Krwawy Bursztyn | Autor: Marek Boszko Rudnicki

Bursztyn nazywany też jantarem albo amberem zachwyca każdego swoją piękną barwą i różnorodnością. Istnieje wiele miejsc na świecie, gdzie występuje on w dosyć bogatych złożach, ale największe znane pokłady bursztynów, szacowane na 90% całych zasobów światowych, zlokalizowane są w obwodzie kaliningradzkim w Rosji, dlatego nic dziwnego, że autor osadził tam fabułę swojej książki „Krwawy bursztyn.”

Właśnie w tym regionie, prowadzone są wykopaliska prowadzone przez profesora Anatolija Kasjanowa. Towarzyszą mu Peter – dziennikarz i Krzemo – oficjalnie koordynator do spraw zabytków komendy wojewódzkiej policji w Szczecinie, w której pełni funkcję rzecznika prasowego. Można ich było już poznać w dwóch pierwszych książkach autora: „Szpony diabła” i „Remedium 111”. Nie czytałam tych dwóch części, ale każdy z nich to osobna historia, więc nie ma problemów z poznawaniem najnowszych przygód Petera i jego kompanów.

To tylko jedni z wielu bohaterów tej historii, którzy pełnią w niej jedną z głównych ról. Zastajemy ich, gdy ciało profesora Kasjanowa zostaje zabrane przez ratowników z miejsca wypadku samochodowego. Jednak ci, którzy znali profesora, wiedzą, że nie jeździł on brawurowo, a ślady na miejscu tragedii wskazują na szybką jazdę. Do ekipy archeologów dołącza wkrótce córka Kasjanowa, Aušra, która nie może pogodzić się ze startą ojca. Okazuje się, że badania Kasjanowa stanowią zagrożenie dla odkrycia tajemnic tajnych, rosyjskich służb, więc wokół ekipy archeologów robi się niebezpiecznie.

Wydarzenia osadzone współcześnie poprzedza prolog umiejscowiony w 55 roku n.e. w Sambii. Nie każdy wie, co to za kraina, więc dobrze by było ująć jej położenie geograficzne w kilku zdaniach u dołu strony, a tego autor nie uczynił.  Sambia zwana z niemieckiego Samland była to kraina historyczna w Prusach, zamieszkana przez jedno z plemion pruskich.  W X wieku stanowiła ważne centrum handlowe Prus, właśnie ze względu na bursztyn.  Gdy zaglądamy tam w 55 roku n.e. ma właśnie miejsce tsunami, nazywane przez ówczesnych mieszkańców krainy Niedźwiedziem Morskim, który uderzył łapą w morze. Arcykapłan Widewuto wraz z ludem muszą uciekać. W wyniku trzęsienia ziemi w miejscu, gdzie był święty gaj pojawia się głęboka czeluść. Gdy w jej ciemność opuszczono jednego ze śmiałków, okazało się, że na dnie znajdują się ogromne ilości słonecznego kamienia. Gdy chłopak zostaje wyciągnięty na powierzchnię, ma ze sobą dziwny pakunek, którym okazuje się truchło jakiegoś nieznanego zwierzęcia.

Po zapoznaniu się z opisem oraz są wnioskując po okładce, spodziewałam się sensacyjnej, pełnej zwrotów akcji fabuły, co najmniej jak u mistrza Ludluma. I owszem, odnalazłam te elementy, ale nieco spowolnione przez wielość postaci, które mają często podobnie brzmiące, rosyjskie nazwiska, a do tego autor uraczył nas różnymi nazwami kilku służb wywiadowczych i nie tylko, które są w formie nic niemówiących skrótów. Zabrakło mi ich wyjaśnień, jak też innych nazw, chociażby przybliżenia miejsca zdarzenia sprzed wielu wieków, które rozpoczyna powieść.

Widać, że autor ma ogromną wiedzę historyczną, dotyczącą archeologii, ale też spraw politycznych Rosji i nie tylko. Stworzył fikcję literacką, która sprawia wrażenie prawdziwych wydarzeń. Do tego dodał charakterystyczne postacie, zarówno główne, jak i drugoplanowe, umiejętnie tworząc poczucie zagrożenia, napięcia i tajemniczości. Przyznam, że z początku gubiłam się w ilości występujących osób, rozeznaniu się, kto jest, kim i komu służy, ale w efekcie czytało mi się ją z dosyć dużym zainteresowaniem, gdyż intrygowały mnie efekty wykopalisk i przyczyna śmierci jednego z archeologów. Plusem są też dialogi, która stanowią doskonałe uzupełnienie opisywanych sytuacji. W niektórych przypadkach pojawiało się zbyt dużo szczegółów, więc by się w nich nie pogubić, robiłam sobie notatki, dzięki czemu szybko odnajdywałam sens w tym, co czytam.

"Krwawy bursztyn" to książka, wymagające nieco więcej skupienia, by nie pogubić się w ilości wątków i postaci, ale z czasem okazuje się wciągającą w swoją akcję powieścią. Jeżeli nie zniechęcicie się po pierwszych rozdziałach, tak jak ja, wówczas czeka Was nagroda w postaci nietuzinkowej opowieści.

Marek Boszko-Rudnicki jest dziennikarzem i redaktorem kilku tytułów prasowych, laureat nagród dziennikarskich SDP, SDRP oraz BBC. Z wykształcenia - informatyk, pasjonat historii, paleoastronautyki i gór. Autor wielu publikacji dotyczących tajemnic historii i odkryć z pogranicza nauki nieakademickiej.