Barwy Mojej Wyobraźni | Autor: Katarzyna Kwiatkowska

 „Barwy mojej wyobraźni” to tomik poezji Katarzyny Kwiatkowskiej. Ma on pokazać jak myśli osoba z depresyjnymi zaburzeniami osobowości. Przedstawiany jest jako „instrukcja obsługi innego człowieka”. Bardzo zaciekawił mnie ten tomik, ponieważ temat chorób psychicznych jest mi bardzo bliski, sama mam chorobę afektywną dwubiegunową i w związku z tym bardzo interesuję się tym jak działają różne choroby psychiczne i jak osoby chore patrzą na świat. Zaryzykowałam biorąc ten tomik do recenzji, ponieważ byłam go bardzo ciekawa, ale jeszcze nigdy nie pisałam recenzji poezji. W szkole zdarzało mi się pisać jedynie interpretacje wierszy, zatem jest to mój pierwszy raz z recenzowaniem tomiku poetyckiego i nie do końca wiedziałam, czy będę potrafiła to zrobić, ale lubię stawiać sobie wyzwania.

Tomik jest krótki, zawiera jedynie 13 wierszy. Być może liczba ta jest jakimś symbolem… Wiersze nie są zbyt długie, ani też zbyt trudne do zrozumienia. Nie mamy tu zawiłowanych metafor i niezrozumiałej symboliki. Prostota wyrazu jest zaletą i czyni teksty bardzo autentycznymi. Mamy wrażenie, jakbyśmy siedzieli i rozmawiali z autorką.

Pierwszy wiersz „Zła dziewczyna” mówi o ogólnym zmaganiu z depresją – braku sił, braku chęci do życia oraz niemożliwości zrobienia z tym nic, bezsilności, która sprawia, że podmiot liryczny wiersza chce się poddać. Dużo wierszy ma podobną tematykę. Większość tematów wierszy można przypisać do typowych objawów depresji – chęć śmierci, bezsilność, bezsenność, zmaganie się ze światem, który nie wygląda tak jak powinien. Ale mamy też bardziej pozytywną tematykę wierszy – np. możemy tu znaleźć wiersze miłosne. Zatem tematyka jest mocno zróżnicowana.

Podczas czytania tomiku płyniemy razem z autorką przez jej emocje. Coś o smutku, bezsenności, coś o chęci lepszego życia, coś o śmierci i tak dalej w głąb zanurzamy się na końcu we wspomnienia, wiersze prowadzą nas od najgorszego do najlepszych czasów, do których chciałby wrócić podmiot liryczny tychże wierszy.

Moim ulubionym wierszem z tego tomiku jest wiersz „Umieram, gdy odchodzisz”, gdzie przedstawiona jest sytuacja, w której ktoś (możemy się domyślać, że chodzi o obiekt uczuć podmiotu lirycznego) wyprzedza go i podmiot liryczny wiersza chce zrównać kroku, ale nie daje sobie rady i ten bohater odchodzi tak, że nie zauważa, że podmiot liryczny znika, ale mimo wszystko jest nadzieja, że może uda im się zrównać krok. Niestety ostatnie zdanie „Umrę ze smutku nim zawrócisz” tę nadzieję w nas gasi i sprawia, że współczujemy podmiotowi lirycznemu wiersza, bo mimo, że ma kogoś, kto jest mu bliski to nie może za nim nadążyć przez swój „chorowity los”. Bardzo wzruszający i mocno chwytający za serce wiersz.

Nie cały tomik podobał mi się jednakowo mocno. Niektóre wiersze były moim zdaniem lekko infantylnie napisane i zbyt wprost, mimo że wielu z nich jest to zaletą to w momencie gdy pisze się o poważnych tematach ton powinien być trochę bardziej poważny, a słownictwo autorki wydaje się być bardziej nastawione na rymy niż na przesłanie. Jest to niewielka wada, bowiem rymy są dość dobre, nie są to „rymy częstochowskie”, a dzięki nim łatwiej płynie się przez trudną tematykę. Założeniem autorki było, aby lepiej zrozumieć osoby z depresyjnymi zaburzeniami osobowości i myślę, że cel ten został w tym tomiku w pełni zrealizowany.