Jak Nie Być Buddystą | Autor: Dzongsar Jamyang Khyentse

Krążyłam wokół tej pozycji w jednej z księgarń. Z jednej strony byłam jej naprawdę ciekawa, z drugiej nie wiem czemu w domyśle zakwalifikowałam ją jako pisany na siłę niby poradnik. Nic z tego mojego zastanawiania się ostatecznie nie wyszło, książka  zniknęła z witryny i tyle było z mojego kontaktu z nią. Jednak gdy kolejny raz pojawiła się możliwość przeczytania, dałam i sobie i jej szansę. Ostatecznie doszłam do wniosku, że najwyżej odświeżę wiedzę, którą dotychczas nabyłam. Zupełnie nie spodziewałam się jednak, że nie tyle ją sobie utrwalę, co poznam zupełnie nowe oblicze buddyzmu.

Dotychczas żywiłam się tym, co serwowały mi wybrane konta na Instagramie czy dostępne w sieci artykuły. Po ich lekturze wzięłam za pewnik, że buddyzm to bardzo kreatywna, a jednocześnie bardzo optymistyczna i lekka religia. Ot, trochę wygody dla osób poszukujących, niewyklarowanych. Jakie było moje zdziwienie, gdy  z każdą kolejną pochłoniętą  stroną tej pozycji dowiadywałam się wciąż nowych rzeczy. Odstręczający mnie początkowo tytuł zaczął nabierać sensu, bo oto zrozumiałam że można uznawać się za buddystę, zupełnie nim nie będąc. Jak to możliwe?!

Jaki obraz pojawia się Wam przed oczami jaki pierwsze skojarzenie? Złoty Budda, kadzidełka, medytująca postać? A za tym spokój, wewnętrzna harmonia i niekończąca się radość… Do momentu przeczytania tej pozycji również tak miałam. Dopiero ona otworzyła mi oczy na faktyczne założenia. Wierzymy w coś co pomaga nam oderwać się od rzeczywistości, a przez to łatwiej nam przyswajać „przyjemne” aspekty. Gorzej, gdy trzeba nam się zmierzyć z niestałością- niestałością wszystkiego, co wokół. Jedna z zasad głosi, że wszystko co wokół, jest nietrwałe. Wszystko przemija, a naszym zadaniem jest to zrozumieć i zaakceptować. Dodatkowo nie ma też czystej przyjemności, bo skoro to co nas otacza, jak i my sami, jesteśmy tylko etapem przechodnim,  to musi nam towarzyszyć w tej drodze ból i cierpienie. Musimy zaakceptować ich obecność w naszym życiu, bo jest ona częścią składową ulotności. Pewnie powoli pryska bańka mydlana z wizją idealnego mistycyzmu. Medytacja traci znamiona niczym niezmąconego relaksu, na rzecz głębokich rozważań. Zaczyna do nas docierać, że „obiecany” raj, to nie usilnie wyczekiwany błogostan, a zrozumienie pewnej prawdy, prawdy o tym, że naszym celem jest wyzbycie się złudzeń. A przecież tak łatwo się nimi żyje. Niemal na każdym kroku tworzymy sobie alternatywną rzeczywistość, oczekujemy zmian- również tych zachodzących w nas samych. I nagle: pyk!

Dla mnie pozycja ta była jak zimny prysznic. Początkowo zupełnie niechciana, z czasem okazała się  orzeźwiająca. Dzongsar Khyentse przedstawił wszystko w prosty, przejrzysty dla czytelnika sposób. Chciało mi się o tym czytać, chociaż ogólnie nie jest to tematyka, która jakoś specjalnie mocno zaprzątałaby moje myśli na co dzień.  Jego podejście i wyjaśnienia sprawiły, że zaczęłam się zastanawiać czy sama umiałabym się odnaleźć w takim podejściu.  Zdanie sobie sprawy z powyższych założeń wydaje mi się naprawdę trudne, jeszcze bardziej życie według nich. Nijak ma się to do serwowanych nam powszechnie wizji. I co ciekawe dla mnie samej, nie czuję strachu myśląc o tym, ale raczej rozczarowanie, że przez tak długi czas przyszło mi żyć w niewiedzy.

Bez względu na wyznanie lub brak  przynależności , uważam że warto sięgnąć po ten tytuł, właśnie po to by móc zmierzyć się z tak intrygującym światopoglądem.