Wersja dla osób niedowidzących
Sylfana
- Książka autorstwa Christie Tate nosi miano jednej z najciekawszych pozycji według rankingu „New York Timesa”, co wydaje się być tytułem nie na wyrost. Jest to książka bardzo potrzebna, opisująca zmagania z życiem i samą sobą przeciętnej dziewczyny, która cierpi na depresję. Jak wiadomo, choroba ta jest obecnie jednym z najpowszechniejszych schorzeń na świecie, nazywa się ją już problemem cywilizacyjnym. Temat depresji jest więc w „topce” wybieranych zagadnień przez autorów i możemy to traktować jednocześnie pozytywnie i negatywnie. Pozytywnie, gdyż coraz więcej mówi się o różnych obliczach depresji, nie jest to już temat tabu, a osoby chorujące lub ich bliscy dzięki takiej literaturze mogą poznać meandry problemów psychicznych, które mogą dotknąć każdego z nas.
Depresja jest chorobą demokratyczną – może dotknąć zarówno biednego, jak i bogatego, niezdrowego fizycznie, jak i zdrowego, takiego ze wsparciem bliskich, jak i tego, kto czuje się samotny. Nie ma jednej reguły, nie ma też jednej przyczyny wystąpienia. Negatywnie natomiast, że w kwestii zaburzeń psychicznych wypowiadają się osoby bez doświadczenia, nie mające zarówno żadnej wiedzy terapeutycznej, jak i przeżyć w tym temacie. Dzieje się tak dlatego, że wspomniany temat jest obecnie popularny i da się na nim „zarobić”, co jednocześnie wydaje się być absurdalne, ale i mało etyczne.
Autorka wspomnianej książki nie opisuje jednak tego zagadnienia w sposób medyczny i terapeutyczny, ale zagląda do środka od strony pacjentki, osoby chorującej na depresję. Poznajemy jej perspektywę, która jest całościowa – nie ma tutaj mowy o skrywaniu przemyśleń, wszystko dostajemy podane na tacy. Nie ma w tych rozmyślaniach i życiu wewnętrznym sfery tabu, a to tylko uświadamia nas na czym polega ta choroba, z czym się wiąże, jakie mogą być jej następstwa oraz czy można sobie z nią poradzić. Przyjęta perspektywa jest bardzo wiarygodna i naturalna – obraz staje się rzeczywisty, nie jest podkoloryzowany, ani specjalnie wzbogacony odcieniami szarości, aby sztucznie podkreślić tragizm sytuacyjny bohaterki, która jest jednocześnie samą autorką. To jeszcze mocniej uwiarygodnia przekaz, gdyż wiemy, że zapisana historia wydarzyła się naprawdę.
Autorka podkreśla fakt, że w leczeniu schorzeń psychicznych ważna jest terapia. Ona sama postawiła na terapię grupową, choć przez długi czas nie była do niej przekonana. Była natomiast pewna, że nikt nie jest w stanie jej pomóc. Jednak jej wola życia, chęć poprawienia jego jakości, zaprowadzają ją na nieznaną jeszcze ścieżkę dochodzenia do siebie – zdrowej, cieszącej się z życia, widzącej perspektywy. Kobieta pragnie jedynie przekazać swoje doświadczenia i refleksje, ale to przekłada się na to, że jej słowa są również terapeutyczne – mogą przekonać do leczenia, do podejmowania nowych wyzwań, do dawania sobie szansy, nawet wtedy, gdy już nie wierzymy sami w siebie. Każdy człowiek chce dążyć do życia – aktywnego, szczęśliwego, pełnego przygód. Chcą tego nawet ci, którzy chorują.
Młoda prawniczka opisuje swoje wzloty i upadki, ale także przede wszystkim przedstawia różne metody terapeutyczne zaproponowane przez swojego lekarza. Wydają jej się one bardzo niekonwencjonalne, momentami nawet bezsensowne, jednak wykonuje ona jego zalecenia, co za jakiś czas zaczyna przynosić efekty. Terapia grupowa jest specyficzną formą radzenia sobie z problemem, szczególnie, że jej działanie opiera się naszcze rej rozmowie i wyznaniach. Większość z nas nie umie otworzyć się przez ludźmi, a co dopiero przez obcymi! Autorka pokazuje trudne chwile w terapii, swoje wątpliwości, a nawet złość i rozgoryczenie.
Książka jest jednocześnie wzruszającą opowieścią o młodej, pogubionej kobiecie, ale także lekturą terapeutyczną i przekonywującą do leczenia. Być może przynajmniej kilku czytelników dzięki niej podejmie trud leczenia i uświadomi sobie, że depresja, zaburzenia lękowe i inne choroby psychiczne można leczyć, jednak trzeba tego chcieć i umieć się przyznać do swoich dolegliwości.
Polecam serdecznie tę pozycję, jest zdecydowanie warta uwagi.
