Katalizatorzy | Autor: Katarzyna Żak

Gotowi do podróży w kosmos? Witam zatem na Księżycu. Ludzkość stoi na skraju zagłady. Jest co prawda w stanie zakładać bazy na innych planetach, ale musi zdobyć wiedzę znaną Odeonom, by uratować się. Bez umiejętności przekroczenia prędkości światła dojdzie do tragedii, po której po ludzkości nie zostanie nawet kamień na kamieniu.

Przyznam szczerze, że kiedy zobaczyłam tę książkę, a właściwie jej objętość, poczułam, że nieco ścina mi się krew w żyłach. Wiecie, to nie jest mój ulubiony gatunek, ale często z nim eksperymentuję, nie samym kryminałem człowiek żyje. Nieco obawiałam się tego, że przytłoczy mnie słownictwo specjalistyczne. I w pewnym momencie tak trochę było. Kilka razy odkładałam książkę na półkę, żeby ochłonąć nieco, bo czułam, że przepalają mi się styki. Było sporo naprawdę dobrych momentów, w których napięcie wciskało mnie w fotel, jednak czasem też czułam się nieco zmęczona tym, co czytam.

Sam pomysł na fabułę był bardzo ciekawy. Może i nie oryginalny, bo przecież ile razy mieliśmy już opowieść o szukaniu ratunku dla ludzkości w kosmosie? Jednak nie mogę powiedzieć, że miałam wrażenie, że dostałam odgrzewane kotlety. Widać, że autorka włożyła sporo serca w napisanie tej powieści, przygotowała się do tego. Pod tym względem nie jestem w stanie do niczego się przyczepić. Dbałość o szczegóły widać tu już na pierwszy rzut oka i podejrzewam, że wielu czytelników lubujących się w tym gatunku będzie tym oczarowanych. Tylko że ja nie do końca wiem, co mam myśleć o tej powieści.

Od pierwszych stron byłam rzucona na głęboką wodę. Pojawia się tu wielu bohaterów, których nie do końca byłam w stanie naraz ogarnąć. Kilka razy łapałam się na tym, że musiałam się porządnie zastanowić, kto jest kim i jakie ma zadanie. Nie mogę też powiedzieć, że znalazłam wśród nich jakiegoś ulubieńca. Nie przekonało mnie przedstawienie bohaterów. Miałam wrażenie, że zetknęłam się z armią Spocków, która mówi do mnie w niezrozumiałym języku. Musiałam mocno skupić się na tym, co czytam, żeby dobrze ich rozumieć.

I nie chcę, żebyście pomyśleli, że uważam powieść Katarzyny Żak za złą. Nie, nic z tych rzeczy. Z książkami jest tak, że muszą nie tylko zaintrygować czytelników, ale też trafić na odpowiedni grunt. I tu przyznaję z ręką na sercu, że nie jestem docelowym odbiorcą tej powieści. Nie siedzę mocno w tym gatunku. Liczyłam na coś zdecydowanie lżejszego, a przyszło mi się zmierzyć z ciężkim kalibrem. Jestem oczarowana niektórymi fragmentami, światem przedstawionym przez autorkę. Jednak to nie była powieść dla mnie. To książka zdecydowanie dla fanów gatunku. Osób obeznanych z takimi klimatami. Podejrzewam, że one będą zachwycone bohaterami i wszystkim, co w książce się dzieje. To naprawdę kawał solidnie przygotowanej opowieści. To, że do mnie niekoniecznie trafiła, nie znaczy, że i wy macie się od niej trzymać z daleka.

Jeśli szukacie dobrego science fiction, w którym położono dość duży nacisk na szczegóły, to polecam tę książkę. Miejcie tylko na uwadze to, że całość jest podana momentami w dość mocno filozoficzny sposób, to nie jest książka, z którą możecie położyć się po całym dniu do łóżka. Szybko się zdekoncentrujecie, trzeba do niej podejść ze świeżym umysłem.