Wersja dla osób niedowidzących
Sylfana
- Książka pt. Kocia szajka i duchy w teatrze to jedna z kilku części serii detektywistycznej dla dzieci, które uwielbiają historie przedstawione przez Agatę Romaniuk. Sukces tej kolekcji gwarantuje przede wszystkich wybór kreacji bohaterów, którymi są kociaki – niezwykle ciekawskie, rezolutne, ale także łobuzujące, co wydaje się być mieszaną wybuchową. Ta zwierzęca szajka w każdej części prowadzi dochodzenie w jakiejś niewyjaśnionej sprawie. Zdolność dedukcji bohaterów jest imponująca. Nie zostawiają oni niczego przypadkowi, angażują się silnie w śledztwo, zbierają dowody, po to, aby znaleźć pewne i jedyne rozwiązanie.
W przypadku tej książki mamy do czynienia z zagadką nawiedzonego teatru. Kociaki szukają sprawcy wypadku w czasie przestawienia, a także innych incydentów, które przypominają rozrabianie duchów. Czy to rzeczywiście te stwory z zaświatów niszczą wszystkie przedsięwzięcia teatru, czy jednak komuś żywemu i realnemu zależy na porażkach tej instytucji? Tajemnica ta zostaje rozwiązana, ale etapowo, z pełnym mechanizmem dochodzenia do prawdy. Na tej podstawie możemy śmiało powiedzieć, że jest to klasyczna powieść kryminalno – detektywistyczna przeniesiona na grunt literatury dziecięcej.
Fabułą i kompozycją ta książka przypomina mi inną lekturę, którą czytałam sama będąc dzieckiem – a mianowicie chodzi tu o powieść Pięć przygód detektywa Konopki autorstwa Janusza Domagalika. Obie są tak samo wciągające, mają potencjał historii z nutką sarkazmu i humoru , a narracja jest tutaj lekka i przystępna. Formatowo jednak książka autorstwa Romaniuk jest większa i obszerniejsza. U Domagalika dominują ilustracje rozrysowane w formie komiksu. Obie formy są ciekawe, ale odmienne.
W tej powieści pojawiają się wiarygodne opisy sposobów prowadzenia dochodzenia. Koci bohaterowie z jednego etapu na kolejny etap eliminują podejrzanych, zacieśniając krąg w celu znalezienia prawdziwego sprawcy. Opisy tych procesów są szczegółowe, ciekawe i co najważniejsze – zabawne. Autorka nie stroni od żartów, pragnie wprowadzić miłą i luźną atmosferę usprawniającą czytanie – zarówno samodzielne, jak i z pomocą osoby dorosłej. Ta kontaminacja cech tworzy arcyciekawą hybrydę powieściową, która będzie przyciągać wzrok i uwagę.
Oprócz takich zwierzątek jak koty, pojawiają się też inne, przykładowo papużki pomagające kotom w śledztwie. Autorka stawia na zwierzęta, nadaje im cechy ludzkie, co jest niebywale ciekawym zabiegiem artystycznym, choć znanym i stosowanym od setek lat. Tutaj Romaniuk nawiązuje do tradycji, pragnie, aby jej powieści wchodziły w kanon literatury klasycznej z małymi zawirowaniami. Wydaje się, że się to udało. Twórczyni dokładnie wie, jak znaleźć balans między historią, a współczesnymi trendami literackimi. Ten zabieg stanowi gwarancję na sukces powieści, który nie jest rozdmuchany, tylko broni się sam – swoją wartością, poprawnością merytoryczną, ciekawym zamysłem i nietuzinkowym rozwiązaniem zagadki.
Warto wspomnieć również o języku, który jest skonstruowany w oparciu o oficjalną odmianę języka polskiego, ale także o gwarę cieszyńską. Zaznajamiany się zatem z tym dialektem, który bawi i uczy, jest swoistym smaczkiem i uzupełnieniem arcyciekawej fabuły. Niezmiernie cieszy również fakt, że autorka opisuje różne tradycje i zwyczaje ziemi cieszyńskiej. Poznajemy zatem kulturę i sztukę, które są ważne nie tylko dla samych cieszyńskich mieszkańców, ale także badaczy literatury i języka. Tak stabilne i kompleksowe podejście daje szanse na murowany sukces. Widać wyraźnie, że Agata Romaniuk „ma łeb na karku” i rozumie, że dziecko potrzebuje ogromnych atrakcji czytelniczych, która zresztą są już swoistym standardem w wydawnictwach dziecięcych.
