Cuda Czy Naprawdę Się Zdarzają | Autor: C.S. Lewis

Cuda – zdarzają się czy nie? Nad tą kwestią zastanawiało się już wiele osób. Jest też wiele definicji cudu. Autor tej książki używa słowa „cud” „w znaczeniu ingerencji nadprzyrodzonej siły w przyrodzie”. Jak sam podkreśla, jego definicja różni się od tych, które są podawane przez innych teologów. Jest ona dla niego prosta i popularna, więc będzie ją łatwiej zrozumieć zwykłym czytelnikom.

Sięgając po tę książkę, nieco obawiałam się tego, że to nie będzie publikacja dla mnie. Uwielbiam co prawda „Opowieści z Narnii” tego autora, ale wiedziałam, że to będzie zupełnie inny kaliber i nie mam co tych dwóch rzeczy ze sobą zestawiać. Nie wiedziałam, czy słowa C.S. Lewisa dotyczące cudów do mnie przemówią.

Nie umiem jednoznacznie określić tego, co czuję po lekturze tej książki. Kilkanaście razy odkładałam ją na półkę, bo nie umiałam skupić się na tym, co czytam. Łapałam się na tym, że przeczytałam kilka stron i właściwie nie wiem, o czym przeczytałam. Nie jest to prosta w odbiorze publikacja. W każdym razie dla mnie nie była. Nie mogę powiedzieć, że nie zrozumiałam wszystkiego, bo na przykład rozdział „Największy cud” czytało mi się całkiem dobrze i jakoś nie czułam, żeby podnosiło mi się ciśnienie, a to uczucie często towarzyszyło mi podczas lektury pozostałych rozdziałów.

Powiem tak, nie jestem w stanie podpisać się pod słowami autora dotyczącymi kwestii związanych z poczęciem. Nie zliczę, ile razy w mojej głowie pojawiło się pytanie, o czym on do jasnej Anielki mówi? Miałam poczucie, że C.S. Lewis jest w tej kwestii w niektórych fragmentach bardzo mocno oderwany od rzeczywistości. Trudno było mi je czytać i jedyne, co mnie powstrzymywało do wyrzucenia książki przez okno, to świadomość tego, że ta książka ma już swoje lata, powstała w połowie XX wieku, więc muszę patrzeć na nią przez pryzmat historii. Gdyby to były słowa współczesnego teologa, nie byłabym w stanie ich przyjąć.

To zdecydowanie nie była publikacja dla mnie. Jak już wspomniałam, były fragmenty, które do mnie przemówiły, ale w zdecydowanej większości słowa autora mnie po prostu denerwowały i się z nimi nie zgadzałam. Od pewnego czasu bardzo mocno odbijam się od publikacji z teologicznym zacięciem. Mijają się z moimi przekonaniami. Każdy ma prawo do własnych i nie będę nikomu wsadzać do głowy swoich, ale chyba przyszedł czas, by przestać czytać takie książki, bo tylko się denerwuję.

Nie będę nikomu odradzała czytania tej książki, ale jeśli zdecydujecie się na lekturę, miejcie na uwadze to, co już wcześniej napisałam. Ona ma swoje lata. I to całkiem sporo. Przekładanie słów autora na czasy współczesne mija się z celem. Sama się na tym złapałam, że to robię i tylko niepotrzebnie się zdenerwowałam.

To książka dla osób głęboko wierzących. Podejrzewam, że one odnajdą w niej coś, czego ja za nic nie mogłam znaleźć. Może znajdą odpowiedzi na pytania, które ich dręczą. Nie powiem, że to zła książka. Jest napisana, moim zdaniem, dość trudnym językiem. Nie byłam w stanie czytać jej naraz i mam wrażenie, że połowy z tego, co autor chciał mi powiedzieć, po prostu nie zrozumiałam. Zdecydowanie nie byłam jej docelowym odbiorcą.