60 | Autor: Magdalena Pyznar

 Walerija jest dwudziestopięcioletnią modelką pochodzenia rosyjskiego. W Polsce wzięła udział w popularnym programie Models On, gdzie zakwalifikowała się do finału. Zyskała tym samym ogromne grono fanów, którzy namiętnie śledzą jej aktywność w social mediach.

Dziewczyna od pewnego czasu nie radzi sobie z otaczającą rzeczywistością. Zdrada przyjaciółki, ciągłe życie na świeczniku oraz dręczące koszmary, które przypominają jej o osobistym dramacie, który przeżyła jakiś czas temu; powodują, że Walerija szuka ukojenia i zapomnienia w imprezach, używkach i alkoholu. Pewnego wieczoru wybiera się na spotkanie biznesowe do znanego i modnego Warszawskiego klubu. Poznaje tam Dawida, który samym swoim spojrzeniem zdaje się hipnotyzować kobietę. Walerija jest oczarowana tajemniczym mężczyzną i niebywale zaskoczona, że sama jego obecność tak na nią działa. Dawid natomiast nie jest zwykłym przystojniakiem. Prowadzi nielegalne biznesy, które z dnia na dzień zaczynają mocno szwankować. Mężczyzna musi się ukryć, aby uniknąć więzienia. Gorący początek znajomości z Waleriją popycha go do złożenia jej propozycji wspólnego wyjazdu. Mimo delikatnych wątpliwości dziewczyna postanawia wyjechać razem z Dawidem do Hiszpanii. Ta spontaniczna i pozornie niesamowicie ekscytująca decyzja, będzie miała ogrom konsekwencji, które dotkną zarówno Dawida, jak i Waleriję. Już pierwszego dnia dziewczyna stanie przed poważnym wyborem... musi wybrać czy rezygnuje ze swojej kariery i ukrywa się z ukochanym tak długo, jak to będzie konieczne, czy opuszcza przepiękną Hiszpanię i zrywa wszelkie kontakty z Dawidem.

Uwielbiam powieści, w których autorzy decydują się, na mieszanie różnych literackich gatunków. W “60” ten misz- masz jest absolutnie bezbłędny. Kryminał przeplata się z romansem, zahaczając mocno o wątki psychologiczne.

Relacja Dawida i Waleriji nawiązuje się bardzo szybko, ale to absolutnie nie oznacza, że jest mało autentyczna, a wręcz przeciwnie. Przystojny, otoczony mrokiem i tajemniczością mężczyzna i młoda, zagubiona modelka to kompilacja, która nie jest dla nikogo zaskoczeniem. Zauroczenie między tą dwójką pojawia się szybko. Wybucha pożądanie, pojawia się poczucie przywiązania i kształtuje nadzieja, na odnalezienie kogoś, kogo można obdarzyć głębokim uczuciem. Z czasem jednak do relacji wkradają się kłopoty i problemy dotyczące choćby wybuchowych charakterów głównych bohaterów. Dawid i Walerija uczą się kompromisów, zrozumienia drugiej osoby, trzymania na wodzy własnych czasem egoistycznych przekonań, ale i co równie ważne przekonują się, że słowa mogą ranić równie mocno, jak czyny.

Walerija ma szereg zaburzeń, poczynając od nieprzepracowanych dramatów po zamiłowanie do wysokoprocentowych napojów. Kreacja tej bohaterki jest ogromnie ciekawa, a rozumienie tej postaci złożone. Każdy z czytelników będzie na swój sposób wyciągał z historii Waleriji przesłania i wnioski, szukał usprawiedliwienia dla jej działań, potępiał pewne jej decyzje, być może mocno współczuł, przy czym odkryje bądź tylko upewni, jaki być może jest celebrycki świat. Dla mnie protagonistka to ucieleśnienie wrażliwości, która zostaje nagle rzucona w świat obłudy, fałszu i hipokryzji. Ktoś bezczelnie zniszczył w niej nadzieję, radość i odebrał to, co jest najważniejsze dla każdego człowieka — godność. Walerija upada, podejmuje kolejne decyzje, których skutki okazują się dla niej fatalne. Jestem ogromnie zaskoczona i poruszona, jak trafnie autorka opisała wszystkie przeżycia i emocje, które Walerija w sobie nosi. Jej napady paniki, epizody depresyjne to w tej książce nie tylko ciąg słów, które opisują powierzchownie, jak główna bohaterka egzystuje. To pełne emocji sceny, rozrywające serce opisy działań i zachowań dziewczyny, które pośrednio pokazują, z jakimi demonami walczy. Choć opieram się, by nie spojlerować, tak czuję ogromną potrzebę, aby zwrócić uwagę na jedną z takich scen, która była dla mnie jedną z najlepszych, jeśli chodzi o pokazanie tych wszystkich emocji, o których wspomniałam chwilę wcześniej. Walerija, kiedy w końcu wypowiada głośno słowa, które opisują tragedię, jaką przeżyła, zaczyna zachowywać się w sposób, który dla potencjalnego obserwatora może okazać się szokujący. Uszkadza swoje ciało paznokciami, przy czym odcina się od rzeczywistości, zamykając w świecie tamtych wydarzeń. Jest obraz makabry, horroru, ogromnego cierpienia. Nie mogę wyrzucić z głowy tej sceny, choć książkę odłożyłam na półkę jakiś czas temu.

Nie tylko kreacja głównej bohaterki zasługuje na kilka słów pochwały. W książce, co nie będzie zaskoczeniem, pojawia się czarny charakter. W tej powieści jest ich kilka, ale jeden z nich, któremu autorka poświęciła sporą część powieści to majstersztyk kreowania i prowadzenia tego typu postaci. Adam jest prokuratorem. Człowiekiem, który został wychowany zdecydowanie twardą, specyficzną ręką. Naznaczony cierpieniem w przeszłości, którego skutki ponosi przez całe swoje dotychczasowe życie. Autorka zdecydowała się na świetny, zaskakujący zabieg dotyczący odkrywania przed czytelnikiem tej postaci. Czytelnik, poznając Adama, przejawia względem niego całą gamę sprzecznych uczuć. Podobnie jak w stosunku do Walerii, rodzi się współczucie, coś na kształt żalu. Z czasem jednak te odczucia względem niego zamieniają się w szok, oburzenie i niezrozumienie. Sceny, gdzie mężczyzna podnieca się samą myślą o władzy, jaką posiada, są mocne i niebywale dobre.

Stosunek czytelnika do Adama ewoluuje, a złożoność tego bohatera może stanowić podstawę do masy przemyśleń. Podsumowując jednym zdaniem: jest to świetnie zbudowana pod względem psychologicznym postać. Po raz kolejny Magdalena Pyznar zaskoczyła, ubrała swoje postacie w niebanalną powierzchowność, która nosi pozory, ukrywając prawdziwą naturę. Czytelnik zatraca się w rozmyślaniach czy to czynniki zewnętrzne ukształtowały tę postać, czy jest to konsekwencja przeszłości, czy wręcz przeciwnie, doświadczenia w przeszłości tylko umocniły prawdziwą osobowość tej postaci.

Dawid dla mnie (choć może to dziwić), to najbardziej harmonijna postać ze wszystkich. Przestępca, mocno skoncentrowany na biznesie, jaki prowadzi. Jest na swój sposób uroczy, szczególnie wtedy, kiedy odkrywa swoje uczucia względem Waleriji. Silny, charyzmatyczny, nieznoszący sprzeciwu mężczyzna, bierze pod swoje skrzydła zagubioną, pełną problemów Waleriję, dostrzegając w niej więcej, niż widzą inni czy ona sama.

Powieść napisana jest prostym i lekkim językiem, Autorka postawiła na szczegółowość i dużą dawkę emocji przekazywaną przez narratora wszechwiedzącego. Cała książka napisana jest z kilku perspektyw: Waleriji, Dawida, Adama, a także postaci dalszoplanowych.

Fabuła jest dynamiczna, pełna napięcia i akcji. Wszystkie wątki idealnie ze sobą współgrają, tworząc świetną całość. Zauważyłam szczególnie na początku powieści znaczną liczbę powtórzeń i nadużywania przez autorkę zaimków dzierżawczych. Odniosłam jednak wrażenie, że z każdym kolejnym rozdziałem pióro autorki i technika były coraz lepsze.

“60” to bardzo wciągająca powieść, pełna emocjonalnych opisów. Mocna w wartościach i przesłaniach, które chce czytelnikowi przekazać. Budowa postaci i ich rozwój przez całą powieść to najlepszy punkt tej książki. Fabuła jest bardzo dopracowana, świetnie przemyślane zostały połączenia poszczególnych wątków czy postaci. Zakończenie jest tak zwaną wisienką na torcie i co najważniejsze... zaostrza smak na kolejną część.

Uważam, że debiut Magdaleny Pyznar za bezsprzecznie udany, gratuluję pomysłu i chylę czoła przed bezmiarem wyobraźni autorki i świetnej ręki do tworzenia tak świetnych bohaterów, którzy urzekli mnie do granic możliwości.

Książkę gorąco polecam wszystkim, którzy uwielbiają dreszczyk podobny do tego, który pojawia przy lekturze dobrego kryminału czy thrillera, a także tym, którzy lubią romantyczne relacje, które nie są łatwe, choć początkowo takie właśnie mogą się wydawać. No i oczywiście w końcu tym czytelnikom, którzy doceniają w powieściach nieszablonowych bohaterów, którzy zaskakują, a ich portret psychologiczny przypomina studium przypadku doktora psychiatrii.