Oculta | Autor: Maya Motayne

 „Oculta”, czyli kolejne spotkanie ze znanymi już czytelnikom bohaterami. Kolejne podejście do stworzenia czegoś, co trafi do czytelnika. Czy się udało? Cóż, zacznijmy od początku. Pierwsza część historii, nosząca tytuł „Nocturna”, zupełnie do mnie nie przemówiła. Pomysł na jaki wpadła autorka jest ciekawy. Wydaje mi się, że na szczególną uwagę zasługuje wykorzystanie bardzo ewidentnych nawiązań do realnego świata. Z jednej strony wykorzystuje to motyw bardzo teraz popularny, a z drugiej nie jest zbyt dosłowne i daje pole do popisu wyobraźni autorki.

„Oculta” toopowieść pełniejsza, widać, że autorka zaliczyła pewien progres. Nie jest on widowiskowy, ale zawsze powtarzam, że cieszyć nas powinna zauważalna poprawa. Nadal skupia ona praktycznie całą swoją uwagę na bohaterach. I tak, to coś co zasługuje jak najbardziej na pochwałę. Jej postacie są pełne, z krwi i kości. Dopracowane pod każdym względem, aż serce rośnie jak się poznaje ich przemyślenia. Tylko za tym ginie gdzieś w oddali ten pełen potencjału świat. Świat, który mógłby być tak niezwykle fascynujący i odmienny od tego co serwują nam inni autorzy. I on tam jest, prosi się o ukazanie, wręcz wali do drzwi. Lecz nikt mu nie otwiera. Jeśli trafi na czytelnika z dobrą wyobraźnią zapewne się z nim dogada, jeśli nie, cóż, trudno.

Tym razem historia jest bardziej lokalna, a problem, który napotykamy bardziej przyziemny. Mimo iż cały czas uwikłani jesteśmy w świat magii, autorka zdecydowała się na wybranie tematyki politycznej, co bardzo urozmaica opowieść. Perypetie władzy ukazanej na podstawie dwóch światów, monarszego i ulicznego, a nawet wręcz podziemnego, to coś co sprawia, że nie można się oderwać od lektury. Dzięki takiej tematyce po książkę sięgnąć mogą nawet osoby, które na co dzień nie zaczytują się w literaturze fantastycznej.

Nie mam żadnych zastrzeżeń do stylu autorki, jest poprawny, daje możliwość wejścia w historię. Książka płynie, zwraca na siebie uwagę i powoduje, że chce się ją skończyć. Czyta się szybko, z ogromną przyjemnością, z wielkim zafascynowaniem. Bohaterowie aż proszą się o pełną uwagę czytelnika.

I właśnie dlatego tak bardzo boli mnie to jedne małe niedociągnięcie. Wydaje mi się, że gdyby go nie było, ta pozycja stałaby się prawdziwą perełką wśród literatury młodzieżowej. Tak często cierpimy, my czytelnicy, z powodu mało wyrazistych bohaterów. Tutaj ich mamy. Mamy też pociągający temat, taki, od którego nie można się oderwać. A to wszystko zwieńczone jest dobrą konstrukcją i przystępnym językiem, taką małą magią wychodzącą spod pióra autorki. Dodam i podkreślę jeszcze progres. Tak jak na początku wspomniałam jest on zauważalny i ogromnie mnie to cieszy. Daje też nadzieję, że w końcu doczekam się rozwoju samego świata i dzięki temu zyskamy książkę dobrą pod każdym względem. Tymczasem, można docenić to co mamy, pochwalić autorkę i życzyć dalszego rozwoju. Odpowiadając na zadane na początku pytanie. Trafiło, z oporami ale trafiło. I pomimo małych minusów uważam „Ocultę” za sukces i tytuł, po który naprawdę warto sięgnąć.

Jak najbardziej, z całego serca polecam obydwie książki. Mimo tego że nie jestem w pełni usatysfakcjonowana, uważam, że warto je przeczytać. To bardzo dobra pozycja dla nastoletniego czytelnika, ale również doskonały wybór na weekendowy wieczór.