Papierowa Róża | Autor: Diana Palmer

W moim przypadku Diana Palmer to autorka, której książki jako nastolatka podkradałam mamie. Jak dziś pamiętam, te wypieki na twarzy, kiedy byłam po lekturze pierwszego romansu w moim życiu. Nieśmiało przyznam, że od tamtych ekscytujących chwil upłynęło już całkiem sporo czasu, to nadal, kiedy trzymam w dłoniach którąkolwiek z pozycji autorki, czuje dreszcze, jakbym znów miała szesnaście lat i w tajemnicy, cicho niczym przysłowiowa kościelna mysz, oddawała się przejmującej lekturze o miłości.

Diana Palmer to znana na całym świecie autorka licznych pozycji dla kobiet. Od momentu wydania swojej pierwszej książki w 1979 roku, do czasów obecnych na swoim koncie ma napisanych ponad dziewięćdziesiąt pozycji. Liczba ta jest niezwykle imponująca, a co ciekawe zainteresowanie twórczością autorki wbrew pozorom nie słabnie. Miłośnicy twórczości autorki, doskonale wiedzą, że jej powieści mają swój unikatowy styl.

“Papierowa róża” to powieść wydana pierwszy raz w 1999 roku, ale nakładem wydawnictwa HarperCollins Polska ukazała się po raz kolejny w 2021 roku. Urocza, melancholijna okładka nowego wydania dostosowana została do nowoczesnych trendów, dlatego też ta wizualna strona książki stanowczo przyciąga wzrok.

Cecily Peterson poznaje Tate’a Winthropa, kiedy jest nastolatką, a jej życie jest pasmem nieszczęść i tragedii. Mimo to dziewczyna jest pełna młodzieńczego wigoru i ambitnych planów na przyszłość.

Tate jest indianinem pochodzącym z plemienia Lakotów. Jego rodzina i pobratymcy zamieszkują rezerwat i z całych sił starają się żyć w zgodzie z tradycjami. Tate nie różni się od nich znacząco, jest mocno przywiązany do wartości i do ziemi, z której pochodzi. Z biegiem powieści okazuje się jednak, że mężczyzna jest agentem pracującym dla rządu. Mimo tego, że nie mieszka na stałe w rezerwacie, nie wyobraża sobie nie dać możliwości przedłużenia jego gatunku, stanowczo twierdząc, że jego żoną zostać może tylko kobieta, o tym samym pochodzeniu.

Kiedy Tate dowiaduje się, że młodziutka Cecily jest molestowana przez ojczyma, postanawia wyrwać ją z sideł zła. Załatwia jej stypendium na prestiżowej uczelni tysiące mil od rodzinnego domu.

Cecily studiuje archeologię, a jej wrodzona błyskotliwość i otwarty umysł, pozwalają na osiąganie bardzo dobrych wyników w nauce. Dziewczyna jest zafascynowana starszym od siebie mężczyzną. Nie tylko czuje wdzięczność za pomoc w zdobyciu stypendium, ale jawnie się w nim podkochuje. Po latach drogi Cecily i Tate’a łączą się, na tyle, że para zaczyna spędzać ze sobą więcej czasu. Historia przystojnego indianina i młodej Cecily jest niesamowicie skomplikowana, pełna napięcia i dynamicznych zwrotów akcji.

Kiedy czytałam blurb powieści, poczułam niemały niesmak, że jest on tak bardzo krótki. Cztery zdania, które w bardzo ogólny sposób prezentują sylwetki bohaterów i skromnie przedstawiają łączącą ich relację. Kiedy teraz, już po lekturze “Papierowej róży”, staram się w sposób ciekawy, ale bez nadmiernego zdradzania fabuły streścić, o czym jest powieść, napotykam poważny i niespodziewany problem. Fabuła powieści, niezliczone wątki zawarte w tekście są ze sobą niesamowicie powiązane, w taki sposób, że poruszając jeden z nich, nie ma praktycznie możliwości, aby nie poruszyć kolejnego, a co za tym idzie zdradzić zbyt dużo.

Nie ma jednak wątpliwości, że jest to powieść o miłości, która nie jest do końca akceptowana; która jest równie silna i trwała, jak i jednocześnie bardzo elastyczna.

“Papierowa róża” to romans, gdzie dzieje się bardzo, bardzo dużo. Polityczne zawirowania, złożone przysięgi, zdradzone nadzieje i wybory, których skutki mogą być zarówno sukcesem i szczęściem, jak i porażką i gorzkimi łzami.

Nie bez przyczyny wspomniałam wcześniej o unikalnym stylu Diany Palmer. Kto zna twórczość autorki, ten wie, jaką szczegółową i autentyczną buduje ona rzeczywistość, w której żyją bohaterowie. W powieści, która jest przedmiotem tej recenzji, świat przedstawiony zachwyca. Ilość informacji, ciekawostek dotyczących życia współczesnych indian, ich historii, dziedzictwa; jest przeogromna. Nie będzie też zaskoczenia, jeśli zdradzę, że zgodnie z często przyjmowanym schematem przez autorkę, mamy też wykreowanych bohaterów. Ona jest niewinna i słodka, jednocześnie odważna i nieco zadziorna. On przystojny i charakterny, zdecydowany i dominujący łamacz kobiecych serc.

Podsumowując, Cecily to przysłowiowa “szara myszka”, a Tate, choć może nieco mniej szablonowy, to nadal przypomina “niegrzecznego chłopca”.

Relacja między bohaterami jest mocno skomplikowana, zmienia się praktycznie co rozdział. Autorce nie można odmówić umiejętności budowania sensualnego napięcia czy zdolności do przedstawiania uczuć, szczególnie tych związanych z miłością. Sceny erotyczne są również nastawione głównie na przeżywanie emocji, próżno szukać w twórczości Diany Palmer sugestywnych opisów fizycznej miłości. Wszystko to wykreowane jest w sposób pobudzający wyobraźnię czytelnika, gdzie obok miłości rodzi się intymność. Nigdy odwrotnie.

Słowem podsumowania pragnę jeszcze raz zaznaczyć, że pióro Diany Palmer to klasyka gatunku. Choć każda z jej książek nosi cechy powtarzalności, prawie schematyczności, to jednak trudno nie docenić jej dorobku, a każdy miłośnik literatury tego typu, choć raz choćby słyszał nazwisko autorki. Lektura powieści “Papierowa róża” to oczywiście nie tylko romans, czy stereotypowe postacie, ale także ogrom ciekawej i trzymającej w napięciu akcji, mnogość wątków, które są wspaniałym dopełnieniem głównego motywu powieści. W czasach współczesnych, gdzie rynek jest wręcz zalewany romansami czy erotykami, powrót do klasyki jest ciekawym przeżyciem.

Wszystkim miłośnikom twórczości Diany Palmer gorąco polecam “Papierową różę”, a tym którzy jeszcze nie mieli okazji przeczytać niczego spod jej pióra, polecam jeszcze goręcej, bo warto choćby dla samego, przypisanego tylko autorce, ciekawego stylu, zatracić się w lekturze.