Dziewczyna W Drugim Rzędzie | Autor: Aurelia Blancard

 Zawsze z ciekawością sięgam po historie inspirowane prawdziwymi zdarzeniami, zwłaszcza po książki sensacyjne, których lektura wywołuje dreszczyk niepokoju i specyficzne poczucie niepokoju. Nic więc dziwnego, że zdecydowałam się przeczytać również „Dziewczynę w drugim rzędzie”. Czy powieść Aurelii Blancard okazała się dobrym wyborem? Jak najbardziej! To jedna z ciekawszych pozycji, jakie miałam możliwość przeczytać w ciągu ostatnich kilku miesięcy.

Autorka umiejętnie nakreśliła fabułę, która angażuje i niejednokrotnie zaskakuje czytelnika. Opisywane wydarzenia, choć czasem wprawiają w osłupienie, zostały opisane bardzo wiarygodnie. Pozwala to odbiorcy odnieść się do nich w sposób realny i skłania go do różnych refleksji. Dużym atutem tej powieści jest wartka akcja (choć nie taka, która od początku pędzi na łeb na szyję) oraz gęsty klimat niepokoju roztaczający się nad osobą czytającą.

W rozmowach na temat literatury zawsze podkreślam, że bardzo ważne są emocje. Mowa tu zarówno o emocjach odczuwanych przez bohaterów książki, jak również o tych wzbudzonych czytelnika. Tutaj niczego mi nie brakowało. Mogłam zagłębić się w życie bohaterek, wniknąć w ich umysły i serca, poznać towarzyszące im odczucia, a przez to spoglądać na toczące się wydarzenia z nieco szerszej perspektywy.

„Dziewczyna w drugim rzędzie” to opowieść przedstawiona z punktu widzenia dwóch kobiet. Jedną z nich jest Lidia, tłumaczka tekstów, która wraz z mężem przeprowadza się do przestronnego domu pod Beaufort. Druga z nich, Cathy, pracuje w jednej z paryskich redakcji, a do rodzinnego miasta sprowadza ją sprawa morderstwa. Na miejscu musi zmierzyć się nie tylko z wieloma niewiadomymi, ale również z własną przeszłością. Sposób narracji wyjątkowo przypadł mi do gustu. Jednak to, co tak naprawdę od początku zyskało w tej historii moją aprobatę, to klimat małej miejscowości. Duszny, ciasny, pełen sekretów i krętych ścieżek, z których tylko nieliczne prowadzą do prawdy.

Nie mogę powiedzieć złego słowa na temat kreacji bohaterów. Aurelia Blancard stworzyła postacie żywe, realistyczne, skrojone na miarę tej historii, a odbiorca ma wrażenie, jakby stał tuż obok i poniekąd uczestniczył w ich życiu. Oczywiście szczególnie bliskie stają się dla czytelnika bohaterki pierwszoplanowe, czyli Lidia i Cathy. W końcu to wokół nich skupia się znaczna część fabuły. Jednak i rys pozostałych postaci zasługuje na pochwałę. Autorka nie zaniedbała bohaterów stojących na dalszym planie – one również wypadają ciekawie i wiarygodnie.

Ta opowieść to moim zdaniem idealne połączenie thrillera psychologicznego, kryminału i powieści obyczajowej, gdzie zachowany jest balans pomiędzy poszczególnymi elementami. Według mnie to naprawdę udany miks gatunkowy, który zadowoli wielu czytelników. Trzyma odbiorcę w ciągłym napięciu, skłania go do stawiania własnych hipotez i snucia wniosków na temat toczących się wydarzeń. Budzi w nim szereg różnych emocji: niepokój, złość, smutek, zdziwienie, strach. Finał historii jest zaskakujący, pozostawia czytelnika w stanie konsternacji i zmusza go do przemyśleń.

Z przyjemnością stałam się uczestnikiem prowadzonego przez Cathy dziennikarskiego śledztwa. Pełna ciekawości obserwowałam również z pozoru sielskie życie Lidii, zastanawiając się nad niektórymi jej poczynaniami. Spędziłam na lekturze dwa popołudnia i absolutnie tego nie żałuję. Wręcz przeciwnie, chciałabym czuć tyle satysfakcji przy każdej książce, którą przeczytam. „Dziewczyna w drugim rzędzie” to przygoda literacka, o której długo nie zapomnę. To historia o przemocy, której niejednokrotnie doświadczamy, choć absolutnie na to nie zasługujemy. O błędach przeszłości, które prędzej czy później nas doganiają. O kłamstwach i maskach, które zakładamy w różnych sytuacjach. Ta opowieść sprawi, że widok gołębi już zawsze wywoła u was dreszcz niepokoju.