Pozytywka | Autor: Danuta Kujawińska

Lektury „Pozytywki” Danuty Kujawińskiej nie miałam w planach, skoro jednak Myszka Pisarka zawitała na moim regale, przeczytałam ją z prawdziwą przyjemnością. To jedna z tych, raczej staromodnych książek dla dzieci, w których opowieść jest ważniejsza od formy, a tworzenie świata i postaci ma większe znaczenie niż szalona, galopująca do przodu akcja.

Z krótkiej notatki o autorce można się dowiedzieć, że tworzy nie tylko opowieści dla dzieci, ale jest też scenarzystką filmową i teatralną. Sama zaś „Pozytywka” jest jedną z wielu jej bajek, składających się na cykl „Opowieści Myszki Pisarki”. Nie jest łatwo wyszukać pozostałe tytuły, podejrzewam więc, że nakłady były małe, a i wydawnictwa raczej z tych niszowych, bądź też, jak Warszawska Firma Wydawnicza, wydające w formie vanity. Nie sprzyja to budowaniu pisarskiej marki, ani nie ułatwia zaistnienia w świadomości potencjalnych czytelników.

„Pozytywka” to pierwsza na jaką trafiłam (i jedyna jaką udało mi się znaleźć) opowieść Myszki Pisarki. To opowiadanie w formie szkatułkowej, historia zanurzona w innej. Tytułowa Pozytywka jest rzeźbą, idealną postacią stworzoną przez Antoniego. To o niej opowiada kotu Felkowi Myszka Pisarka, gdy spotyka go w komnatach wawelskiego zamku. Kot, spotkawszy małą mysz, nie był zbytnio zainteresowany tym, by ją schrupać, a gdy dowiedział się, że zajmuje się spisywaniem historii jego ciekawość tylko wzrosła. Tak, wraz z Felkiem poznajemy opowieść snutą przez Myszkę, historię mocno zakorzenioną w podaniach i legendach krakowskich. Wyraźnie można odczuć, że to nie tyle mysz opowiada dzieje Pozytywki, ile historia snuje się sama, wykorzystując gryzonia jako medium. Myszka zdaje się mieć niewielki wpływ na postacie i wydarzenia o jakich opowiada.

„Pozytywka” jest przyjemnie ilustrowana. Rysunki autorstwa Anna Andrzejewskiej nie dominują opowieści. Stanowią ładną, miłą dla oka oprawę uzupełniającą snutą opowieść. Stonowane, ale wyraziste, raczej ciemne kolory oraz nieco rozmyta kreska, nie zaznaczająca wyraźnych konturów sprawia dobre wrażenie, nie przytłaczając treści. Czcionka jest dość mała, co może być lekkim utrudnieniem dla dzieci, które samodzielnie chciałyby poznać opowieść małej myszki.

Książkę Danuty Kujawińskiej czyta się przyjemnie. Jej szkatułkowa natura siłą rzeczy wpływa na tempo akcji i sposób narracji. Zabrakło mi trochę wyraźnego rozróżnienia między historią prowadzoną przez trzecioosobowego narratora, a tą opowiadaną przez Myszkę. Z opowieści zewnętrznej do wewnętrznej przechodzi wręcz niezauważalnie, bez różnic z stylu, czy słownictwie. Językowo jest to książeczka całkiem przyjemna i średnio wymagająca. Znaleźć tu można nieliczne archaizmy (historia rzeźbiarza i jego dzieła osadzona jest w czasach, gdy Anna Jagiellonka jest małą dziewczynką), ale ogólnie język nie należy do wymagających, czy przesadnie trudnych. Jak przystało na książkę dla dzieci jest to utwór przystępny i łatwy w odbiorze.

„Pozytywka” Danuty Kujawińskiej to przyjemna lektura dla młodszych dzieci. Znajdziemy tu wartości i prawdy uniwersalne, jak również melancholijną podróż w czasy, gdy na Wawelu toczyło się bujne, dworskie życie. Nie sposób oprzeć się uroczemu wrażeniu, jakie towarzyszy lekturze tej książki, w której wraz z kotem i myszą przemierzamy zamkowe sale. To, odrobinę tylko, zakręcona fabuła z opowieścią umieszczoną w opowieści, która pozwala odwiedzić, nie jeden, a dwa stworzone przez autorkę światy. Jest to lektura, którą spokojnie można polecić młodszym dzieciom do wspólnego czytania