U Bram Teozofii | Autor: Rudolf Steiner

Napisanie recenzji książki Rudolfa Steinera „U bram teozofii” nie należy do łatwych zadań. Autor w swoim dziele omawia istotę człowieka, życie duszy po śmierci, pracę jednostki ludzkiej w wyższych światach, a na końcu przedstawia koncepcję oddziaływania prawa karmy.

Omówiona zostaje również ewolucja Ziemi, rozwój ludzkości od czasów Atlantydy aż do jej upadku.

Opisuje trzy sposoby wtajemniczenia:

droga chrześcijańska,

wschodnia,

według różokrzyżowców.

Autor ukazuje również, jaki jest związek człowieka z Ziemią. Tłumaczy duchowe znaczenie katastrof ekologicznych.

Czym jest antropozofia?

Na początku tego akapitu wyjaśnię, czym jest antropozofia w rozumieniu Rudolfa Steinera:
„Przez antropozofię rozumiem naukowe badanie świata duchowego, które przekracza jednostronność zarówno czystego przyrodoznawstwa, jak i zwykłej mistyki, i które – zanim podejmie próbę wniknięcia w świat ponadzmysłowy – w poznającej duszy rozwija najpierw nieznane jeszcze zwykłej świadomości i zwykłej nauce siły, jakie wniknięcie takie umożliwiają”.

W myśl tej definicji antropozofia nie reprezentuje określonej doktryny, a jedynie skupia się na ujawnianiu prawdy. Według tej koncepcji to człowiek ściąga na siebie problemy przez sposób życia, jaki reprezentuje, ale to jego osobista sprawa i nikt nie powinien oceniać jego postępowania.

Sam Rudolf Steiner jest twórcą antropozofii w rozwoju światopoglądowym filozoficznym i gnostycznym, która przechodziła przez cztery etapy:

pierwszy etap goetheanistyczny obejmował refleksje nad myślami Johanna Wolfganga Goethego, skupiał się na alternatywie metodologii poznawczej,

drugi to polemika z Kantem,

trzeci to etap różokrzyżowo-teozoficzny,

czwarty to próba inspiracji nowymi formami życia religijnego, społecznego, artystycznego.

Steiner próbuje połączyć ze sobą kilka nauk, jednocześnie nie proponując czytelnikowi religii pełnej cudów. Zakłada, że religia musi stać się wiedzą, że nie wystarczy tylko „wierzyć”, ale trzeba „wiedzieć”. Poznanie świata można osiągnąć jedynie dzięki silnemu, świadomemu myśleniu. Człowiek nie powinien przyjmować biernej postawy mistyka, leczy zdobywać wiedzę o świecie za pomocą własnego wysiłku.

Steiner zakładał, że bezinteresowna miłość wyraża się tym, że jeden człowiek nie potrzebuje drugiego i może żyć ze sobą w zgodzie, doświadczając pełnej samotności. Człowiek kocha wtedy nie tylko dla siebie, ale przede wszystkim drugiego człowieka. Nic nie traci nawet wtedy, kiedy zostanie odrzucony przez ukochaną osobę. Im bardziej stajesz się antropozofem, tym bardziej uczysz się wnikać w istotę człowieka. Autor twierdzi, że jeśli w ten sposób przejdziesz przez świat, przestaniesz łączyć miłość z egoizmem. Stanie się uczuciem pełnym radości.

Sensacja tamtych lat.

Książka Steinera przyniosła mu wielkie uznanie. Do tego stopnia, że stał się sensacją swoich czasów. Jego pierwsze wykłady zostały po raz pierwszy udokumentowane w Archivmagazin. Ludzie tłumnie przychodzili, aby poznać jego myśli, ponieważ był uznawany na magika lub jasnowidza. Ciekawym aspektem jest fakt, że antropozofia stała w sprzeczności do nacjonalistycznego rasistowskiego myślenia.

Myślę, że to jedna z tych książek, które warto przeczytać, jeśli interesujesz się filozofią albo duchowością. Nie jest lektura podstawowa, tylko kierowana dla bardziej zaawansowanych czytelników mających już spore zaplecze wiedzy na temat tego, czym jest antropozofia. Chociaż tłumaczenie z języka niemieckiego zostało wykonane naprawdę świetnie, styl autora staje się momentami dość zawiły.

Książkę otrzymałam dzięki uprzejmości Stowarzyszenia Sztukater!