Ikony, Pseudoherosi I Zwykli Śmiertelnicy | Autor: Szymon BogaczJarosław Jakubowski I Inni

 Publikacja pt. „Ikony, pseudoherosi i zwykli śmiertelnicy. Antologia najnowszego dramatu polskiego” to wybór bardzo obiecujących tekstów, które w przyszłości mogą zostać zaadaptowane do przedstawień teatralnych. W oparciu o ten wybór utworów możemy poznać rzesze kreatywnych twórców, którzy mają nowe, świeże spojrzenie na świat, zauważają aktualne problemy i zagadnienia społeczne, polityczne, czy historyczne. Innowacja pojawia się tutaj nie tylko w zakresie tematyki, ale także narzędzi artystycznych, które wcześniej nie były stosowane, a dosadnie współgrają z wątkami. Ten zabieg perfekcyjnego połączenia treści i formy jest tu widoczny w każdym możliwym aspekcie. Widać wyraźnie, że wszystkie utwory wybrane zostały świadomie, można nawet powiedzieć, że wzajemnie się dopełniają. Redakcja dołożyła wszelkich starań żeby stworzyć wydanie kompatybilne, pełne i wartościowe pod każdym aspektem.

Kluczem do zrozumienia tych tekstów jest przede wszystkim słowo „świeżość”. Autorzy rozważają na nowo historie, doświadczenia i przeżycia społeczne, jednak nie opisują ich przez pryzmat starych mechanizmów myślowych. Próbują oni znaleźć nowe znaczenia, nabrać odrobinę dystansu do wydarzeń, które utkwiły w tożsamości narodowej. Ten zabieg bywa czasem bolesny, ale jednak wydaje się być potrzebny – nowe pokolenie ma prawo do rozumienia historii na swój sposób w kontekście własnych doświadczeń, które przynosi nowa rzeczywistość, dokładnie początki XXI wieku.

Niektóre ze wspomnianych sztuk były już wystawiane na scenie, a dopiero później oddane w formie papierowej do użytku czytelników. Jest to ukłon w stronę twórców, którzy mogą podzielić się swoim dziełem także w formie literackiej, dającej ogromne pole dla wyobraźni. Dzieła te są też w tej publikacji komentowane przez znanych i cenionych teoretyków sztuki, co podbija jeszcze kunszt i wartość wspomnianych utworów. Ciekawe jest to, że ci eksperci tworzą opinie na temat sztuk świeżych, nowych i młodych, co rzadko się zdarza. Raczej na rynku dramatycznym spektakl musi „odegrać” się wiele razy, żeby później poddany był gruntownej i szczegółowej analizie. Można zatem śmiało powiedzieć, że możemy zarówno sami wyklarować opinię na temat dzieła, ale także jednocześnie podeprzeć się refleksjami osób, które na sztuce „zjadły zęby”. Ten sposób konstrukcji antologii wydaje się pełniejszy i szczegółowo dopracowany.

Czytając umieszczone w tej publikacji teksty ma się wrażenie, że młodzi twórcy wracają do korzeni – posługują się językiem dawnych epok, w usta bohaterów wkładają pokaźne ilości poezji, która jawi się jako ratunek dla młodych pokoleń. Tradycja zatem miesza się tutaj z nowoczesnością. Klasyczne formy przekazu artystycznego towarzyszą tym, które są innowacyjne, zaczerpnięte z innych dziedzin życia i sztuki. Ten kontaminacyjny zabieg w tym przypadku sprawdza się bardzo dobrze. Autorzy sztuk wychodzą z założenia, że o nowych problemach ludzkich należy mówić w sposób skomplikowany, nie dosadny i niepowierzchowny. To może także nastręczać trudności w odczytaniu, jednak warto odrobinę pogłówkować, gdyż rezultat osobistych przemyśleń na temat tychże tekstów może przerosnąć oczekiwania.

Pozycja ta będzie idealna dla wszystkich wielbicieli tekstów dramatycznych, które stanowią fundament sztuki teatralnej. Trzeba jednak pamiętać o czasie powstania tych konkretnych, a także zasadzie szukania nowych środków artystycznego przekazu. Jeśli nowoczesne teksty kultury wzbudzają Twoją ciekawość to nie pozostaje nic innego, jak sięgnąć po tę antologię. Zdecydowanie jest to zbiór na który świat sztuki powinien zwrócić swoją uwagę i docenić wysiłki młodych, ambitnych autorów.