Wersja dla osób niedowidzących
Wanda Rajska
- W latach osiemdziesiątych na jednym z łódzkich osiedli dochodzi do dwóch makabrycznych zabójstw. Ich ofiarą padają dwie nastolatki. Dość szybko ujęty zostaje młody nauczyciel języka polskiego pierwszej z zamordowanych dziewcząt, a jednoznaczne dowody sprawiają, że podejrzany zostaje szybko osądzony i skazany na karę śmierci przez powieszenie. Wyrok zostaje wykonany, a cała historia, co oczywiste, wstrząsa lokalnym środowiskiem. Niemal trzydzieści lat później czternastoletnia Julia przez przypadek dowiaduje się o dawnej zbrodni na jej osiedlu i o tym, że sprawca mieszkał niegdyś w dom obok… Informacja ta rozgrzewa wyobraźnię dziewczyny, która postanawia wykorzystać dawną historię do napisania artykułu jako dodatkowego zadania z języka polskiego. Jej zainteresowanie tematem, a do tego wyjątkowa dociekliwość, żeby nie powiedzieć wścibstwo, sprawiają, że niektórzy, skrywający od lat dawne tajemnice, zaczynają się czuć mocno zagrożeni.
Od początku opowieść toczy się dwutorowo – przenosimy się wielokrotnie między czasem, w którym wydarzyła się zbrodnia, a teraźniejszością. Ponadto całą historię opowiada nam kilku narratorów, co pozwala poznawać dawne wydarzenia z wielu punktów widzenia oraz towarzyszyć tym bieżącym. Śledzimy więc zapiski w pamiętniku pierwszej ofiary, słuchamy osobistej narracji skazanego za jej śmierć młodego Andrzeja Kołtuna, towarzyszymy też nostalgicznym wspomnieniom matki jego ówczesnej dziewczyny. Od czasu do czasu głos zabiera również mroczna, nieznana postać, a czytelnik musi mocno główkować, do kogo ów głos należy. Przyznaję się uczciwie, że odkrycie tej tajemnicy zabrało mi sporo czasu, a nawet dałam się zwieść na manowce.
„Dom obok” to całkiem zgrabny thriller o ciekawej fabule i szybko toczącej się akcji. Czyta się gładko, jeśli można tak powiedzieć, a im bliżej końca – tym emocji i napięcia więcej. Autorka nie poświęca uwagi szczegółowym opisom czy głębszym rozważaniom. Podstawą jest konkretna akcja ujęta w krótkie rozdziały, co sprawia, że powieść czyta się wyjątkowo szybko i nie ma czasu na nudę. Mimo mrocznego tematu jest też miejsce na dowcip i humor, tym bardziej, że dwoje spośród narratorów to czternastoletnie dziewczynki, którym wydaje się, że są bardzo dorosłe, podczas gdy prawda wygląda zgoła inaczej. Jednak świat widziany ich oczami czasem bawi, a czasem rozczula.
Myślę, że powieść spełnia warunki dobrego, jednak raczej lekkiego mimo zbrodni, thrillera i stanowić może dobrą rozrywkę dla miłośników takiego gatunku. Ja przyznaję się szczerze, że z wiekiem od tego typu literatury coraz bardziej odchodzę, a nawet gdy czytałam niegdyś głównie kryminały – preferowałam raczej te wyjątkowo mroczne, ciężkie, o głęboko zarysowanej warstwie psychologicznej bohaterów i społecznej analizie miejsca i czasu akcji. Mówiąc inaczej, mam na myśli to, co kryje się pod hasłem thrillerów psychologicznych. Tutaj, wspomniany wcześniej lekki humor i żart oraz słodkie rozkminy nastolatek sprawiły, że nie umiałam do końca poważnie potraktować bohaterów i całej opisywanej historii. Nie zaczęłam się bać, na co zawsze liczę, raczej zaciekawiłam się niezobowiązująco, „kto zabił” i bez większego emocjonalnego zaangażowania próbowałam rozwiązać tę zagadkę.
Przypuszczam, że nie jestem właściwym odbiorcą tego typu powieści i z racji wieku i osobistych zainteresowań literackich w ogóle nie jestem jej adresatem. Jestem pewna, że przeznaczona jest raczej dla młodszych niż ja czytelników, szukających rozrywki przy rozwiązywaniu zagadek kryminalnych. Mogę jednak powtórzyć moje wcześniejsze słowa, że „Dom obok” to dobrze napisany, ciekawy, a przy tym lekkostrawny thriller.
