nas już nic ekscytującego, ani strasznego, przekonujemy się, że życie lubi płatać figle w najmniej oczekiwanych okolicznościach. Dlatego warto być przygotowanym na wszystko, bo przeznaczenie, zrządzenie losu, czy jakkolwiek by tego nie nazwać, mogą sprawić, że wszystko może się zmienić i obrócić o 180 stopni.

Właśnie coś takiego przydarzyło się Małogrzacie, bohaterce powieści Żanety Pawlik pod tytułem ,,Mowy nie ma”. Stojąca u progu czterdziestki kobieta jest nauczycielką, a jak wiemy ten zawód nie cieszy się już społeczną aprobatą, nie jest prestiżowy i nie daje jakiś ogromnych profitów. Praca nauczyciela jest niedoceniania, często krytykowana i na pewno nie można się dzięki niej szybko wzbogacić, ale Małgosi to zupełnie nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie, kobieta jest skupiona na tym, aby jak najlepiej wywiązywać się ze swoich obowiązków i przekazać uczniom nie tylko wiedzę teoretyczną, ale i praktyczną, która przyda się w im później w dorosłym życiu. Poza dającą jej satysfakcję pracą, kobieta ma szczęśliwą rodzinę. Mąż zarabia wystarczająco dużo, aby utrzymać rodzinę, a Pola jest ich oczkiem w głowie. Jednakże, czy ten sielski obrazek idealnej rodziny jest prawdziwy? Czy naprawdę małżeństwo Małgosi jest takie udane, a córeczka jest idealnym dzieckiem? Okazuje się, że to wszystko piękna fasada, bowiem idealny mąż jest tak naprawdę nadętym dupkiem, który zdradza żonę z asystentką (wątek oklepany, ale cóż zrobić, skoro nadal jest używany w literaturze i filmach), a Pola okazuje się humorzastą nastolatką, która buntuje się przeciwko wszystkiemu i wszystkim. Nie dziwi zatem fakt, iż bardzo tolerancyjna i spokojna Małgosia wreszcie wybucha, gdy dowiaduje się, że kochanka męża ma wkrótce urodzić jego dziecko i postanawia się rozwieść. Podczas jednej z wielu kłótni z mężem tablet wypada z trzeciego piętra, na którym mieszka i prawie rozbija głowę jej nowemu sąsiadowi Adamowi. W taki sposób zaczyna się historia Gosi i Adama, których drogi krzyżuje przewrotny los.

,,Mowy nie ma” to powieść obyczajowa o tym, że nawet, kiedy nasze ustabilizowane życie rozpada się w ciągu jednej chwili, to jednak warto się nie dołować, nie poddawać rozpaczy, lecz patrzeć pozytywnie w przyszłość, bo może tuż za rogiem czeka na nas znacznie lepsze życie. Oczywiście Małgosia nie od razu przechodzi w stan pozytywnego nastawienia, wręcz przeciwnie – długo cierpi i rozpamiętuje czyny męża, jego raniące duszę pretensje, którymi często ją raczył. Oczywiście najbardziej rani ją zdrada, której się dopuścił, a Gosia jak większość zdradzonych kobiet, szuka winy w sobie. Jest przekonana, że może za bardzo była oddana pracy, że zaniedbywała potrzeby męża, za bardzo skupiała się na wszystkim wokół, zamiast z nim porozmawiać, jednakże podświadomie wie, że on ma znacznie więcej na sumieniu. Dobrze, że wsparcie moralne znajduje w przyjaciółce Klaudynie i cioci, które nie tylko ją pocieszają, wyciągają z dołka emocjonalnego, w który wpadła, ale również przekonują, że rozwód to nie taka straszna sprawa, że można odnaleźć szczęście będąc prawie czterdziestoletnią kobietą z nastoletnią córką.

Na szczególną uwagę zasługuje piękny język, jakim autorka opisuje zmagania głównej bohaterki z nową rzeczywistością. Jest on naturalny, lekki, ale i urzekający, dzięki czemu powieść czyta się z zainteresowaniem. Również fabuła jest interesująca i niesztampowa, mimo że to powieść obyczajowa. Wraz z Gosią czytelnik przeżywa jej wzloty i upadki, chwile wzruszenia, szczęścia, ale i smutku, które bardzo często mogą mu przypominać zdarzenia z własnego życia lub osób, które zna. Te przebłyski codziennych problemów sprawiają, że książka jest wyjątkowo realistyczna. Oprócz tego autorka, a co trzeba podkreślić debiutująca pisarka, doskonale odwzorowała problemy, które przygniatają jej bohaterkę i wracają do niej po latach niczym widmo przeszłości. Jest tu miejsce na trudne dzieciństwo, zmagania z alkoholizmem, a także domowa przemoc, którymi naznaczonych jest pewnie wiele polskich domów. Jednakże Żaneta Pawlik nie ukazuje ich w ,,cukierkowej” formie, ani nachalnie nie ocenia postępowania danej osoby, wręcz przeciwnie opisuje dane zachowanie, czy zdarzenie i pozwala czytelnikowi na samodzielne wyciągnięcie wniosków. Dla mnie to bardzo cenny zabieg, ponieważ lubię sama zastanawiać się nad psychiką bohaterów, oceniać ich motywacje, decyzje i czyny.

Podsumowując, ,,Mowy nie ma” to klimatyczna i niebanalna opowieść o kobiecie, która stara się pozbierać po kolejnym kopniaku, który zaserwowało jej życie i która uczy się na nowo egzystować w roli singielki, osoby niezależnej od mężczyzny, ale i dojrzewa do tego, aby zacząć na nowo i pokochać. Jej losy to pełna wzlotów i upadków kwintesencja losów wielu kobiet, dlatego opowiedziana przez Żanetę Pawlik historia jest bardzo uniwersalna, ale i wciągająca już od pierwszej strony. Bardzo polubiłam Małgosię, zżyłam się z nią i z zapartym tchem śledziłam jej poczynania. Kibicowałam, żeby jak najprędzej wyszła z dołka i mogła znów odetchnąć pełną piersią, gdyż w małżeństwie czuła się przytłoczona i stłamszona. Mam nadzieję, że jej historia również chwyci Was za serce i przekona, że literatura obyczajowa nadal może być interesująca w swej prostocie ukazania okruchów życia.