Wiedma | Autor: Monika Maciewicz

Jeśli mitologia słowiańska jest bliska Waszemu sercu, a opowieści o szeptuchach, wszechwiedzących, rusałkach czy kikimorach nie są Wam obce „Wiedma” Moniki Mackiewicz jest książką, którą musicie przeczytać, gdyż niechybnie skradnie Wasze serce tak jak skradła moje.

Autorka przenosi czytelnika w prastare słowiańskie dzieje, w czasy gdzie Swarożyc, wespół z Mateczką Mokosz, rzucającym piorunami Perunem czy władcą leśnych przestrzeni – Leszym, trzymają władzę nad światem.

Nie o same bóstwa pogańskie rzecz się jednak w książce rozchodzi, chociaż i one mają swój istotny udział w historii zawartej na kartach „Wiedmy”. Fabuła zasadza się na opowieści o losach przyszłej adeptki tajemnej wiedzy, opartej na czarach, zaklęciach i magii - Biwii. Jej droga życiowa od lat była przesądzona. Nie od dziś wszakże wiadomo, że korzystanie z magii, zwłaszcza czarów życia, ma wysoką cenę. Wyrwanie ze szponów śmierci, przez Starą Wiedźmę, brata Biwii obarczone było złożeniem przez rodziców dziewczynki bolesnej ofiary. Starucha w zamian za swą pomoc zażądała oddania jej w naukę bliźniej siostry ocalałego. Choć rodziciele Biwii nie chcieli na to przystać, nie było wyjścia. Kiedy więc dziewczynka osiąga wiek zdatny do nauki, zmuszona jest wyruszyć na wyspę położoną na jeziorze Lędo, by tam, pod okiem swej mentorki, rozpocząć terminowanie i zająć z czasem miejsce Starej Wiedźmy.  Rozpoczyna się zatem nowy okres w życiu Biwii, wypełniony nauką o właściwościach zielarskich specyfików, tajnikach magicznych zaklęć, rytuałach czarownic czy obchodzeniu się z rozmaitymi dziwnymi mniej lub bardziej udomowionymi stworami. Szybko również okaże się, że umiejętność niesienia pomocy ludziom, bóstwom i demonom stanowi jedynie przedsmak jej życiowej drogi, gdyż walka toczyć się będzie jak zwykle między dobrem a złem, a w niej Młoda Wiedźma zmuszona zostanie do wypełnienia przypisanej jej roli.

Ta pełna uroku opowieść, opata na dawnych pogańskich wierzeniach i tradycjach, zachwyciła mnie bez reszty, chociaż początkowo podchodziłam do niej dość sceptycznie. Nie znałam zupełnie Autorki, więc nie miałam pewności czego się mogę spodziewać. Przyciągnęła mnie jednak przepiękna okładka, która zaintrygowała i kazała sprawdzić, co się kryje pod tą efektowną obwolutą. A tu ogromne zaskoczenie.  Niezwykle plastycznie nakreślone przez Autorkę obrazy sprawiały, że oczami wyobraźni uczestniczyłam w opisywanych przez nią zażynkach, Szczodrych Godach, czy Nocy Kupały. Wraz z nią przechadzałam się po lesie, pełnym mniej lub bardziej oczywistych stworów, poddałam się magii leczniczych ziół, czy chłonęłam wiedzę dotyczącą tajników wiedźmowej sztuki, wreszcie wraz z nią przystąpiłam do walki o rząd dusz.

Oddać trzeba również Autorce, że niezwykle wiernie zobrazowała ona nie tylko klimat minionych prastarych wieków, ale i prostotę ówczesnego języka, co sprawiało że snuta przez nią opowieść nabierała rzeczywistego wymiaru. Równie czytelnie nakreślone zostały również postacie opisane na kartach powieści. Są one wyraziste, temperamentne, pełne czasem skrajnych uczuć, nie pozwalają na obojętne przejście obok nich. Równie emocjonujące są zmagania towarzyszące Biwii na jej nowej życiowej drodze. Pozna ona smak goryczy, poczucie osamotnienia, straty, ale słodyczy miłosnych uniesień, siłę przyjaźni, poczucie wspólnoty, czy wdzięczność bliskich i dalekich.

Ta książka zapada w pamięć, sprawia, że jej niezaprzeczalny urok rzuca czar na czytelnika, pod warunkiem jednak, że wierzy się w magię.  Niedowiarków nikt nie przekona. I pamiętajcie: „Każda wiedma przechodzi drogę inaczej, bo każdej co innego jest pisane…” Jeśli zatem macie ochotę przekonać się czy tkwią w Was czarowne moce sięgnijcie po „Wiedmę”.