Wersja dla osób niedowidzących
Karolina Gozdalik
- R.L. Stine, znany jest jakoJovial BobStine lub EricAffabee, choć tak naprawdę nazywa się Robert Lawrence Stine. Jest amerykańskim pisarzem literatury dla młodzieży. Został okrzyknięty Stephenem Kingiem literatury dziecięcej. Być może niektórzy z Was pamiętają serial „Gęsia skórka”, który był emitowany w latach dziewięćdziesiątych. Powstał on na podstawie serii książek R.L.Stine pod tym samym tytułem. W 2021 roku zaś miała swoją premierę na Netflixie trylogia horrorów „Ulica strachu”. Wiele więcej powieści autora doczekało się ekranizacji. R.L.Stine zaczął pisać w wieku dziewięciu lat, gdy znalazł na strychu maszynę do pisania. Tworzył wtedy opowiadania oraz komedie. W 1965 roku został absolwentem Uniwersytetu w stanie Ohio. W późniejszych latach przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie rozwijał swoją karierę pisarską.
Brendan Fear to chłopak, za którym szaleją wszystkie dziewczyny w liceum Shadyside High. Rachel Martin, jego koleżanka z klasy, jest przeszczęśliwa, gdy chłopak zaprasza ją na imprezę z okazji osiemnastych urodzin. Najlepsza przyjaciółka dziewczyny – Amy, próbuje odwieźć ją od wybrania się na przyjęcie. Dziewczyna ma złe przeczucia, w dodatku wierzy w krążące o rodzinie Fear’ów plotki o tym, że ktoś kiedyś rzucił klątwę na cały ród. Niedługo przed imprezą w otoczeniu Rachel zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Niezrażona nimi dziewczyna postanawia wziąć udział w całonocnej imprezie u Brendana. Nie wie jednak, że to nie będzie typowa impreza nastolatków. Fear przygotował dla swoich gości moc atrakcji i zabaw, które zamiast poprawić im nastrój, zmrożą im krew w żyłach. Podczas pierwszej gry mającej miejsce w posiadłości rodziny Fearów, przekonują się, że ta gra toczy się o ich życie.
„Zabójcze gry” to pierwszy tom serii „Ulica strachu”. Nie oglądałam jeszcze filmów na Netflixie, więc nie miałam pojęcia czego mogę się spodziewać po tej książce. Podobno filmy robią na widzu dużo większe wrażenie, niż książka. Ich fabuła jest ostrzejsza, pod każdym względem. Na uwadze miałam jednak to, że jest to powieść młodzieżowa, więc na pewno moje odczucia będą inne niż u nastolatki, której przyszło zmierzyć się z tą lekturą.
Nie jest to literatura grozy, dorosły czytelnik może odczuwać lekki niepokój. Fear prowadzi grę, która stwarza pozory niebezpiecznej. Jak się jednak okazuje, chłopak w końcu wpada we własne sidła. Tym razem na grupę znajomych czyha prawdziwe niebezpieczeństwo.
Rachel to naiwna nastolatka, ślepo zauroczona w Brendanie, wyobrażająca sobie go przy swoim boku. Nie chce wyjść na sztywniaczkę, liczy też, że między nią a osiemnastolatkiem wreszcie coś zaiskrzy, dlatego mimo próśb przyjaciółki, wybiera się na imprezę do Fear’a, a potem tego żałuje.
„Zabójcze gry” to powieść trzymająca w napięciu, budząca niepokój, ale nie grozę (przynajmniej u dorosłego czytelnika). Nastolatkowie rzeczywiście mogą poczuć się podczas lektury tak jak my, gdy czytamy Stephena Kinga. Książka pełna jest akcji i nagłych jej zwrotów. Wydarzenia poznajemy z perspektywy Rachel, więc może udzielać nam się jej strach.
Autor posługuje się prostym językiem, doskonale zdając sobie sprawę z tego, do jakiej grupy docelowej kieruje swoją powieść. Nie ma tu brutalności i rozlewu krwi. Fani horrorów raczej powinni darować sobie tę lekturę, ale młodzież zachęcam do przeczytania, a w następnej kolejności do obejrzenia filmu.
„Zabójcze gry” to powieść grozy dla młodzieży. Gdybym o tym nie wiedziała, z pewnością byłabym nią mocno rozczarowana. Uważam jednak, że książka ta trafi w gust nastolatków, którzy lubią opowieści z dreszczykiem emocji.
