Wyspy Ogniste Tom 5 Tajemnica Askiru | Autor: Richard Schwartz

Doskonale pamietam ten moment, kiedy skończyłam czytać pierwszy tom z tej serii. Zastanawiałam się, dlaczego jeszcze tego nie nakręcono. To gotowy scenariusz na kasowy hit. Drugi i trzeci tom były trochę gorsze i mój entuzjazm nieco osłabł. Po czwartym tomie obiecałam sobie odpuścić kolejne. Był koszmarny. Jak to jednak z książkoholikami bywa, sięgnęłam i po piąty tom. Jak wyszło?

Była już wielka zima, piaski pustyni i chłodny cień oazy. Bohaterowie tej serii zdążyli zakochać się w sobie a w międzyczasie jeszcze wplątać w niezłe polityczne tarapaty. W piątej odsłonie przygód elfki Lenary i wojownika Havalda większość akcji przeniesie się na spienione falami morze. Jak to zwykle bywa, bohaterowie przeżyją niezwykłe przygody i poznają odległe krainy, o jakich im się nie śniło.

Duży ukłon dla autora za to, jak plastycznie opisuje świat przedstawiony w których umieścił swoich bohaterów. I w tym tomie toniemy razem z Havaldem, aby przez kolejne setki stron, powieść ma ich ponad 620, przeżywać wciąż to nowe przygody. To wyzwanie dla autora, aby wciąż zachować dobry poziom opisu sytuacji. Inna sprawa, że Richard Schwartz ma skłonność do dygresji i zbyt długich przemyśleń bohaterów. W tej piątej już odsłonie widać to chyba najbardziej dobitnie.

Mam wrażenie, że główny bohater, wojownik Havald to taki trochę Indiana Jones, który pakuje się w kosmiczne tarapaty, ale ze wszystkiego wychodzi obronną ręką. Cóż, być może taka już rola głównego bohatera powieści fantastycznych. Jednak tutaj robi się momentami trochę niebezpiecznie, ocierając o kicz. Inne postaci również trzymają fason właściwy sobie. Cieszę się, że wątek mojej ulubionej postaci, Mrocznej Elfki, dalej jest pociągnięty. To wydaje się być jedna z kluczowych dla całej historii postaci.

Nie mogę przemilczeć jednak wrażenia, że tę opowieść uzupełniano trochę na siłę. Tak jakby do gotowej już historii dodawano jeszcze coś tak, aby objętość zwiększyła się do pożądanych rozmiarów. Czytelnik od razu wyczuwa takie rzeczy, a sama nie spodziewam się, aby autor dał radę wrócić do wszystkich elementów rozsypanej przez siebie fabularnej układanki. Całość książki jednak o dziwo, wypada o wiele lepiej niż w porównaniu z poprzednim, czwartym tomem. Daje to nadzieję, że ostatnia odsłona Tajemnicy Askiru będzie niezłym smaczkiem literackim.

Byłam ogromną fanką tej serii, jednak z tomu na tom nawet największy entuzjastą dostrzega, że coś poszło w nie tak. Autor uruchamia niezliczoną ilość wątków pobocznych, które nie do końca są zamykane. Czy to oznacza, że końcowy tom nawiąże do nich wszystkich? Nie jest to raczej wykonalne. Bardziej prawdopodobnym jest, że zostaną one, być może nie wszystkie, taktownie przemilczane. Autor w zamyśle miał pomysł na prawdziwie epicką opowieść. Szkoda tylko, że z tak ogromnym rozmachem. Trudno jest udźwignąć aż tak rozbudowaną historię. Mam wrażenie, że po trochu wymyka się ona autorowi z pod pióra.

Czy więc sięgnę po kontynuację Tajemnicy Askiru? Mimo wypunktowanych wad i niedociągnięć, to wciąż kawał dobrej, solidnej fantastyki w przygodowym wydaniu. Wciąż jestem ciekawa, jak ta opowieść się skończy i jak potoczą się losy głównych bohaterów. Mimo więc, że marudzę na fabułę, to i tak zapewne kolejna część znajdzie się w moich rękach. Z czystej ciekawości.