Portret Doriana Graya | Autor: Oscar Wilde

Basil Hallward namalował swój najlepszy obraz. Uwiecznił na płótnie Doriana Graya, młodego chłopaka o niezwykłej urodzie. Jednak największy sukces artysty okaże się największym przekleństwem modela.
Dorian wypowiedział życzenie, zgodnie z którym zachowa wieczną młodość i piękno, a nieubłaganym procesom starzenia będzie podlegała jego podobizna stworzona przez Basila. Pod wpływem lorda Henry’ego, młodzieniec pogrąża się w rozpustnym i okrutnym życiu. Mimo to, nie jest w stanie całkowicie zagłuszyć emocji – wciąż pamięta o obrazie, który z każdym dniem staje się coraz bardziej szpetny. Jątrząca myśl nie pozwala Dorianowi Grayowi zaznać spokoju.

„Portret Doriana Graya” to powieść, którą z pewnością warto znać. Zalicza się do kanonu literatury nie tylko angielskiej, ale i światowej, dlatego uważam, że dobrze wypracować o niej własne zdanie. Z podejściem do książki, która ociera się o nazwę arcydzieła jest to ryzyko, że można się rozczarować. Wybitna proza okazuje się grafomanią, a natchniona poezja stekiem bzdur. Jednak tym razem obyło się bez przykrości. „Portret Doriana Graya” bardzo mi się spodobał. Oscar Wilde stworzył intrygującą powieść, w której pierwsze skrzypce gra nie fabuła, ale psychologia bohaterów.

„Portret Doriana Graya” z pewnością nie jest powieścią moralizatorską lub dydaktyczną. Oscar Wilde nie tworzy Doriana, by na jego przykładzie pokazać, do czego prowadzi rozpusta i niemoralny sposób życia. Wilde nurza swojego bohatera w grzechu, ale nie towarzyszy temu poczucie winy. Mam wrażenie, że autor doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że zupełnie naturalnym jest posiadanie niemoralnego i kierowanego niskimi popędami „ja”. Można z nim walczyć, zepchnąć do podświadomości lub tłumić, jednak naiwnym będzie ten, który całkowicie zaprzeczy istnieniu „ciemniejszej strony” swojej osobowości. Oscar Wilde podejmuje ten temat i wyraża go w niezwykle barwny i plastyczny sposób. Bardzo mi się podobały misterne opisy piękna i przepychu, które otaczały Doriana Graya. Przepełnione zapachami ogrody, zdobne salony, zakurzone biblioteki, bogate tkaniny, mieniące się klejnoty… „Portret Doriana Graya” warto przeczytać chociażby ze względu na fantastyczne opisy. Sprawiają, że chce się zatrzymać na dłużej i odtwarzać je w głowie kawałek po kawałku.

Znajdziemy tu również wyraźnie zarysowany motyw dekadentyzmu. Podczas pozowania do portretu, Dorian Gray uświadamia sobie, że jego uroda i młodość kiedyś przeminą. Moim zdaniem wtedy zaczyna się jego osobisty dekadentyzm. Lęk przed schyłkiem i końcem jego piękna i witalności jest tak silny, że chłopak chwyta się wykrzykiwania życzeń, w nadziei, że te się spełnią (co się o dziwo dzieje naprawdę). Myślę, że jest to wątek, z którym bez problemu może się utożsamić niejeden czytelnik. Wydaje mi się, że w wielu z nas jest obawa przed upływającym czasem, której towarzyszy wypieranie ze świadomości faktu, że nie da się go zatrzymać. Nie możemy za Faustem powiedzieć: „Trwaj chwilo, jesteś piękna!” i zatrzymać się w wybranym przez siebie momencie życia. Nie dziwi mnie więc, że Oscar Wilde dał wyraz tej obawie. Myślę, że ten wątek jest ogromną zaletą tej powieści. Daje czytelnikowi przestrzeń na zmierzenie się z tym problemem, na uświadomienie go sobie.

Podsumowując, „Portret Doriana Graya” uważam za bardzo udaną lekturę. Cieszę się, że mogłam poznać utwór, który jest zaliczany do kanonu literatury światowej. Jeszcze bardziej cieszę się z tego, że pomimo dużych oczekiwań nie rozczarowałam się. Cenię tę książkę za plastyczny i barwny język, który świetnie oddaje atmosferę przepychu i pełni życia świata Doriana Graya. Wyjątkowo trafia do mnie również wątek osobistego dekadentyzmu Doriana, który uświadamia, jak wielu z nas z niepokojem wygląda pierwszego siwego włosa i pierwszej zmarszczki. Zgadzam się z tymi głosami, które zaliczają „Portret Doriana Graya” do grona znakomitych i wciąż aktualnych klasyków literatury.