Człowiek, Który Siedział | Autor: Aleksiej Fiediarow

 Kiedy czytałam opis tej książki, poczułam, jak żołądek zaciska mi się w supeł. Mamy XXI wiek, a wciąż dzieją się rzeczy, które nie mieszczą się w głowie i wymykają się wszelkim prawom logiki. Zresztą, przekonajcie się sami.

Aleksiej Fiediarow, autor tej książki, był kierownikiem działu śledczego w prokuraturze i szefem zespołu prawnego w dużej korporacji budowlanej. W 2013 roku aresztowano go za wręczenia łapówki. Główny zainteresowany nie przyznał się do zarzutów – według niego były to fałszywe oskarżenia. Na 3 lata trafił do kolonii karnej dla byłych pracowników służb. Na miejscu okazało się, że od czasów Gułagu niewiele się zmieniło. Wszyscy osadzeni byli sobie na początku równi. Wśród nich byli narkomani, drobni przestępcy, a także niebezpieczni mordercy, narkomani czy ludzie, którzy komuś podpadli i trafili do aresztu. Byli też tacy, którzy odsiadywali wyroki wyłącznie dlatego, że wzięli na siebie cudzą winę. Z czasem osadzeni wyrabiali sobie pozycję. Miejsce, do którego trafił Aleksiej Fiediarow było pełne absurdów. Wyobraźcie sobie chociaż taką sytuację, że więźniowie musieli układać grafik pracy lodówki. To nic, że trzymane w niej jedzenie mogło się zepsuć. Zresztą, jeśli chodzi o jakość jedzenia, którym ich karmiono, to pozostawiała ona sporo do życzenia. Im szybciej więzień rozumiał logikę, którą kierowało się to miejsce, tym większe szanse miał na przetrwanie.

To była jedna z tych książek, które mnie przerażały. Nie mieści mi się w głowie to, że mogą być miejsca, w których tak traktuje się ludzi. Albo że można trafić do więzienia za to, że komuś się podpadło i ten ktoś zrobi wszystko, żeby udowodnić ci winę, której nigdy nie było. Powinnam mieć świadomość tego, że mówimy o Rosji, w której wszystko jest możliwe. Tylko wiecie co, opisane tutaj wydarzenia daleko wychodzą poza moją definicję absurdu.

Książka jest napisana bez emocji, na chłodno. Był taki i taki więzień, zrobił to i to, stało się z nim to i to. Miałam wrażenie, że czytam raport. Jednak nie chcę, żebyście mnie źle zrozumieli. To nie sprawia, że uważam, że sposób, w jaki autor się wypowiada, ujmuje cokolwiek na wartości tej publikacji. Po prostu mówię o tym, żebyście wiedzieli, czego możecie się spodziewać. Chociaż książka nie jest obszerna objętościowo, trudno jest ją przeczytać na raz. W każdym razie ja nie umiałam tego zrobić, bo musiałam nieco odpocząć od tego, co powiedział mi autor. Dalej w głowie mi się nie mieści, że takie miejsca jak to istnieją.

Ta książka to idealny obraz tego, co dzieje się w Rosji, a o czym my bardzo często nie wiemy. Nie mówi się o tym głośno, bo przecież więźniowie nie zasługują na lepsze traktowanie. I tak przy dobrych wiatrach się ich wykończy, więc po co się roztrząsać. Jeszcze długo po lekturze tej książki nie będę umiała się pozbierać.

Łapałam się za głowę, gdy czytałam na przykład o tym, jak usuwało się czyraki albo leczyło zęby. Przy tej pierwszej historii byłam bliska spłynięcia z fotela. To nie jest raczej książka dla czytelników o słabych nerwach, niektóre opisy mogą naprawdę przeorać, ale z drugiej strony warto wiedzieć, co dzieje się w „więzieniach”, do których trafiają ludzie pokroju autora. Może i stylistycznie czasem nie jest najlepiej, ale to historia napisana przez życie.