Dzieci Grobu 3 | Autor: Agnieszka Graczyk

 Świat odległej przyszłości, Ameryka, policyjny reżim codzienności. To właśnie w tej rzeczywistości żyje nastoletnia Ana - córka doskonale znanego nam Nicolasa, która z jednej strony posiada niezwykłe, nadnaturalne zdolności..., z drugiej zaś mierzy się z mrocznym koszmarem otaczających ją coraz częściej potworów. Ukrywając się przed władzami, zmagając z rodzinną traumą i próbując mimo wszystko żyć jako zwykła nastolatka, uwikła się oto ona pewnego dnia w serię niezwykłych zdarzeń, które mogą zadecydować tyleż o jej losie, co i losie całej Ameryki...

 Trzecie odsłona cyklu „Dzieci grobu" przenosi nas swoją fabułą w odległą przyszłość, ukazując losy tej osoby, która może zmienić wszystko na lepsze - Any. To barwne połączenie młodzieżowego fantasy z literaturą grozy, akcji i sensacji, w której nie zabrakło również kilku bardziej komediowych akcentów. To książka o walce dobra ze złem, ale też i dojrzewaniu, odkrywaniu swojego przeznaczenia oraz poszukiwania właściwego miejsca w świecie. I to właśnie te wszystko elementy składają się na całościową, udaną postać tej powieści.

 Pozycja ta wpisuje się swoich charakterem w nurt literatury młodzieżowej z nutą fantastyki w roli głównej, gdzie to obok stricte rozrywkowej relacji - w tym przypadku jest to walka ze złem, z bezdusznością systemu państwa oraz odkrywaniem prawdy o samym sobie, mamy również poruszane charakterystyczne kwestie dla tej grupy wiekowej - rodzinne konflikty, trudne relacje z rówieśnikami, pierwsze naprawdę ważne decyzje i wybory. To wszystko się tu ze sobą wzajemnie przeplata, tworząc spójną i barwną fabularnie, całość.

 Dobrze wypadają bohaterowie tej książki - tak ci już nam znani, główna postać Any oraz zupełnie nowi uczestnicy zdarzeń - tak po stronie tych dobrych, jak i złych. Nie mniej ciekawie jawi się cała ta powieściowa rzeczywistość świata odległej przyszłości na przykładzie Stanów Zjednoczonych, która to co prawda technologicznie jakoś bardzo nas nie szokuje, ale pod kątem społecznych norm, praw i polityki władz względem osób wyróżniających się z szeregu, już tak.  I wreszcie emocje – są naprawdę silne, autentyczne i udzielające się nam z wielką mocą, gdy oto czasami skłaniają nas one do uśmiechu, innym razem budzą zaskoczenie i zaszokowanie, a niekiedy także i wielki smutek.

 Lektura powieści upływa nam w bardzo szybkim tempie, ponieważ też i jej akcja przybiera tu bardzo dynamiczny charakter. To kolejne losy Any i jej bliskich, zaskakujące zwroty, chwile wielkich dramatów oraz finał, który pozostaje na długo w naszej pamięci. Czy zakończenie jest satysfakcjonujące…? W mej ocenie tak, aczkolwiek oczywiście zawsze pozostaje pewien niedosyt, że może jednak mogłoby się to potoczyć to wszystko nieco inaczej...

 Powieść Agnieszki Graczyk pt. „Dzieci grobu 3”, to rzecz ciekawa, klimatyczna i mająca sobą wiele do zaoferowania. To również sprawny pisarski warsztat, który niewątpliwie warto docenić. Jeśli zatem macie za sobą lekturę dwóch poprzednich części tego cyklu, to sięgajcie bez najmniejszego wahania również i po tę jego finałową odsłonę. Polecam – naprawdę warto!

  Trudno to racjonalnie wytłumaczyć, ale coś mnie ciągnęło w kierunku tego tytułu. I to pomimo, że nie należę do docelowej grupy odbiorców tej książki, oraz faktu, że poprzednie dwie części nie zebrały najlepszych recenzji. Mimo wszystko opis mocno mnie intrygował, i w końcu przyszedł czas aby zmierzyć się z prozą Agnieszki Graczyk.

Na wstępie, zanim ocenię samą książkę, warto poświęcić chwilę uwagi osobie samej autorki. Po pierwsze – znalezienie informacji na jej temat nie należy do zadań łatwych. Próżno ich szukać w książce – nie ma tu ani słowa o autorce. Brak noty biograficznej, zdjęcia czy choćby kilku słów od wydawcy daje do myślenia. Przecież autorzy lubią się prezentować i często dbają o promocję książki właśnie w ten sposób, że szukają osobistego kontaktu z ewentualnymi czytelnikami.

A co jeśliby się okazało, że autorka nie jest gotowa na taki otwarty, bezpośredni kontakt z odbiorcami swojej twórczości, bo jest niepełnoletnia? Dotarłem do informacji, że pisząc pierwszy tom cyklu miała raptem czternaście (!) lat. Nie wiem w jakim wieku napisała trzeci tom, ale zakładam, że wciąż jest bardzo młodą osobą. To wpływa na mój odbiór książki, nie dlatego, że traktuję autorkę przez to pobłażliwie, ale po prostu wiem, że ma jeszcze całe lata na poprawę warsztatu. Natomiast sam pomysł i kreacja świata, choć nie brak tu pewnych drobnych błędów i nieścisłości, naprawdę robi pozytywne wrażenie. Chylę czoła, ponieważ przeczytałem nie jedną powieść debiutanta, który sporo mógłby się nauczyć od Agnieszki Graczyk.

Co do samej lektury – muszę przyznać, że byłem z początku nieco zagubiony. Nie polecam sięgać po ten tom bez zapoznania się z dwoma poprzednimi. Nie pomogą nam tu zbyt wiele, nawet bardzo cenne informacje zawarte na końcu książki: „Dzieci grobu – fakty”, lista najbardziej znanych postaci, które pojawiają się w cyklu (z zaznaczeniem, które zmarły) oraz lista najpopularniejszych odnotowanych zdolności. Jeśli chcecie wniknąć w uniwersum tworzone przez młodą autorkę, warto zacząć lekturę od początku.

Pierwsze dwa tomy są znacznie krótsze od tego trzeciego. Liczą sobie odpowiednio 148 stron oraz 136 stron. Z kolei tom trzeci jest dłuższy niż te dwa poprzednie, razem wzięte – powieść zajmuje ponad trzysta stron. Książki czyta się bardzo szybko, więc polecam lekturę od samego początku.

Pierwszy tom zebrał nienajlepsze recenzje ze względu na „powierzchowność”. To prawda, że brakuje tu pogłębionej analizy poszczególnych postaci, ale na plus przemawia zdecydowanie wartka akcja i sam pomysł na fabułę. W powieści poznajemy pianistkę Eleonorę i flecistę Henryka, którzy należeli do wyjątkowo wysoko usytuowanego rodu Augustów. Przez wiele lat starali się o dziecko, jednak nie doczekawszy się potomka, z nieznanych powodów ciężko zachorowali i zmarli pod koniec XVIII wieku. Następnie przenosimy się o 200 lat do przodu, gdzie na cmentarzu Montmartre amerykańscy archeolodzy dokonali niezwykłego odkrycia, „które sprawiło, że prezydent największego na świecie mocarstwa zadrżał na myśl o zagrożeniu, czekającym go ze strony pewnego nastolatka”. Brzmi intrygująco, prawda? W tej części dowiemy się dlaczego prezydent Stanów Zjednoczonych chce pozbyć się 15-letniego Nicolasa, który mieszka w Los Angeles.

Nie oczekujcie za wiele jeśli chodzi o realizm tej powieści. Wiele rzeczy jest tu niemożliwych, ale samo główne założenie również do nich należy – w końcu mówimy o dzieciach grobu. Nie jest to jednak reportaż, ale powieść fantasy dla najmłodszych!

Druga część jest niemniej pokręcona i niemniej mało realistyczna, ale również czyta się ją szybko i przyjemnie. Mnie ta opowieść po prostu kupiła. Tym razem przenosimy się do Las Vegas, gdzie poznajemy podziemie miasta, które nigdy nie śpi. Dosłownie w podziemiach jednego z najokazalszych hoteli powstaje prestiżowa szkoła - Liceum Tysiąca Faraonów. Za tym ściśle tajnym projektemstoi sam prezydent Stanów Zjednoczonych. Mają się w nim uczyć jedynie wybrańcy, młodzież obdarzona szczególnymi zdolnościami. Dlaczego nastolatków zgromadzono właśnie w tym miejscu? Dlaczego ich pobyt w Las Vegas i nauka są okryte tajemnicą? Tego dowiadujemy się z tego tomu, oraz bliżej poznajemy dwie główne bohaterki, Isabelle i Julię, która jest w ciąży ze wspomnianym wcześniej Nicolasem.

W końcu trzeci tom, najbardziej rozbudowany, jest zamknięciem tej serii, od początku planowanej przez autorkę jako trylogia. Tym razem przenosimy się w jeszcze dalszą przyszłość. Przedstawiony tu świat jest mocno dystopijny. Ameryka pogrążona jest w kryzysie, i to takim, przy którym to co dziś określamy tym mianem, zdaje się być wręcz sielanką. Mamy tu do czynienia z państwem policyjnym, co przywodzi na myśl „Rok 1984” Orwella. Ciekawe czy autorka nie szukała w tej powieści inspiracji dla kreowanego przez siebie świata?

W tej części główną bohaterką jest nastoletnia już Ana, córka Nicolasa i Julii. Musi się ona mierzyć nie tylko z trudnościami dojrzewania, ale również pewnymi nadprzyrodzonymi zdolnościami oraz brzemieniem swojego pochodzenia. Jej życie jest zagrożone, a jednocześnie ma potencjał by decydować o przyszłości całego świata.

Wiem, że brzmi to bardzo „naciąganie”, ale czy nie na tym polega właśnie fantastyka? Gdzie autor może dać upust wodzom fantazji? Agnieszka Graczyk kończy cykl z przytupem, i widać, że na przestrzeni tych kilku książek rozwinęła się również jako pisarka. Może trzeci tom „Dzieci grobu” nie powala jeszcze stylem, ale czytało się go całkiem przyjemnie. Zostałem porwany przez tę dziwną historię i cieszę się, że po nią sięgnąłem. Nawet na koniec lekko się zasmuciłem, że to już wszystko.

Szczerze polecam, zwłaszcza młodszym czytelnikom. Jeśli szukacie czegoś lekkiego i wymykającego się zasadom rządzącym naszą codziennością, warto dać szanse Agnieszce Graczyk. Ja będę miło wspominał to spotkanie. Książka jest naprawdę dobra, choć nie pozbawiona mankamentów.