Kamienne Drzewo | Autor: Grzegorz Bobin

 Po odkryciu literackiego debiutu Grzegorza Bobina „Niebieski Las", niecierpliwie czekałam na kolejne dzieło tego autora. Choć pierwszy tom nie zachwycił mnie jakoś specjalnie, to wszelkie niedopowiedzenia i urwane wątki sprawiły, że nie mogłam się doczekać, aby poznać kolejne przygody mieszkańców Inis. Niestety, ku mojemu rozczarowaniu „Kamienne drzewo" nie było dużo grubszym tomem od swojego poprzednika.

Po objęciu władzy w Inis przez bezwzględnego maga Therona wszystko nabrało jeszcze bardziej mrocznego klimatu niż panował w pierwszej części. Choć zdążyłam przywyknąć do drastycznych scen z „Niebieskiego Lasu", zbrodnie Therona nadal robiły na mnie wrażenie. Jak się okazało część głównych bohaterów powieści przetrwała atak złego czarodzieja, inni ponieśli ogromne straty lub zostali naznaczeni na wieki, ale z niektórymi czytelnicy musieli się pożegnać. Sentyment jaki miałam do tych postaci był dość zaskakujący. Dowodzi to jednak temu, że autor potrafi sprawić, aby czytelnicy polubili bohaterów i się do nich przywiązali.

To, co rzuciło mi się w oczy już na początku powieści to dużo spokojniejsza fabuła, która dzięki temu była bardziej klarowna. Choć opisy miejsc i postaci nadal nie były bardzo długie, zaczynały wprowadzać przyjemną przerwę w akcji. Dzięki temu była ona dużo czytelniejsza i nie musiałam już czytać tych samych fragmentów po kilka razy, aby połapać się, co się dzieje. Dużym plusem książki i pomocą dla czytelnika była umieszczona na samym początku mapa. Umożliwiała ona szybkie zlokalizowanie miejsca pobytu bohaterów i dosłownie śledzić ich kolejne kroki.

W książce nadal działo się dużo, a akcja była dynamiczna. Tym razem jednak dużo płynniejsza niż w poprzedniej części. Autor zgrabnie przeplatał ze sobą wszystkie wątki, które tym razem zdawały się być doprowadzone do końca. Tak jak w pierwszym tomie charakterystyka bohaterów mnie rozczarowała, tak w „Kamiennym drzewie" była ona dużo bardziej przemyślana. Postacie były bardziej wyraziste i znacznie bardziej dopracowane. Zdecydowanie najbardziej intrygującą postacią w całej opowieści jest mag Theron. Skrywa w sobie wiele tajemnic, jest mądry i sprytny. Podczas lektury wręcz wyczekiwałam momentu, w którym autor ponownie postawi przed nami Therona. Uważam, że jest to postać przyciągająca uwagę czytelnika.

Podobnie jak w pierwszej części historii autor używa prostego języka, dzięki czemu treść książki jest zrozumiała. Autor funduje nam kolejną dawkę drastycznych scen kontrastujących z ciekawym humorem. W tej części wszystko wydaje się dużo bardziej poukładane, przemyślane i zgrabnie łączy się w całość.

Na podstawie obu tomów można stwierdzić, że autor ma swój własny niepowtarzalny styl, który nie wszystkim może się podobać. W mojej ocenie styl ten zasługuje na uwagę. Może nie odpowiada mi w pełni, ale uważam go za ciekawy. Myślę, że Grzegorz Bobin tworzy naprawdę ciekawą, oryginalną i fantastykę. W głowie nie brakuje mu pomysłów na toczącą się akcję i wykreowanych bohaterów. W jego powieści nic nie jest przypadkowe – wszystko dzieje się po coś. Jako że nie jest to bardzo skomplikowana fantastyka, myślę, że znajdzie uznanie wśród początkujących czytelników w różnym wieku. Dla niektórych dość cienkie powieści autora okażą się wystraczające, ale dla innych czegoś może w nich zabraknąć. Powieść Grzegorza Bobina polecam, gdyż uważam, że jest to literatura warta docenienia. Z chęcią będę obserwować rozwój autora i sięgać po kolejne jego pozycje.

 Jakie jeszcze tajemnice skrywa kamienne drzewo?

„Kamienne drzewo” to drugi tom trylogii „Niebieski las”, który wzięłam do recenzji, ponieważ pierwszy spotkał się z bardzo dobrą opinią wśród czytelników i to mnie zachęciłoby sięgnąć po tę pozycję. I mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że nie żałuję, bo zaczyna się ciekawie już od pierwszych stron trylogii.

Theron zdobywa Inis i nastały rządy bezwzględnego i okrutnego maga. Ludzkość jest zagrożona. Królowa Endalonia zostaje w swoim królestwie by chronić najbliższych. Posyła córkę i wiernych towarzyszy statkiem do bezpiecznego miejsca, jakim jest Aher rządzony przez starego króla Finsecha i jego młodego syna Atalona. Theron wciąż rośnie w siłę. By jednak sprawować władzę na tak ogromny terenie będzie potrzebował kogoś, komu będzie mógł zaufać. Czy znajdzie taką osobę? Co czeka córkę i przyjaciół w Aher?

Bezwzględny tyran wdraża też w życie swój okrutny plan. Plan zwiększenia magii poprzez zapładnianie kobiet.

„Z jedenastu kobiet wybranych na matki jego dzieci, zostały mu cztery – w tym Endalonia. Jego głównym planem było to, by właśnie Endalonia urodziła w Asher przyszłego władcę tamtej krainy.”

Jaki los przypadnie królowej Endalonii? Czy znajdzie się ktoś, kto sprzeciwi się tej okrutnej władzy i obali okrutne rządy króla Therona?

Niebieski Las spłonął i pozostawił po sobie tylko nadzieję. Nadzieję zaklętą w małym niebieskim ziarnie.

„Legenda głosiła, że ten, kto wyhoduje roślinę z ziarna zrodzonego przez niebieskie drzewo, uwolni wtedy wielką moc.”

I tak się właśnie dzieje. Ta moc przypada prostemu człowiekowi, po którym nikt niczego by się nie spodziewał.

„Właśnie wypełnia się kolejny etap jakiegoś dziwnie pokręconego przeznaczenia. Zaczynam czuć moc, której ogromu jeszcze nie pojmuję.”

Czy dobrze ją wykorzystali w słusznych celach? Jaki los czeka wybrańca? Czy da radę położy kres tyranii?

Książka trzyma w napięciu do samego końca. Krótkie rozdziały czyta się z zapartym tchem. Jest wartka akcja i utrzymana do samego końca. Nie nudzimy się ani na chwilę. Bohaterowie są wyraźni i moim zdaniem dopracowani. Jest w niej dużo mroku i zła, ale gdzieś w oddali tli się też światełko dobra.

Autor stworzył ciekawy świat pełen magii, ciekawych i różnorodnych bohaterów, tajemnic do odkrycia oraz sporo walk dobra ze złem. Tu nic nie dzieje się bez przyczyny, wszystko jest zaplanowane w najmniejszym szczególe.

Przewija się w niej też ogrom emocji jak radość czy smutek. Momentami człowiek chce sobie popłakać nad okrutnym losem, jaki przypadł pozytywnym bohaterom. Razem przeżywamy z nim jego bezradność, chwile zwątpienia, strach przed nieznanym i napływające siły by przeżyć w tym trudnym położeniu, w jakim się znalazł.

Ogromnym atutem tej książki jest umieszczona mapka na pierwszych stronach, dzięki której łatwiej odnajdujemy położenie naszych bohaterów i dziejące się w niej akcje. Opisy miejsc, przyrody są krótkie, ale treściwe.

Jest to powieść o sile miłości, niezwykłej odwadze, wielkiej przyjaźni i poświęceniu.

„Trzeba poświęcić jedno życie, by inne mogło przetrwać. Bilans wychodzi na zero.”

Zakończenie tej części spowodowała, że wyczekuję kolejnej niezwykłej historii naszych bohaterów. Miło spędziłam ten magiczny czas. Zachęcam was serdecznie do sięgnięcia po książki Grzegorza Bobina i jego magicznego świata, bo na prawdę warto.

       „Kamienne drzewo” to druga część klimatycznego fantasy Grzegorza Bobina „Niebieski las”. Ogarnięty niebezpieczną ideą jedynowładztwa, okrutny mag Theron, odnosi sukces za sukcesem, podbija za pomocą ognia, stali i bezwzględnych czarów kolejne ziemie. Ich mieszkańcy albo muszą poddać się jego tyrańskim rządom, albo uchodzić daleko za morze. A nie pozostało już wiele miejsca do spokojnego życia.

       Theron odbiera moc wszystkim tym, którzy ją mają i rośnie w siłę. Falla, dziewczynka o nadzwyczajnych, czarodziejskich możliwościach, które dopiero poznaje, kolejny już raz wymyka się z jego rąk. Królestwo Inis ogarnia przerażenie, królowa Endalona w niewoli, wokół przemoc i okrucieństwo. Theron popisuje się swą potężną magią. Ani trochę nie myśląc o ludziach i dobru podbitego królestwa. Czy zdobył władzę i moc na zawsze, po wsze czasy? Czy zdoła zniszczyć całą konkurencję i zawładnąć światem? Robi wszystko, co tylko może, by tak właśnie się stało.

       Jednak cóż to byłaby za rzeczywistość, gdyby złej, czarnej, mściwej magii nie równoważyła ta dobra? Przede wszystkim byłoby nudno, nikt nie miałby odwagi przeciwstawić się tyranowi. Istotą każdej baśni, każdej fantasy, jest walka dobra ze złem. W „Kamiennym drzewie” także jej nie brakuje. Dobra magia, pielęgnowana przez stulecia przez oddanych jej druidów, nie mogła ot tak sobie zniknąć, przestraszyć się jakiegoś samozwańczego czarnoksiężnika. Jej zalążki przetrwały, teraz trzeba tylko dopilnować, aby wzrosły w siłę i przekazały ją obrońcom dobra.

       Właściwie cała ta historia to zmaganie się mocy o przeciwstawnych biegunach I, tak jak w życiu, raz wygrywa jedna, innym razem druga strona, obie zaś muszą być czujne i w gotowości. Ważne są nie tylko czarodziejskie umiejętności, ale też strategia, podstęp i zdolność przewidywania ruchów przeciwnika. No i wzajemne zaufanie do siebie, przyjaźń, która dodaje odwagi, oddanie i lekka brawura też nie zaszkodzą. Uczymy się tego patrząc, jak Sesonah i Meriel opiekują się wystraszonymi dziećmi, Siril i Rewit chronią słabszych, zasłaniając ich własnymi ciałami, wierny wilk Ucho trzyma się jak najbliżej Odgera, a mała Falla poznaje samą siebie. Zdolności, jakie w sobie odkrywa każde z nich, służą dobru wspólnemu, wzajemnie się uzupełniając i wzmacniając. Szala zwycięstwa przechyla się raz w jedną, raz w drugą.

      Na uwagę zasługuje świat wykreowany przez Grzegorza Bobina. To nie tylko królewskie miasto z dworskimi wspaniałościami, ale też prowincja, trakty, którymi przemieszczają się podróżni oraz góry z bezkresnymi, ukrytymi jaskiniami, zamieszkałymi przez ocalałych druidów. A także ogromne morze, tak niebezpieczne dla statków, tłukące rozszalałymi falami w poszarpane skały.

       Jest klimat, jest zmaganie się dobrych i złych mocy, są bitwy i podstępne knowania, brakuje tylko miłości. Otóż nie, miłość także tu mamy. Być może nie będzie ona miała szans na spełnienie, choć… kto wie, w baśniach wszystko jest możliwe.

       Magia żyje w ludziach, niemniej silna tkwi też w organizmach zwierząt i roślin. Przez soki płynące z wnętrza ziemi łączą się różne światy, czasem się przenikają i przez ułamek sekundy można zerknąć na „drugą stronę mocy”.

       Czytając z zapartym tchem, ledwie możemy nadążyć za przebiegiem wydarzeń. Rozgrywają się tu one na kilku planach, w różnych miejscach, by na koniec połączyć się w kulminacyjnej rozgrywce. Moc Therona, zasilana w różny sposób, jest ogromna, ciężko się z nim mierzyć. Czy i tym razem mu się uda?

       Zakończenie daje nadzieję na ciąg dalszy. Jeszcze nie wydarzyło się wszystko to, co możliwe, autor z pewnością niejeden raz zaskoczy nas w kolejnej odsłonie cyklu, a przynajmniej mam na to nieśmiałą nadzieję.

       „Kamienne drzewo” to naprawdę niezła powieść fantasy, którą czyta się z dużym zaciekawieniem. Bohaterowie są różnorodni, wyraziści, idealnie wpisują się w klimat krainy, w której żyją i której bronią. Autor pokazuje też kulisy walki o władzę, nieczyste zagrywki pretendentów do tronu, machinacje polityczne i wojenne, wzięte żywcem z realnego świata i przeniesione w ten zaczarowany, by dodać mu jak największej wiarygodności. Nieważne, że wiele tu odniesień do tego, co już dobrze znamy, że brak zaskoczeń i nowatorskich rozwiązań. Książkę po prostu znakomicie się czyta, dostarcza nam wielu emocji i czysto estetycznej przyjemności.