Cywilizacja Zachodu Na Rozdrożach Wartości | Autor: Elżbieta Królikowska Avis

 Wiecie, na co mam uczulenie? Na ukierunkowane na jedną opcję polityczną media i publikacje. Od razu dziękuję takim za współpracę. Lubię patrzeć na różne kwestie z wielu stron, poznając zdanie różnych osób. Jest wtedy o czym rozmawiać. Jeśli ktoś jest ukierunkowany na jedną opcję i nie dopuszcza do siebie innej, to nie wróży to nic dobrego. Dlaczego o tym mówię? Ponieważ ta publikacja taka właśnie jest. Ukierunkowana na jedną opcję polityczną, wielbiciele dojnej, przepraszam, dobrej zmiany, będą nią zachwyceni. Po tym jednym zdaniu już wiecie, że ja nie należę do grona odbiorców tej książki.

Od dawna mówi się o tym, że świat, który znamy, przestaje istnieć. Świat się rozwija, coraz mniej osób chodzi do Kościoła. Wszyscy widzimy, do czego mogą doprowadzić złe decyzje jednego, przekonanego o swojej wielkości człowieka. Autorka pokazuje, jak wygląda zderzenie nowego i starego porządku na przestrzeni kilku ostatnich lat. Czy muszę mówić, za którym się opowiada? Powiem tylko tyle, że PO w tej książce zbiera mocne bęcki, a i na lewicę szeroko pojętą wylewa się wiadro niepochlebnych opinii. Za to obecna władza jest głaskana po pleckach. Bo taka cudowna jest. To nic, że wspiera nierobów.

Myślałam, że wyrzucę książkę przez okno, kiedy przeczytałam o strajku rodziców osób niepełnosprawnych. Według autorki obecna władza była jedyną, która zareagowała na te problemy. Pozwolicie, że nie będę dalej komentowała tego wątku. Nie obyło się też bez obrony Kościoła. Oberwało się braciom Sekielskim za ich pierwszy film „Tylko nie mów nikomu”. Uważam, że Kościół zrobił dużo dobrego, nie mielibyśmy wielu zabytków, gdyby nie wiara katolicka, ale zrobił też wiele złego. I nie można tego zamiatać pod dywan, bo to splunięcie w twarz ofiarom. Kościół jako instytucja nie jest idealny, ale mam wrażenie, że tego autorka już nie widzi.

Było kilka tekstów, które nieco dały mi do myślenia, ale można je policzyć na palcach jednej ręki. Liczyłam, sięgając po tę książkę, na to, że autorka pokaże mi palące nasze społeczeństwo kwestie z kilku stron. Nic z tego. Pojawiło się tu wiele kwestii, które zasługują na szersze omówienie, ale nie w taki sposób, jak opisała to autorka. Czasy, w których żyjemy, są szalone, wielu ludziom brakuje kompasu moralnego, niektóre wartości tracą na znaczeniu. Ale może zamiast zastanawiać się, kto ma rację, warto zastanowić się nad tym, dlaczego jesteśmy na równi pochyłej i jak możemy z niej zejść, jak najmniej się przy tym obijając. A tego nie zrobimy, skacząc sobie do gardeł.

Czytając tę książkę, czułam się gorsza od autorki tylko z tego powodu, że mamy rozbieżne poglądy w wielu kwestiach. Jej ton wypowiedzi dawał mi do zrozumienia, że „nie myślę we właściwy sposób”, ale to tylko moje zdanie. Nie uważam, że każdy będzie myślał podobnie.

Ta publikacja bardzo mnie rozczarowała. Musiałam dać sobie kilka dni, żeby napisać recenzję, bo miałam ochotę wylać z siebie żółć, która zebrała się we mnie w trakcie czytania, ale nie zrobiłam tego, bo to byłoby niesprawiedliwe i zrobiłabym autorce przykrość. Co z tego, że mnie by ulżyło. Nie zgadzam się z poglądami autorki, nie podzielam ich i uważam, że ta książka jest bardzo stronnicza, co w moich oczach sporo jej odbiera.