Wspomnienia Egzorcysty. Moje Życie W Walce Z Szatanem | Autor: Tosatti MarcoGabriele Amorth

  Zawsze trudno mi do tego typu książek podchodzić, jak do literatury faktu, bo jestem zdania, że wszelkie paranormalne fenomeny fenomenami są tylko z dwóch powodów: niedostatecznej wiedzy, by je wyjaśnić, albo upartej chęci wiary w niezwykłości. Kiedy więc sięgam po książki takie, jak te, robię to, licząc po prostu na nieco odmienną, ale jednak, opowieść grozy. Coś, jak legendę, w której tkwi ziarnko prawdy, ale takie, bardziej mówiące nam o człowieku, który nam ją opowiada czy też spisał, niż faktycznie o tematyce, jakiej dotyka. I tak też podszedłem do „Wspomnień egzorcysty”.

Zanim bliżej przyjrzę się samej książce, trochę informacji na temat treści. A zatem, jak wskazuje tytuł, dostajemy tutaj wspomnienia zawodowego egzorcysty.

Ksiądz Gabriel Amorath to włoski paulista. I zarazem człowiek, który przez trzy dekady zajmował stanowisko oficjalnego watykańskiego egzorcysty. Teraz, po latach, opowiada nam w końcu o swojej pracy, zabierając w podróż po wspomnieniach przypadków i spraw, które dotąd nie były szerzej znane. Przedstawia przy tym wpływ diabła i jego działania na ludzi – tak tych związanych z kościołem, jak i niemających z nim bliższych związków. Przy okazji udziela też pewnych porad, pomagających czytelnikowi zrozumieć czy sam nie stał się celem zła, jak ma się przed nimi bronić i tym podobnych kwestii. I wyjaśnia, kto może zostać egzorcystą, jaka droga do tego wiedzieć i co się z tym wiąże.

Wydawca reklamuje tę książkę słowami przejmująca, szokująca, a nade wszystko fascynująca rozmowa z najbardziej znanym egzorcystą na świecie. Reklama dźwignią handlu, jak to mówią, ale z prawdą często mija się mniej lub bardziej. A ta się mija. Może znajdą się czytelnicy, których rzecz zszokuje, wątpię, ale nie wykluczam, bo nie takie dziwy, nomen omen, zdarzają się na tym świecie, jednak mnie wywiad nie poruszył. I nie chodzi tylko o sterylność i brak emocji w słowach Amortha, ale i elementy, które wydają się naciągane, mało prawdopodobne, a już na pewno nieprzekonujące. A i to oceniając je chłodnym okiem, z dopuszczeniem tego, że jednak rzeczy nadprzyrodzone mogą rzeczywiście się zdarzać.

Co dalej? Niektóre z teorii księdza Amortha są nie tylko dziwne, ale też i bardzo jednostronne. Abstrahując od tego, że pewnie niejeden odbiorca może poczuć się urażony, ten wywiad prezentuje nam spojrzenie mocno jednostronne, ograniczone i odarte z szerszego kontekstu, o który aż się prosiło. W konsekwencji z książki, która mogła być ciekawa dla ogółu, wyszedł twór skierowany stricte do chrześcijańskiego odbiorcy, z jasno ukształtowanym światopoglądem. Odbiorcy, który nie chce podważać niczego, co padnie z ust księdza ani tym bardziej doszukiwać się w nich czegoś innego (nawet jeśli sam widzi, że coś tu nie tak), niż to, co ksiądz przedstawia.

W skrócie, bardziej ciekawostka. Kierowana głównie do chrześcijan i to tych, którzy chcą zapoznać się z tematem egzorcyzmów i opętania, serwowanym nam z pierwszej ręki. I dla tych, których kwestia ta ciekawi i nie przeszkadza im dość ograniczone spojrzenie na te sprawy i tematy. Książkę, wywiad (wywiad-rzekę właściwie należałoby rzec) jak zwał, tak zwał, czyta się lekko i szybko, bo to nieskomplikowana i przystępna, dość kompleksowa zresztą też lektura, choć jednocześnie taka do traktowania jej mimo wszystko z przymrużeniem oka. Dystans jak najbardziej zalecany.