Żołnierskie Serce | Autor: Tomasz Betcher

Nie jestem miłośniczką literatury obyczajowej. Zazwyczaj drażni mnie ona swą prostą formą i niewyszukaną, wręcz oklepaną tematyką w stylu pani spotkała pana, a później już żyli długo i szczęśliwie. Są jednak nazwiska wpisane w ten gatunek, po które sięgam z miłą chęcią, wiedząc, że będzie to wyjątkowe i wartościowe spotkanie. Do takich nazwisk zalicza się z pewnością Tomasz Betcher.

Po cudownym, pełnym ciepła opowiadaniu zawartym w antologii „Wigilijne opowieści” oraz przepełnionym magią i miłością „Szeptunie” przyszła pora na „Żołnierskie serce”. Jest to opowieść o losach weterana Piotra Walczaka, który po powrocie z afgańskiej misji staje na życiowym rozdrożu. Okaleczone w żołnierskich starciach ciało przypomina o cierpieniach doznanych na froncie, dotknięta do żywego dusza boli mimo braku widocznych objawów, stres pourazowy, który staje się niechcianym elementem codziennej egzystencji uniemożliwia spokojne życie i powrót do normalności, a jakby tego było mało pojawiają się oskarżenia o przyczynienie się do śmierci kolegów w czasie jednej z akcji, zainteresowanie mediów oraz widmo zbliżającego się procesu. Jak na barki jednego, nawet najbardziej pokaźnej postury mężczyzny, to aż nadto. Nic więc dziwnego, że i Piotr, mimo żołnierskich przyzwyczajeń do ciągłej walki, salwuje się ucieczką na daleką prowincję, z którą wiąże upragniony spokój i ukojenie skołatanych nerwów. Tą odskocznią ma być oddziedziczony po dziadku dom, piękny, choć zniszczony podobnie jak sam jego właściciel. Czy tu znajdzie swe miejsce na ziemi? Czy uda się mu odnaleźć upragniony spokój? Warto spróbować, chociaż w życiu, podobnie jak na froncie, pojawią się nieoczekiwane przeszkody. Czy jedną z nich będzie młoda lokatorka odziedziczonej kamienicy, Emilia i jej rodzeństwo? Czy ich losy wpłyną na siebie i doprowadzą do szczęśliwego zakończenia historii Piotra? Odpowiedzi na te pytania przyjdą same, jeśli tylko sięgnięcie po „Żołnierskie serce”.

Nie zdradzając dalszych wątków fabuły, na zachętę, dodam od razu, że pomimo sklasyfikowania „Żołnierskiego serca” w kategorii literatury obyczajowej bynajmniej nie jest to ckliwa historia, sprowadzająca się do romansu o mniej lub bardziej burzliwym przebiegu. Chociaż wątek miłosny ma w niej swój udział, to nie będzie to opowieść rodem z harlequina. Narracja prowadzona w dwóch płaszczyznach czasowych – przeszłej i teraźniejszej rzuci światło na sposób postępowania głównego bohatera, pokaże jego los i okoliczności, które wpłynęły na ukształtowanie jego osobowości, wyjaśni przyczyny problemów i sięgnie do ich źródła. Powoli, powolutku, krok po kroku odkrywać będzie Piotra Walczaka jako człowieka, który po zdjęciu munduru jest kruchym i wrażliwym mężczyzną po wielu bolesnych przejściach.

Przeciwności losu i dotkliwe kuksańce codziennej egzystencji właściwe też będą dla historii samej Emilii. Jej również życie nie szczędziło zmartwień, a minione lata stanowiły przykrą lekcję codziennej walki o byt swój i bliskich. Być może właśnie te wspólne, bolesne doświadczenia staną się spoiwem, które połączy Piotra i Emilię.

 Jeśli zatem poszukujecie mądrej i wartościowej książki o miłości, przyjaźni, sile ducha, skomplikowanych mechanizmach rządzących rodzinnymi relacjami, a przy tym nie boicie się uronić łezki, kiedy pojawi się wzruszenie, ból i poczucie straty, to nie wahajcie się sięgnąć po „Żołnierskie serce” Tomasza Betchera. Chociaż nie będzie to droga usłana różami, a raczej hukiem wojennych wystrzałów i żołnierskich komend, to jednak warto poświęcić jej czas, gdyż Autor po raz kolejny udowodnił, że można napisać wartościową obyczajówkę, która zapadnie w pamięć na dłużej niż tylko kilka minut. Polecam lekturę.