Magiczne Dziedzictwo | Autor: K. Krak

Powieść K. Kraka „Magiczne dziedzictwo. Zegarki czasoprzestrzenne" zaintrygowała mnie już na samym początku. Bardzo lubię książki fantastyczne, w których bohaterzy władają magicznymi mocami, przy jednoczesnym pozostaniu ludźmi. Oczywiście, wampiry, czarownice i inne fantastyczne postacie są u mnie mile widziane, ale kiedy „uzdolnieni” młodzi ludzie wiodą prym w opowieści, to dla mnie ideał!

Autor od początku książki wprowadza nas w magiczny świat, a język, jakim napisana jest powieść nadaje jej baśniowy, historyczny klimat. „Zegarki czasoprzestrzenne" to typowa powieść drogi, którą przebywa Seraphine Brown, Lemranka i wnuczka człowieka, który posiadał ogromny talent. Główna bohaterka (przynajmniej na początku) nie została obdarzona żadnymi magicznymi mocami, a talent po dziadku odziedziczyła jej młodsza siostra Felicity. To ona, nie patrząc na zegar potrafi wskazać godzinę co do sekundy. To jednak Seraphine wyrusza w podróż do swoich krewnych w mieście Khan, gdzie czekają ją niezwykłe przygody. Dziewczyna wkracza do świata pełnego magii, tajemniczych istot, gdzie oprócz przygód czeka ją jednak wiele niebezpieczeństw. 

„Magiczne dziedzictwo" to książka, którą od początku trzeba czytać z dużą uwagą, bo inaczej czytelnik może się lekko zagubić. Autor rzuca nas na głęboką wodę i bez wprowadzenia, wysyła nas do magicznego świata pełnego wampirów, diabłów, a zaraz potem... do ludzi. W książce dzieje się wiele, a akcja jest jak dla mnie czasami nawet zbyt dynamiczna. 

Seraphine jako główna bohaterka z pewnością da się lubić. Na początku wydaje się dość nieśmiała i niepewna siebie, ale w Khan odzyskuje rezon. Podróżując w głąb tajemniczego świata coraz bardziej ewoluuje, staje się asertywna, odważna i skłonna do poświęceń. Ciekawą postacią ze świata ludzi jest także kuzynka Seraphine, Sigorny. Niepokorna, spontaniczna dziewczyna wprowadza w opowieść sporo kolorytu i żałuję, że z czasem jej postać zanika. Podobne odczucie mam w stosunku do młodszej siostry Brown. Felicity jak dla mnie pojawia się w opowieści zbyt rzadko, bo także mogłaby ubarwić świat. 

Bardzo wyraziste są za to postacie fantastyczne – wampir Alessandro, Jian oraz diabły. Każdy z nich jest na swój sposób tajemniczy i mroczny. Brakuje jednak tytułowych... zegarków czasoprzestrzennych. Przedmioty te pojawiają się tylko na początku opowieści a raczej przedmiot – jeden artefakt, który napędza fabułę, ale jest go zdecydowanie za mało. 

Mając za sobą ¾ książki miałam wrażenie, że autor chciał w niej zawrzeć zbyt wiele. A co za dużo, to niezdrowo. Akcja jest bardzo dynamiczna, postacie wciąż się zmieniają, a pod koniec lektury można mieć wrażenie, że autor wprowadzając nowych bohaterów, całkiem zapomniał o tych, których już stworzył. Podobnie jest jeśli chodzi o zegarek czasoprzestrzenny – skoro był tak ważny, aby umieścić go w tytule, należałoby poświęcić mu trochę więcej uwagi.

To, co ratuje powieść to z pewnością język, jakim została napisana. Prosty, zrozumiały, ale nie infantylny. Ciekawe dialogi sprawiają, że książkę chce się nadal czytać, a barwne opisy zatrzymują nas w tej szybkiej podróży przynajmniej na chwilę. 

Czy mogę polecić książkę „Magiczne dziedzictwo. Zegarki czasoprzestrzenne" innym czytelnikom? Nie jest to powieść bez wad, ale jest ich zdecydowanie mniej niż zalet. Do pędzącej fabuły można się przyzwyczaić, postacie zdecydowanie dają się lubić, a język sprawia, że lektura jest lekka i przyjemna. Myślę, że powieść spodoba się fanom fantastyki, powieści młodzieżowych i tym, którzy szukają lekkiej książki na wieczór. Ja czekam na kontynuację i mam nadzieję, że będzie przynajmniej tak dobra jak pierwsza część.