Gasnące Światło | Autor: Hanna Greń

 Kiedy wszyscy wokół chwalą Hannę Greń, a Ty jej jeszcze nie znasz, najwyższa pora, żeby sięgnąć po jej książkę. No to sięgnąłem po najnowszą - „Gasnące światło”.

Główną bohaterkę poznajemy jako małą Amelię Butkiewicz. Na jej dom napada dwóch zbirów i zabija jej rodziców. Dziewczynka uchodzi z życiem, ponieważ chowa się w kuchennej szafce. Przerażona słyszy głos intruza, który mówi, że dostaną ją prędzej czy później, bo nie ma prawa żyć. Mimo że uszła z życiem, tkwi w narożnej szafcepóki nie wyciągną jej stamtąd milicjanci. A twarz wybawiciela, Mariusza Olbrychta, kojarzy z mordercami. Amelię przygarnia rodzina zastępcza i jej sytuacja się stabilizuje, bo trafia na dobrych ludzi. Zmieniają jej nazwisko i modyfikują nieco imię, na Amalia, zapewniają normalny dom. Jednak mordercy ciągle są na wolności.

Wątek współczesny przeplata się z historią z końca drugiej wojny światowej, kiedy to polscy i niemieccy zbiegowie walczą o przetrwanie podczas powrotu do domu. Jaki wpływ dola wojennych tułaczy wywrze wpływ na losy współczesnych bohaterów? Bo że wywrze, czytelnik nie ma wątpliwości już od pierwszych kart książki.

Wróćmy jednak do Amalii. Mija osiemnaście lat. Dziewczyna tkwi w związku z młodym dziennikarzem, Irkiem, który czytelnikowi już na pierwszy rzut oka prawdopodobnie wyda się podejrzany – zadufany w sobie i niesympatyczny. Ponadto Amalia nie może pozbyć się obaw i traumy z dzieciństwa. Nie lubi wpuszczać obcych do domu, a mieszkanie zabezpieczone jest ja twierdza. Mężczyzna nie potrafi zrozumieć fobii swojej narzeczonej, bo nie zdradziła mu swoich tajemnic. Kiedy w końcu do tego dochodzi, Irek w kompletnie bezpardonowy sposób wykorzystuje historię morderstwa Butkiewiczów opisując ją w gazecie. Nawet jeśli nie przychodzi mu do głowy jak bardzo zdradzi i zrani dziewczynę, to już na pewno nie zdaje sobie sprawy, jakie tym artykułem ściągnie na otoczenie niebezpieczeństwo.

Jeśli myślicie, że zdradzam zbyt wiele, to zapewniam, że tak nie jest. Cała akcja dopiero zaczyna się rozkręcać. Wątki sprzed lat przeplatają się ze współczesnością. Czytelnik z przyjemnością zagłębia się w świat przedstawiony, który jest bardzo realistyczny. Zaprzyjaźnia się z bohaterami, którzy są z krwi i kości, wyraziści i świetnie nakreśleni. Miotająca się wśród swoich demonów Amalia może być irytująca, ale zdecydowanie jest przekonująca i wiarygodna.

Hanna Greń zręcznie prowadzi fabułę krok po kroku prowadząc czytelnika do wyjaśnienia intrygi.Porusza przy tym zawsze aktualne problemy takie jak przyjaźń i lojalność,zdrada i chciwość. Przy tym nie serwuje czytelnikowi gotowych opinii, a pozwala czytelnikowi samodzielnie zastanowić się nad opisanymi sytuacjami i wyciągnąć własne wnioski. Bardzo podoba mi się wprowadzenie przez autorkę dwóch policjantów – ojca i syna. Współczesne dochodzenie prowadzi syn Mariusza Olbrychta, Radomir, zwany Ramirem. Panowie wymieniają uwagi i dzielą się doświadczeniem. Pojawia się także emerytowany milicjant i jego żona, którzy rzucają światło da wydarzenia sprzed lat. Kilku śledczych sprawia, że odkrywani zagadki jest jeszcze ciekawsze.

Jestem pod dużym wrażeniem umiejętności Hanny Greń. „Gasnące światło” było świetne na początek, zwłaszcza, ze stanowi odrębną powieść. Może warto sięgnąć po któryś z cyklów kryminalnych? Wybór jest duży - „Dioniza Remańska”, „Polowanie na pliszkę” czy „Śmiertelne wyliczanki” i jeszcze „W Trójkącie Beskidzkim”. Dopisuję Hannę Greń do autorek godnych uwagi.