Porządne Dziewczyny. Zbrodnia I Hańba W Indiach | Autor: Sonia Faleiro

 Są takie książki, które nawet po skończeniu lektury zajmują głowę i uwagę czytelnika. Niekoniecznie musi to być spowodowane wybitnymi umiejętnościami pisarskimi autora czy językiem, który bawi się z wyobraźnią. Czasami wystarczy po prostu historia, która nie daje zasnąć i silnie działa na nasze emocje. Jedną z takich pozycji jest zdecydowanie "Porządne dziewczyny. Zbrodnia i hańba w Indiach”.

Jej autorką jest Sonia Faleiro, pochodząca z Indii reportażystka i autorka literatury non fiction. Poczytność i sławę przyniosła jej własna jej wrażliwość i oddanie sprawom społecznym. W swoich reportażach porusza tematy związane właśnie z niesprawiedliwościąspołeczn.a w jej ojczystym kraju, ale ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji i życia kobiet w tym regionie. Już jej debiut — książka “Ślicznotka. Nocne życie Indii” opowiadająca historie pracownic seksualnych w Indiach spotkał się z ogromnym zainteresowaniem czytelników i zebrał wiele pochlebnych opinii od krytyków literackich.

Tym razem autorka przedstawia również reportaż dotyczący życia indyjskich kobiet, ale z zupełnie innej perspektywy i można powiedzieć zupełnie innych kobiet. Bo zamiast dusznych i tłocznych ulic Bombaju, mamy niewielką wieś w północnym regionie Indii — Uttar Pradeś. Prowincja, jaką przedstawia autorka, jest miejscem dziwnym, skonstruowanym wokół patriarchatu i systemu kastowego. Jest to miejsce zacofane, brudne i w pewien sposób nieprzyjazne. Życie tutejszych mieszkańców skupione jest wokół pracy na roli. Chociaż powiedzieć, że było wokół niej tylko skupione to za mało. Jak napisała Faleiro: “Ziemia była potęga”. Była przede wszystkim głównym źródłem utrzymania jej właścicieli, ale również targą przetargową w swatach. Mężczyzna bez ziemi nie mógł liczyć na “dobrą” żonę. A to było najważniejsze.

Życiem tych mieszkańców wstrząsa porwanie i morderstwo dwóch dziewczyn, kuzynek Padme i Lalli, które znaleziono powieszone na drzewie. Dla autorki natomiast ta dramatyczna historia jest wyjściem do dyskusji na temat sytuacji kobiet na indyjskich prowincjach. Przykład Katry pokazuje, że bez zgody mężczyzny mieszkanki regionu nie mogły nawet korzystać z telefonów komórkowych, nie mówiąc już o ich posiadaniu. Jednak to nie są jedyne problemy socjalizacyjne z jakimi się mierzą w Uttar Pradeś. Faleiro dużo uwagi poświęca przestępczości w tamtych rejonach, nie tylko tej skierowanej przeciwko kobietom. Mówi się, że w Uttar Pradeś co 8 minut znika dziecko. Do tego dochodzi skorumpowanie policji, co powoduje nieufność wobec niej mieszkańców.

Praca, jaką wykonała Sonia Faleiro przy pisaniu książki jest nie do opisania. Po pierwsze historia nastolatek, które giną tragiczną śmiercią, jest jedną z tych historii, które zapadają w pamięć na zawsze. Szczególnie kiedy samemu jest się kobietą. Z jednej strony po takich lekturach zaczyna się doceniać poziom swobody i wolności, jakiej doświadczamy we własnym kraju, nawet jeśli daleko jej do upragnionego poziomu. Z drugiej strony porusza do tego stopnia, że zaczyna się zastanawiać nad tym, czy jest coś, co możemy zrobić, żeby kobiety w innych częściach świata miały lepiej.

Sam reportaż natomiast jest napisany z wręcz kronikarską dokładnością, pełen istotnych szczegółów, dzięki czemu czytelnik może czuć się pewny, że żaden istotny element sprawy nie został pominięty. Jednak ta skrupulatność bywa momentami problemem dla samego czytania, ponieważ nie jest to na pewno pozycja, która wciąga od pierwszej strony. Autorka poświęca dużo uwagi na to, aby zaznajomić czytelnika z tym, gdzie właściwie się znajduje. Maluje niewyobrażalnie dokładny obraz indyjskiej wsi i życia jej mieszkańców, zanim przejdzie do sedna historii. Niemniej jednak jest to książka, która koniec końców pochłania czytających bez granic.