Dom Kości | Autor: Graham Masterton

To miało być rutynowe zgłoszenie. Angielscy detektywi Carter i Garrett pojechali do opuszczonego domu, w którym znaleziono ludzkie szkielety ukryte w szczelinie ściany. I to nie jeden i nie dwa. Akcja się zagęszcza. Graham Masterton kieruje czytelnika na drogę poszukiwań. Zaciekawia, ale jeszcze nie przeraża. Jak to sam mistrz. Najpierw wprowadza klimat, maluje przestrzeń grozy, potem stopniowo zagęszcza fabułę. Wprowadza młodą, niedoszłą gwiazdę rocka, chwilowo stażystę agencji nieruchomości, Johna (piękny cliffhanger spowalniający chwilowo akcję przez następnych kilka rozdziałów), opisy współpracowników biura, prezentację zakresu obowiązków i przebieg typowego dnia. Włącznie z pierwszymi zleceniami i biurowymi plotkami o krążących tajemnicach poliszynela. Jest i lista złowrogich domów, podejrzany właściciel agencji i grupa próbująca wyjaśnić sekret tajemniczych zniknięć i ścian pochłaniających mieszkańców. „Przypadkiem” pojawia się nawet ekspert tłumaczący wszelkie naukowe zawiłości.

Bardzo szczegółowe opisy (w tym wzorów na dywanikach), mebli, układu pomieszczeń budują nastrój grozy. Kolory, odgłosy podsycane bujną wyobraźnią, potęgują przerażenie głównego bohatera. I w zależności od poziomu wrażliwości – czytelnika. Bo kształty w zamkniętej kabinie prysznicowej jako żywo przypominają natrętnie scenę rodem z Psychozy Alfreda Hitchcocka. Takich kalek popkultury jest więcej. Dziwny dom, zaniedbany ogród, obecność nieobecnego…, drzwi zatrzaskujące się z łoskotem. Czy klimaty z Nieśmiertelnego z twarzą Christophera Lamberta. A to wszystko w ramach siedmiu rozdziałów (wszystkich jest dziewiętnaście). Trochę w tym Dana Browna, tajemniczych nauk druidów, starożytnych założeń architektoniczno – budowlanych. Misz masz klimatów z różnych nawiedzonych historii o złowrogich domach. Poczynając od klasyki Zagłady domu Usherów Edgara Alana Poe i W kleszczach lęku Henry’ego Jamesa, przez Dom na wzgórzu Petera Jamesa, Dom ech Barbary Erskine, do słynnej wariacji hotelowej w Lśnieniu Stephena Kinga, czy blokowej Zygmunta Miłoszewskiego w Domofonie.

Chociaż Graham Masterton próbuje nadać swojej książce klimat historycznej rozprawy, wprowadza legendy celtyckie, teorie naukowe, rysuje atmosferę starofrancuskich i staroangielskich zamczysk, nadal jest to raczej powieść przygodowa dla młodzieży, niż horror z krwi i kości.

Brak krwawych scen, erotyki, rozwlekłych opisów. W sumie – żaden zarzut, ale oczekiwania związane z nazwiskiem, duże. Zresztą sam autor we wstępie do trzeciego już wydania z 2021 roku (choć książka napisana w 1998 roku) wskazuje adresata. Wspomina, że po powieść grozy sięgnął w wieku dziewięciu lat i była to proza klasyka Edgara Allana Poe, by  się zakochać w tym gatunku i uprawiać go już samodzielnie. Masterton wyjaśnia także psychologię odbioru lektury, która „pozwala czytelnikom przeżywać najbardziej okropne scenariusze jakie tylko można wyczarować (…), zachowując przy tym bezpieczny dystans. Mamy tutaj nawet dygresję o wrocławskim Mastertonku krasnalu i tablicy pamiątkowej w Krakowie.

Dom kości (lub Dom szkieletów, bo z taką nazwą również możemy się spotkać) to jedna z nielicznych pozycji Grahama Mastertona w wersji soft dla młodzieży. Pozostałe to klasyki horroru, jak chociażby Manitou, stawiane w jednym szeregu z książkami Stephena Kinga. Dlatego plasuje się na pograniczu powieści, noweli, opowiadania z jednowątkową akcją, szybką i dynamiczną oraz jasno określonymi, stypizowanymi bohaterami. Schemat przełamuje otwarte zakończenie i to decyduje o przyznaniu jednego punktu więcej do oceny tego wydania. Poza tym autor kusi, by udać się z nim w podróż po meandrach ludzkiej wyobraźni, a to zawsze dodatkowy argument. Dla młodzieży – atrakcyjna duża, ułatwiająca czytanie, czcionka.