No I Pogadali. "Szkło Kontaktowe", Gdy Zgasną Kamery | Autor: Tomasz Jachimek

 Program „Szkło kontaktowe” na ekranach naszych telewizorów „wyświetla się” od niemal siedemnastu lat. Współprowadzący czasem się zmieniają, jednak trzon i charakter programu jest niebywale stały i klasyczny po dziś dzień. Umila nam „szkiełko” wieczory, w polskich domach jest często towarzyszem zasypiania Polaków. Oglądanie tego programu to już teraz pewnego rodzaju tradycja w wielu rodzinach, szczególnie, że omawia się w nim sprawy bieżące dotyczące Polaków, naszego kraju, polityki i spraw społeczno – obywatelskich. Nie jest to jednak program informacyjny, a żartobliwo – satyryczny, pokazujący nam, odbiorcom, absurdalność dzisiejszego świata, który ze względu na liczne przemiany i transformacje z sekundy na sekundę zmienia się i to niekoniecznie na lepsze. Prowadzący spotkania mają dar do omawiania rzeczywistości w krzywym zwierciadle, mówią o ważnych rzeczach, jednocześnie nie mówiąc dosadnie i wprost. Między nimi nawiązuje się swoista nić refleksji, ironii, a nawet autoironii, a to wydaje się być takie bardzo polskie, nasze, rodzime. Może właśnie dlatego te audycja telewizyjna jest w dalszym ciągu tak popularna?

Tomasz Jachimek, jeden ze współprowadzących tenże program, pokusił się o napisanie książki na temat jego spotkań z innymi ludźmi „Szkiełka”. Rozmowy te dotyczą tego, co dzieje się za kulisami, jakie relacje mają współprowadzący, jak się to wszystko zaczęło – kiedy trafili oni do „Szkiełka”, jakie doświadczenia wynieśli z tego przedsięwzięcia, jak widzą przyszłość programu. Niektóre z tych rozmów są fascynujące, przykładowo wywiad z Katarzyną Kasią, która jest kobietą niezwykle inteligentną, sarkastyczną, a jednocześnie delikatną i kulturalną. Jej sposób wypowiedzi wciąga, jest intrygujący, zwraca na siebie uwagę. Warto również zaznajomić się z rozmową Tomasza Jachimka z Krzysztofem Daukszewiczem. Jest ona równie ciekawa, co ta poprowadzona z Katarzyną Kasią. Inne rozmowy również są przyjemne, jednak momentami nużące i jednotorowe. Widać wyraźnie przepaść między wcześniej wspomnianymi tekstami, a tymi pozostałymi. Nierówny wydźwięk jest zdecydowanie minusem tej publikacji.

Książkę tę należy potraktować jako ciekawostkę, ale także mini biografie wspomnieniowe. Kto dobrze „czuje się” w takiej literaturze ten z pewnością uzna ją za wartą przeczytania. Jednak, jak wiadomo, charakter tychże publikacji jest specyficzny, dlatego też komuś może nie przypaść do gustu ze względu na wybraną formę przekaźnika gatunkowego. Oczywiście lektura ta dedykowana jest fanom programu. Ktoś, kto nie zna specyfiki i klimatu tej audycji kompletnie nie odnajdzie się w niej. Potrzebny jest fundament w postaci samej wiedzy o programie, żeby móc ze zrozumieniem przeczytać ten zbiór wywiadów.

Mi osobiście książka się podobała, jednak nie jest ona rewelacyjna. Na plus jest narracja i lekkie pióro Jachimka, który bardzo dobrze czuje się w kreowaniu na papierze, zresztą, jak to widać w samym programie, czy też na jego występach, jest on człowiekiem inteligentnym, z ogromną dozą poczucia humoru, dystansu, także do samego siebie. Zatem mądrego to i warto posłuchać! Szkoda tylko, że widać te nierówności w jakości wypowiedzi jego redakcyjnych kolegów i koleżanek, chociaż to właśnie chyba kobiety lepiej sobie poradziły z zadaniem, jakie powierzył im Jachimek.

Mimo swoistych niedociągnięć i specyfiki gatunkowej polecam tę publikację fanom i znawcom audycji telewizyjnej. Tutaj obowiązkowo należy znać kontekst i fundament wypowiedzi pisemnej, aby zrozumieć treści. Choć istnieje rzesza wielbicieli „Szkiełka” to nawet oni przyznają, że to „afterparty” książkowe nie do końca było udanym eksperymentem kreatorskim. Mimo tego, warto spróbować tejże rozrywki literackiej.