Mamidła | Autor: Dagmara AdwentowskaAgnieszka Biskup

 Antologie mają to do siebie, że najłatwiej się je czyta ze względu na formę, zwłaszcza gdy dzieła są krótkie. Lecz zawsze pojawia się niebezpieczeństwo, że czytelnik musi przebrnąć przez teksty słabe, by w końcu dojść do intrygującej perły schowanej w mule. Każde opowiadanie musi mieć zbudowany świat od początku, posiadać własny klimat i nowych bohaterów, co jest trudniejsze do zrobienia, niż mogłoby się wydawać. Wyzwanie to podjęły Agnieszka Biskup i Dagmara Adwentowska.

Obie autorki mają doświadczenie w pisaniu krótkich form, bo ich teksty odnajdziemy w wielu antologiach szeroko pojętego horroru i weird fiction. Nic dziwnego, że postanowiły wspólnie stworzyć własny zbiór opowiadań, ponieważ na tym znają się najlepiej ze względu na ich dotychczasowe osiągnięcia. Zapraszają nas do świata grozy, niepokoju i koszmaru.

Okładka antologii jest zachwycająca i nie ma co się dziwić skoro ilustracja jest autorstwa Wendy Saber, której prace wpisują się w klimat weird fiction. Książka przyciąga wzrok i na sam jej widok można dostać gęsiej skórki, co oddaje klimat horroru i grozy.

Antologia składa się z dwudziestu jeden oddzielnych historii, a dwa z nich zostały napisane wspólnie przez autorki. Opowiadania są spójne z zamysłem i klimatem książki i wpisują się w konwencję horroru, a to dowodzi, że wydanie jest przemyślane i nie znajdziemy tu żadnego tekstu „od czapy”. Jednak było wspomniane we wstępie, że antologie są dosyć niebezpiecznym wyborem ze względu na jakość poszczególnych tekstów i w tym wypadku zachodzi takie zjawisko. Niektóre opowiadania są po prostu nieciekawe i wtórne, przez co przewidywalne, a istotą wird fiction jest element zaskoczenia i czytelnik oczekuje plot twistu lub niekonwencjonalnych rozwiązań. Problem stanowią krótkie dzieła napisane zaledwie na trzy strony, w których trudno zbudować napięcie ze względu na objętość. Mają one potencjał na dłuższą formę i rozwinięcie, a pozostawiają niedosyt.

Największą zaletą książki jest klimat grozy utrzymujący się przy większości opowiadań. Autorki świetnie operują groteską i absurdem, które idealnie wpisują się w konwencję horroru. Teksty nie są straszne, lecz wzbudzają niepokój i napięcie. Widoczna jest inspiracja mistrzami grozy takimi jak Stephen King czy Lovecraft, jednak Biskup i Adwentowska wypracowały własny styl pisania i prowadzenia historii. Należy też docenić wielorakość światów przedstawionych, ponieważ każde opowiadanie jest osadzone w innej rzeczywistości, chociaż niektóre są jedynie zarysowane i chciałoby się dowiedzieć o nich więcej. Na niekorzyść działa ilość tekstów, ponieważ kilka z nich posiada jedynie zarys świata, przez co w ich przypadku trudno wczuć się w ich klimat, zwłaszcza że kończą się po kilku stronach. Nawet jak na antologię opowiadań jest za dużo, a wiele z nich dałoby się rozwinąć, by czytelnik chwilę pobył w danej rzeczywistości i wszedł w historię.

Kosztem świata przedstawionego i historii autorki skupiają się na psychologii bohaterów. Postaci są wyraziste i wiarygodne, i są siłą napędową każdej opowieści. Mamy do dyspozycji cały wachlarz różnych osobowości i charakterów, dzięki nim opowiadania mimo schematycznych rozwiązań są wyraziste i na swój sposób wyjątkowe, co jest ogromnym plusem tego zbioru.

Książkę mogę polecić fanom literatury grozy ze względu na różnorodność opowiadanych historii i wyrazistych bohaterów. Czytelnik oczekujący niepokojącego i groteskowego klimatu się nie rozczaruje, a dla lepszego efektu zachęcam do lektury późnym wieczorem.