Wersja dla osób niedowidzących
Grażyna
- Kto z nas nie śledził z wypiekami na twarzy telewizyjnych turniejów i nie kibicował ich uczestnikom ? To specyficzna forma telewizyjnej rozrywki, z której większość oparta jest na zagranicznych programach, na które trzeba wykupić licencje i dostosować je do lokalnych wymogów. Czy od początku tak było ?
Starsi czytelnicy pamiętają zapewnie "Wielką Grę" , gdzie trzeba było popisać się specjalistyczną wiedzą z różnych , przeważnie popularnych dziedzin a nad prawidłowością odpowiedzi czuwali eksperci. W tamtych czasach nikt nie przejmował się legalnym zakupem licencji , program przerobiono tak, by została z niego tylko główna idea - podwojenie wygranej po każdej prawidłowej odpowiedzi. W rozdziale dotyczącym Wielkiej Gry dowiemy się jeszcze o pierwszych zawodowych graczach, którzy startowali z różnych dziedzin , zdobywając w ten sposób środki na utrzymanie oraz o tym, dlaczego nagle zniknęła pierwsza prowadząca i co miał z tym wspólnego kamerzysta zbyt długo pokazujący jej ...dekolt.
Przygody Wojciecha Pijanowskiego , który pierwszy raz legalnie kupił prawa do teleturnieju w Polsce prowadzą nas aż do Ameryki , bo wtedy trzeba było takie rzeczy załatwiać osobiście i niełatwo było uzyskać akceptację emitowanych programów. Kolejne ewolucje Koła Fortuny to pasjonujące doświadczenia , nie mniej ciekawe , niż źródło obiegowego powiedzonka "Magda, pocałuj pana" . Turniej zniknął na jakiś czas z anteny , jednak sentymenty nie wiadomo kogo zwyciężyły i można go teraz też oglądać w prowadzeniu Norbiego.
O inny znanym prowadzącym teleturniej i zaskakującej zmianie kultowego Roberta Janowskiego na Rafała Brzozowskiego poczytamy śledząc losy teleturnieju "Jaka to melodia". Wyjaśni się też zagadka publiczności, która wygląda inaczej w czasie odpowiedzi uczestników niż podczas występów gwiazd.
O Familiadzie i słynnych wpadkach odpowiadajacych już nieraz czytaliśmy - tu dowiemy się, kto miał początkowo prowadzić turniej i dlaczego to jednak jest Karol Strasburger, jak rywalizowały drużyny i dlaczego nie zawsze wyglądało to, jak na wizji. Przeczytamy też niemal cały zbiór dowcipów prowadzącego, który cierpliwie i dokładnie zgromadził jeden z fanów "Familiady".
Autor książki prowadził też teleturnieje , w tym z najbardziej znany - Gilotyna. Opisuje szczególnie kardynalne błędy uczestników spowodowane stresem , które widzom wydawały się niezwykle zabawne. Z kolei omawiając "Milionerów" wspomina zagraniczne edycje , gdzie wykryto próbę oszustwa i wyjaśnia jak próbowano się zabezpieczyć przed tym w Polsce. Znajdziemy tam też listę zwycięzców i pytania, dzięki którym padły główne wygrane.
Na koniec mamy osobny rozdział poświęcony Krzysztofowi Ibiszowi, niekwestionowanej gwieździe polskich teleturniejów. Zaczynał od "Czaru par" , którego kulisy skrywają niejedną tajemnicę. Wygrane w tym turnieju były bardzo atrakcyjne finansowo - mieszkanie w Warszawie to coś, dla czego warto było się poświęcić, albo ...iść na współpracę. "Czar par " skończył się więc w atmosferze skandalu. Krzysztof Ibisz prowadził też teleturniej "Awantura o kasę" , według polskiego pomysłu, bez zagranicznej licencji. Przeczytamy o tym, ile szczegółów wymaga taka produkcja, od ustalenia nazwy, poprzez wybór stroju dla prowadzacego a także o tym, jak zbyt długie wygrywanie jednej , doskonałej drużyny wpływa na oglądalność i co to znaczy klasa mistrzów.
Historia polskich teleturniejów napisana jest lekko, zabawnie i ciekawie, pozwala zajrzeć za kulisy tego, co możemy zobaczyć na ekranie. Na pewno zainteresuje nie tylko miłośników takich programów i telewizji.
