Uczeń Nekromanty Tom 2 Fascynacja | Autor: E. Raj

   „Fascynacja” - to właśnie pod tym intrygującym tytułem kryje się druga odsłona mrocznego, fantastycznego cyklu powieściowego „Uczeń nekromanty”. Cyklu, którego pierwsza część – „Plaga”, przeniosła nas do niezwykłego świata miasta Syllon,  w której chora religia, magia oraz wskrzeszanie martwych jest czymś codziennym. Zapraszam do poznania tej książki, którą miałam przyjemność otrzymać od portalu Sztukater.pl

 Opowieść ta stanowi sobą kontynuację losów dwóch nekromantów - mistrza Rothgara i jego niepokornego ucznia, Norgala. Ten pierwszy opracowuje plan zemsty, który ma pozwolić odpłacić za doznane krzywdy ze strony swojego ucznia, jakie to pozbawiły go szansy na zyskanie wielkiej władzy. Ten drugi budzi się po półtorarocznej śpiączce, po której musi stanąć do walki o przetrwanie wraz z kilkoma towarzyszami niedoli. Wkrótce jednak los połączy ponownie ich oboje, gdy oto rozpocznie się walka o władzę, koronę i cały ten fantastyczny świat...

 E. Raj - autorka niniejszej książki i zarazem całego cyklu, nie zwalnia tempa, oferując nam bardzo intrygującą, klimatyczną i rozpisaną na ponad 900 stron, historię spod znaku science fiction, grozy i powieści przygodowej. To opowieść, która stanowi bezpośrednią kontynuację „Plagi”, aczkolwiek też i wnosi tę relację na zupełnie inne i w mej ocenie bardziej złożone tory, gdyż po pierwsze mamy tu coś na wzór dwu wątkowej relacji, a po drugie jest tu więcej poszczególnych literackich elementów - od walki począwszy, poprzez magię, a kończąc na pokaźnej porcji scen przemocy.

 Jak już wspominałam, fabułę książki znaczy wielowątkowa relacja, która ukazuje losy obojga wspomnianych bohaterów, jak i też wydarzenia z udziałem innych, nowych postaci. Mamy tu przedziwne miejsca i światy, ich baśniowych mieszkańców, walkę, politykę i brudną magię. Co więcej, autorka dysponuje tu swobodnie czasem, ukazując nam wiele ważnych, retrospekcyjnych ścieżek, które mają wielkie znaczenie dla przebiegu całości tej opowieści. Jest ciekawie, barwnie, niezwykle zagadkowo oraz bardzo odważnie na polu przemocy i erotyki. 

 Nie możemy mieć tu żadnych zastrzeżeń względem kreacji bohaterów tej historii, jak i jej miejsca, a w zasadzie kilku miejsc akcji. Rothgar vel Licz, Norgal, Mavvec czy też Ulivia… - wszyscy oni są ciekawi, intrygujący, wielowymiarowi i kolejny też raz z pewnością nie idealni, a co za tym idzie skłaniający nas do obdarzenia ich odczuciami, które nie koniecznie mają wiele wspólnego z sympatią. Jeśli chodzi zaś o świat tej książki, to ten oczarowuje nas swoja złożonością, mrocznym obliczem i różnorodnością miejsc, gdzie to Jolin, Vertun i sam Syllon wciąż nas zaskakują, przerażają i fascynują w wielkim stopniu. To piękny, dopracowany w każdym względzie i mający wiele do zaoferowania, świat.

 Nie będę przekonywać was do tego, że lektura tej książki upływa nam w błyskawicznym tempie – gdyż tak nie jest. Nie jest z uwagi na ilość stron, złożoność fabuły, liczne zabawy na polu osi czasu oraz wielowątkowości relacji. Jednakże dobrze, że tak się dzieje, gdyż w ten sposób cieszymy się tą opowieścią, dawkujemy sobie emocje oraz czerpiemy z niej wszystko to, co najważniejsze i najlepsze. Efektem jest nasza wielka przyjemność i doskonała, czytelnicza rozrywka.

 Powieść E. Raj pt. „Uczeń nekromanty. Fascynacja”, to udana, intrygująca i dobrze napisana kontynuacji pierwszej części tego cyklu - „Plagi”. Oczywiście niezbędną jest znajomość fabuły pierwszej odsłony tej relacji, gdyż tylko w ten sposób odnajdziemy się w fabularnych zawiłościach niniejszego tytułu. A ten nas porywa, oczarowuje i cieszy swoją ofertą, która w mej ocenie usatysfakcjonuje wszystkich miłośników mrocznego fantasy i science fiction.

Mam słabość do grubych książek, zwłaszcza do takich, które trzeba trzymać dwoma rękami, bo jedna zaraz wiotczeje. Mają specyficzny zapach osnuty tajemnicą i czymś nowym dla mnie, nieznanym. Pachną zawartością. Dlatego zawsze, gdy w moje ręce trafia takie wydanie mam wobec niego ogromne nadzieje. Jednocześnie kibicuję autorowi, by podołał książkowej fabule, jaką stworzył w owym tomiszczu. Kibicuję mu, by udźwignął ów ciężar i przez całą historię snutą na kartkach książki zdołał utrzymać wysoki poziom. Zawsze mam nadzieję, że ta powieść będzie niemożliwa do odłożenia, że będzie się o siebie upominać ilekroć zmuszona przerwę czytanie. Że będzie wracać do mnie w myślach w ciągu dnia i mamić mnie swym literackim pięknem. Dlatego, gdy trafił w moje ręce „Uczeń Nekromanty. Fascynacja” autorki E. Raj miałam w sobie taką właśnie kumulację cichych nadziei. 

Po pierwszej części Nekromanty miałam w głowie burzę wszystkiego. Ale może zacznę od początku.

Głównym bohaterem jest młodzieniec o imieniu Norgal, który mieszkał i pobierał nauki u swojego wuja oraz mistrza nekromancji, Rothgara. Był to czas poznawania prawdy o świecie, odkrywania w sobie pokory i świadomego oddzielania wewnętrznego gniewu od tego, co należało robić i mówić. Była to także nauka doskonalenia się w niełatwej sztuce kontaktu ze zmarłymi, często groźnymi awatarami oraz przywracania umarłych do życia. Była też nauka w prosektorium, którą to lubił szczególnie. Lecz nieubłagany czas sprawia, że tych dwoje będzie zmuszonych do wyjścia poza mury Szkoły, a ich losy połączą się z miastem Syllon, w którym szerzy się zło, plugastwo i przemoc. Nie na darmo mówi się, że to miasto zapomniane przez bogów. Lecz oto nadchodzi czas, gdy sobie o nim przypomną...

Akcja w tym tomie zaczyna się po wydarzeniach z końca Plagi i kończy niecałe dwa lata później. Na początku mamy skrzętnie wplecioną retrospekcję do tomu pierwszego, co ułatwia przypomnienie sobie postaci i ich motywów postępowania. Nuen leży w śpiączce, czuwa przy nim Ulivia, przyszła żona. Norgal w katakumbach znajdujących się głęboko pod pałacem, w położonej poza tajnym przejściem komnacie, przy katafalku i szklanej trumnie z awatarem jego babki w środku, zostaje zraniony przez krnąbrnego ojca. Zapada na półtoraroczną śpiączkę, z której teraz się budzi. Odwiedzający go donoszą mu o wydarzeniach minionych miesięcy. Jednak, co najistotniejsze, doszło w tym czasie do współistnienia miejsc kultu Syna Światłości oraz Mor`tyra, Syna Ciemności. A przecież Król zniszczył wyznawców Ciemności, gdyś panowała wiara w Światłość – co tu jest grane? Jak to możliwe?

Tom II „Ucznia Nekromanty” jest bardzo zawiły, wręcz skomplikowany. Pojawiają się nowe nazwy, czasem ciężko jest skojarzyć logicznie kolejne fakty. Wszystko bowiem oparte jest na fantastyce autorki, a nadmienię, że nie jest to łatwy orzech do zgryzienia. Ba, do czytania. Warto nastawić się na solidną porcję nowych informacji. Podczas półtorarocznego wyrwania Norgala z życia nastąpiła transformacja znaczenia magii. Teraz jest używana w inny sposób. Pojawiają się także tajemnicze, głodne sukhusy i smoki, których nie było w „Pladze”.  

Warto zwrócić uwagę na nazewnictwo, którym autorka się tu posługuje, a które, według mojej oceny,  potwierdza jej potęgę wyobraźni. Przedstawiciele wszystkich ras noszą bowiem charakterystyczne dla nich imiona, czyli koboldy, orkowie, gobliny, elfy, smoki, druidzi, czy sporadycznie pojawiające się istoty. Jednak owo nazewnictwo zmusza do skrupulatnego czytania i śledzenia tekstu. Trzeba w niego, dosłownie, wejść i się z nim zaznajomić, co łatwe nie jest. Trudności spotkają amatorów tego typu gatunku literackiego, co nie będzie zaskakujące. Ciężko jest ten świat objąć umysłem. 

Dochodzi do tego rozrzucenie czasowe poszczególnych rozdziałów. Trzeba nie dość, że czytać ze zrozumieniem, to i z nader wielkim skupieniem. „Uczeń Nekromanty” nie jest łatwą lekturą, stąd moje przypuszczenie, że zjedna sobie mało czytelników. Że wokół tych tomów będą skupieni JEDYNIE prawdziwi fani fantastyki, reszta tej książki nie polubi. 

Nie polecam adeptom tej serii. Trudno pisać takie słowa, zwłaszcza mi, osobie, która uwielbia zachwalać i podrzucać innym wspaniałe książki. Stąd i moja szczerość recenzencka - „Uczeń Nekromanty. Fascynacja” E.Raj (w pewnym stopniu pierwszy tom również) nie jest dobrą powieścią. Jeśli kolejny tom będzie podobny w fabule, to pewnie się poddam. Ciężkie opisy, zawiłe losy z przeszłości bohaterów, nazwy miejsc, które ciężko nam logicznie pojąć. I tak, jak lubię popuścić wodze własnej wyobraźni, tak tu się kompletnie zawiodłam, bo i ona się poddała.

Nadmiar przytłacza. A szkoda. 

Szkoda talentu, szkoda pomysłu.

       Czy druga część opowieści może być jeszcze lepsza niż pierwsza? Otóż tak, jak najbardziej. ”Fascynacja” jest kontynuacją „Plagi” w cyklu „Uczeń nekromanty”. Jeżeli w poprzednim tomie mówiliśmy o dużej dawce magii i szybkości następujących po sobie zdarzeń, to tutaj jest tego wprost ogrom i zatrzęsienie. Ale, jak i poprzednio, wszystko pięknie się zazębia i logicznie z siebie wynika.

       Norgal, po śpiączce trwającej półtora roku, budzi się do życia w nowej rzeczywistości, w której plaga jest już tylko wspomnieniem. Ale nawet jeśli z początku wydaje się, że teraz będzie zupełnie inaczej, lepiej i bezpieczniej, to jest to tylko złudzenie. Poczekajmy chwilę, a wkrótce się o tym przekonamy.

       Na planecie nie ma już plagi, zaś Norgala opuścił jego wewnętrzny interlokutor – Gniew i trzeba przyznać, ze bardzo mu go brakuje.

       Planetą rządzi Rorhgar, przybrawszy imię księcia Hilderna. Czy jest to jednak spełnienie jego marzeń? Jeśli tak, to co nie pozwala mu czuć się szczęśliwym i zadowolonym, że zaspokoił swoje ambicje?

       Wściekłość na krnąbrnego i buntowniczego ucznia, który wymknął się spod jego władzy i kontroli, wcale mu nie minęła. Wzrasta zaś jeszcze niepomiernie, gdy dochodzą go wieści o jego wybudzeniu ze śpiączki. Na miejscu Norgala miałabym się teraz na baczności i często oglądała za siebie. Pragnienie zemsty, to bardzo silna motywacja, wydobywająca z człowieka siłę, której nie był nawet świadomy, a która jest podżegana i podtrzymywana przez nienawiść i urazę.

       I znów mamy, jak w „Pladze”, wartką akcję, nie pozostawiającą czasu na oddech, rozgrywki bohaterów, bardzo zmyślne i przebiegłe. Magię oraz odłamy wiary, poprzednio się zwalczające, a obecnie współistniejące, co trudno pojąć. Kult Światła i Kult Ciemności są przecież przeciwieństwami nie do pogodzenia.

       Obok głównych bohaterów dochodzi cała masa drugoplanowych, choć dla rozwoju całej historii bardzo istotnych postaci. W tym także kobiecych, bo ich przecież zabraknąć nie może.

       Silne emocje, w tym większość negatywnych, generujących pragnienie zemsty, krzywdy, walki ciemnych, magicznych mocy, starcie się godnych siebie, mocnych przeciwników – to nie może się nie podobać. Przy tym doskonale opisane, z nerwem, z wyobraźnią. Wielość bohaterów przeróżnych ras, od magów, przez trolle po smoki, a także wątek romansowy, dość wyraźnie zaznaczony – to znakomita dark fantasy, rozbudowana i bogata w wydarzenia. Zanurzcie się w nią i dobrze bawcie.