Fatalne Zauroczenie. Tom 1 | Autor: Elżbieta Gizela Erban

"Fatalne zauroczenie" spełnia się jako romans. To fakt. Ale to nie wszystko, co gotowa jest nieść swoją treścią czytelnikowi. Tło historyczne, w jakim się rozgrywa i któremu autorka daje szansę mocno wybrzmieć, stawia ją również w szeregu powieści historycznych. Bogactwo faktów i zdarzeń, które podejmuje w powieści, są niczym powtórka przed sprawdzianem. Być może niektórych rozmiłuje nawet w historii. Można ją równie dobrze potraktować też jako powieść obyczajowo — społeczną, obrazującą codzienność życia wielu Polaków na przestrzeni kilkunastu lat ich życia. Ich dylematy, zmagania i postawy w przestrzeni pełnej niepokoju i tęsknoty. W kraju, w którym wojna ustąpiła miejsca kolejnemu reżimowi.

Główną bohaterką powieści jest Izabella. Młodziutka dziewczyna z dobrego domu, która wdaje się w romans z wysoko postawionym i dużo starszym od siebie oficerem. Ogarnia ją szalone uczucie, dla którego gotowa jest niemal na wszystko. Z uporem stara się też przekonać do tego związku rodzinę, która jest wyjątkowo nieprzychylna jej wybrankowi. Ostrzeżenia płyną również z ust jej kolegów i przyjaciół, z uporem bagatelizuje. Romanowicz jest jej księciem z bajki. Szalenie przystojnym, dystyngowanym i posiadającym ogromną władzę. O tym jednak do czego zdolny jest jej wybranek i jak potrafi wykorzystywać swoje atuty, przekonała się dopiero po ślubie. W jednej chwili jej miłość się ulotniła, a  jej miejsce zajął strach i nienawiść. Fatalne zauroczenie zaczęło zbierać swoje żniwo. Iza zaś doświadczała życia, któremu towarzyszyła niejednokrotnie modlitwa o śmierć. Tak zaczyna się ta historia. Jej koniec nie pozostawia jednak złudzeń, iż to odwaga i prawdziwa miłości oraz bezwarunkowa przyjaźń potrafią zdziałać cuda.

Los Izabelli bez wątpienia należy do jednych z najtragiczniejszych. Nie tworzy on jednak obrazu pozbawionego nadziei, przez co historia ta ma wymiar nieco terapeutyczny. Jest jednocześnie przestrogą. Wyzwala w czytelniku również ogromne pokłady emocji, przez co czyta się ją z zapałem i niemal chorobliwą fascynacją. Dla mnie osobiście stała się też zalążkiem do odkrywania nowych pokładów polskiej literatury kobiecej. Inspiracją.

To, co wydaje mi się również niezwykle ważne w tej trzytomowej powieści to nieprzerysowywanie faktów. Nadawanie rzeczom naturalnego im biegu. Snucia opowieści nakreślonej wspomnieniami i pierwszoosobowa narracja, która uwypukla wszystkie jej cechy, tworząc fenomenalna wręcz opowieść. Mam tym samym nadzieję, że Elżbieta Gizela Erban nie powiedziała swojego ostatniego słowa w tej historii i wkrótce zaszczyci nas kolejną przejmującą opowieścią.