Nie Ma Jak Przyszłość | Autor: Michael J. Fox

  Czy potrafisz publicznie przyznać się do swoich błędów i słabości? Odkryć naprawdę uciążliwe sekrety, ale nie w typie seks skandali i pralek pełnych brudów? Michael J. Fox od wielu lat choruje na Parkinsona, ale nie od razu znalazł w sobie odwagę, by o tym opowiedzieć. Kiedy już się jednak zdecydował, pociągnęło to za sobą szereg różnych konsekwencji, włącznie z zawieszeniem kariery. Czy jednak aktor może tak po prostu przestać grać? I czy postępująca choroba powinna być wyłącznie zawodowym i społecznym wykluczeniem? Oto biografia, która nie jest zbiorem sensacyjnych historyjek, politycznym bełkotem ani głosem narcyza najeżonym przechwałkami.

W książce „Nie ma jak przyszłość” aktor zamyka niepowtarzalne przeżycia człowieka naprawdę doświadczonego przez życie, który na przekór wszystkiemu tryska fontanną optymizmu. To książka nie tylko dla miłośników filmu „Powrót do przyszłości”, ale dla każdego, kto kiedykolwiek zastanawiał się nad ogarnięciem własnego życia i znalezieniem w sobie sił, by iść dalej mimo wszelkich zmian.

Michael J. Fox stopniowo zapoznaje czytelnika ze historią swojej choroby, jednak w niczym nie przypomina to opowieści rodem z poczekalni w ośrodku zdrowia, a raczej … wieczną przygodę. Cierpliwie tłumaczy, na czym polega choroba Parkinsona, jakie ma objawy i jak wygląda codzienne funkcjonowanie z nią. Odnosi się przy tym do powszechnie znanych mitów i stereotypów, jak choćby do tego, że jest to dolegliwość typowa wyłącznie dla starszych ludzi. W relacji mężczyzny Parkinson to nie tylko fizyczność, która wymyka się spod kontroli, ale także zaburzone relacje rodzinne, zmiany w karierze zawodowej, potężna huśtawka emocji i trudność w zrozumieniu i akceptowaniu samego siebie. Zabrzmiało dość ponuro, ale zupełnie nie tak opowiada o swojej chorobie Michael J. Fox. W tekście mamy do czynienia z humorem, dystansem do siebie, niezwykłą ironią, żonglowaniem ciekawostkami. Ani przez chwilę nie przestaje być ciekawie.

Książka nie jest oczywiście wyłącznie o chorobie. Aktor przypomina o przeróżnych granych przez siebie rolach. Prezentuje swoistą rewolucję życiowo- aktorską, wskazując na okoliczności, które sprawiły, że znalazł się w danym filmie. Opowiada o wcielaniu się w bohaterów i swoim rozumieniu głębi ich charakterów. W wykonaniu Michaela J. Foxa mamy do czynienia nie tylko z grą, ale z przeżywaniem postaci. Są tu podróże z planu na plan, świetne historie o wsparciu udzielanym przez rodzinę i członków ekipy filmowej, a także nieustanną ciekawość świata, a to wszystko z Parkinsonem w plecaku.

Czytając „Nie ma jak przyszłość” stajemy się świadkami ogromnych zmian zachodzących w Michaelu Foxie. Świadkami powolnego godzenia się z losemi, zamiast nieskutecznej walki z wiatrakami, korzystania z teoretycznie niedostępnych szans, zamiast ich odrzucania. Ta książka to pewnego rodzaju świadectwo człowieka, który mógłby odejść w zapomnienie jako aktor jednej popularnej roli. Nic z tych rzeczy. On podejmuje próbę podzielenia się własnym sposobem na zrozumienie ułomności i wykorzystanie ich w konstruktywny sposób. Zaświadcza o tym, że nie tylko da się żyć z Parkinsonem, ale da się to robić bez chowania się przed światem.

Podczas lektury powstaje pytanie, dokąd tak naprawdę odbywamy tę fascynującą podróż z ulubieńcem ze szklanego ekranu, Martym McFly’em? Do przeszłości, przyszłości, czy może teraźniejszości, z którą przychodzi nam się mierzyć? Prawdziwą wartość stanowi możliwość pewnego porównania skali własnych życiowych problemów do tych, z którymi mierzy się aktor. Michael J. Fox swoją opowieścią wywołuje wzruszenie, uścisk w gardle na wyobrażenie niezwykłego cierpienia, ale też śmiech. Jest człowiekiem, z którego doświadczenia naprawdę warto czerpać.