Wersja dla osób niedowidzących
MarJadka
- Skuszona pozytywnymi recenzjami zabrałam się do czytania powieści przygodowej dla dzieci i młodzieży. „Dziewczyna z nutami” to kolejny tom serii Artura Pacuły, ale dotychczas nie czytałam żadnej jego książki, więc co mi tam – mogę zacząć i od kolejnego tomu. Byłam ciekawa, czy mnie, wielbicielkę Pana Samochodzika (do dzisiaj mam wszystkie tomy przygód Pana Tomasza), zaciekawi czymś Artur Pacuła. Nie spodziewałam się za dużo, bo jestem w wieku, w którym raczej moje wnuki mogłyby się tym powoli zacząć interesować – ale zajrzałam z czystej ciekawości, skuszona – jak już wspomniałam na wstępie – pozytywnymi ocenami osób dorosłych 😊.
Pierwszy plus – pięknie wydana książka, ma rysunki – co prawda w tonacji czarno-białej, ale są one bardzo czytelne. Książka jest lekka, więc spokojnie można ją zabrać do walizki na wakacyjny wyjazd. Objętościowo – nieco ponad 380 stron, ale dużą czcionką, więc spokojnie ktoś, kto ma kłopoty ze wzrokiem, także może przeczytać kolejny tom przygód Moniki, Ali, Igora i Mirasa pod opieką nauczyciela historii Marcina Krygiera.
A sama treść? Przyznam, że zaskoczyła mnie pozytywnie. Autor w intrygę kryminalną, która nie okazała się wcale taka łatwa, wplata zręcznie parę tematów. Pływanie po Zalewie Wiślanym i sama nauka żeglarstwa. O ile to drugie chyba dla mnie samej nie byłoby porywające (ale to tylko moja bardzo subiektywna opinia, którą być może zmieniłabym na żaglówce), to sam Zalew Wiślany musi być bardzo ciekawym zakątkiem Polski i warto chyba wybrać się tam choćby na krótki wypad. Autor podaje stronę internetową, z której korzystał przy opisywaniu tras (za zgodą jej twórcy), więc można skorzystać z tego pomysłu i najpierw sprawdzić jakimi szlakami przemieszczali się bohaterowie książki.
Lubię powieści, w których rozwiązanie zagadki zmusza do sięgnięcia do historii. Zazwyczaj bowiem dany wycinek historyczny przedstawiony jest na tyle ciekawie i spójnie, że intryguje i potem samemu już sięga się po kolejne źródła historyczne. Tak stało się i tutaj. Artur Pacuła wprowadził na karty swojej powieści Napoleona Bonaparte i Marię Walewską. Przyznam, że zaciekawiły mnie losy tych dwojga, znamy bowiem – z wielu źródeł – historię ich romansu. Ale jak to się stało, że tych dwoje spotkało się, jakie to miało konsekwencje, co było po ich rozstaniu – o tym warto poczytać już poza książka Artura Pacuły.
Jest jeszcze jeden wątek tej historii. Dzieciaki w trakcie poszukiwań, spotykają Laurę, córkę dziennikarza, który prowadzi nieczystą grę. Oczywiście, jest zamieszany w całą historię poszukiwania „Dziewczyny z nutami”. Autor świetnie opisuje historię relacji, jakie dzieciaki nawiązały między sobą. I świetnie na tym wyszły. Trochę tu podobieństw do Pana Samochodzika, gdzie było zawsze dydaktyczne pouczenie. W książce Artura Pacuły pełno jest różnych odcieni relacji międzyludzkich – bo to także relacje między dorosłymi.
Tak więc muszę powiedzieć, że po przeczytaniu (czyta się szybko, ale bardzo przyjemnie – przy czym jest to spojrzenie osoby bardzo dorosłej 😊), nabrałam ochoty na przeczytanie kolejnych tomów i dowiedzenie się, jak to się właściwie wszystko zaczęło.
Myślę, że ta książka mogłaby być niezłą pomocą do lekcji historii o Napoleonie. Ale nie tylko. Do nauki języków także. Bo jak się okazuje, znajomość języków przydaje się bardzo. Kto wie, co czeka kogoś na wakacjach? Życie pisze przecież najbardziej nieprawdopodobne scenariusze
