Wersja dla osób niedowidzącychWersja dla osób niedowidzących

Okładka wydania

Architektura Kampusów

Kup Taniej - Promocja

Additional Info

  • Autor: Piotr Żabicki
  • Tytuł Oryginału: Architektura Kampusów
  • Gatunek: Sztuka
  • Liczba Stron: 468
  • Rok Wydania: 2021
  • Numer Wydania: I
  • Wymiary: 176x250 mm
  • ISBN: 9788380111486
  • Wydawca: Warszawska Firma Wydawnicza
  • Oprawa: Miękka
  • Miejsce Wydania: Warszawa
  • Ocena:

    4/6

    4/6

    4/6

    5/6


Oceń Publikację:

Książki

Fabuła: 100% - 1 votes
Akcja: 100% - 2 votes
Wątki: 100% - 1 votes
Postacie: 100% - 1 votes
Styl: 100% - 2 votes
Klimat: 100% - 1 votes
Okładka: 100% - 1 votes
Polecam: 100% - 1 votes

Polecam:


Podziel się!

Architektura Kampusów | Autor: Piotr Żabicki

Wybierz opinię:

Pani M

Zaczął się rok akademicki, możemy więc pogadać trochę o kampusach, w których wielu młodych ludzi spędzi kilka najbliższych lat swojego życia. A może jesteście osobami, które tak jak ja studia mają już za sobą, ale doskonale pamiętają swój akademicki kampus. Jedno trzeba przyznać, kampusy to bardzo charakterystyczne punkty w miastach, stanowią ich bardzo istotny element. Autor tej książki opisuje inwestycje powstałe w latach 2004-2018 w najważniejszych polskich ośrodkach akademickich. W swojej publikacji mówi o tym, jak wygląda architektura szkół wyższych, co spowodowało, że wygląda tak, a nie inaczej. Opowiada o tym, jak być powinno i jakie warunki muszą spełnić kampusy, by były idealnymi studenckimi miasteczkami.

 

Od razu przyznam, że sięgając po tę książkę, nie spodziewałam się właściwie niczego. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że nie jestem docelowym odbiorcą tej publikacji. W porządku, kojarzę parę kampusów, swój śląski najlepiej, ale nie mam jakoś ogromnej wiedzy na ten temat. Sięgnęłam po tę książkę w sumie z ciekawości. Pewnie nie będzie mi dane, żeby zobaczyć wszystkie ośrodki akademickie w Polsce, a dzięki temu mogłam przekonać się, jak wyglądają. I muszę powiedzieć, że zdjęcia, choć są niewielkie, są dobrej jakości. Ucieszyłam się, gdy zobaczyłam znaną mi infrastrukturę.

 

Autor w swojej publikacji pokazuje między innymi to, jak obecność uniwersytetu wpływa na samo miasto. Pokazuje, jak poszczególne zmiany w ustrojach wpłynęły na zmiany w szkolnictwie wyższym. Możemy zobaczyć, jak wyglądają gotowe obiekty i przekonać się, które są w budowie. Mowa tu zarówno o Polsce, jak i o zagranicy.

 

Podejrzewam, że większość z was nawet nie zwróci uwagi na tę książkę, bo to pozycja raczej dla osób związanych z budownictwem, planowaniem rozmieszczenia poszczególnych elementów w budynkach. Wątpię, że zwykłego obywatela coś takiego zainteresuje. Ważne, żeby budynek jako tako wyglądał, nic się w nim na głowę nie sypało i nie lało. W sumie ja też wychodzę z takiego samego założenia. To nie moja działka. Mnie interesuje gotowy projekt finalny. Ale przyznam, że kilka kwestii mnie zaintrygowało. Zwłaszcza jeśli chodzi o kwestie przemian politycznych i tego, jak wpływało to na kształt polskich uczelni. To jest moim zdaniem ciekawa rzecz, nie mówi się o tym w szkole.

 

Sporo tutaj tabel, faktów, które zwykłym śmiertelnikom do niczego się nie przydadzą, jednak nie powiem, że nie jest to wartościowa pozycja, nic z tych rzeczy. Dla specjalistów w tej dziedzinie ta książka to kopalnia wiedzy. Autor poświęcił naprawdę sporo czasu, żeby w jednym miejscu zebrać najważniejsze informacje dotyczące tego, jak kampusy wyglądają, jak powinny wyglądać, jakie zadania mają spełniać. Podjął się analizy jakości rozwiązań, z którymi mają do czynienia studenci i wykładowcy. Wykonał kawał żmudnej roboty i za to należą mu się wyrazy uznania.

 

Czy polecam tę książkę osobom niezwiązanym z architekturą? W sumie już odpowiedziałam wcześniej na to pytanie. Niespecjalnie. To jest specjalistyczna publikacja, która zawiera w sobie mnóstwo ważnych, jednak nie dla każdego informacji. Jeśli na przykład szukacie ciekawostek o kampusach, to tutaj raczej ich nie znajdziecie, to naukowa pozycja. Dla grona specjalistów, zwykli czytelnicy nie znajdą tutaj nic dla siebie. Jeśli wiążecie swoje plany na przyszłość z architekturą, polecam, to może być dla was wartościowa pozycja.

Mmichalowa

Jedną z ciekawszych, a jednocześnie mocno nietypowych i nieszablonowych pozycji w mojej biblioteczce jest książka Piotra Żabickiego skupiająca się na architekturze, ale… kampusów. Nie mogłam przejść koło tej publikacji obojętnie, bo bądźmy szczerzy, nie często ukazuje się coś podobnego. Uważam, że w czasach, gdy powstają nowe uczelnie, a  starsze budynki zostają poddane rewitalizacji, warto się pochylić nad tematem. Chociaż na co dzień nie zastanawiamy się nad tym faktem, to jednak uczelniane budynki są elementem niemal każdego z większych miast. Czy jest możliwe stworzenie w ramach tych zabudowań idealnie prosperujących „miasteczek” studenckich? Co ma wpływ na decyzje podczas ich planowania, dalszej rozbudowy? Czy istotne jest zachowanie spójności? A może inne aspekty mają decydujące znaczenie?

 

Licząca ponad 450 stron książka jest wypełniona merytoryczną wiedzą, statystykami oraz możliwymi rozwiązaniami nasuwającymi się  po rozpatrzeniu konkretnych przykładów. Wszystko odbywa się tutaj chronologicznie, nie dziwi więc fakt, że pierwsze zagadnienia odnoszą się bezpośrednio do zarysu historii obiektów i kampusów szkolnictwa wyższego. 

 

Następnie bardzo szczegółowo, ale jednocześnie w przystępny sposób opisane zostały kwestie przemian jakościowych, również tych wprowadzonych po zmianie ustroju w 1989r. Im dalej w głąb, tym ciekawiej, bo przechodzimy do struktury szkolnictwa we współczesnej Polsce. W tym miejscu poruszone zostało jedno z ciekawszych zagadnień, czyli oddziaływanie uniwersytetu na miasto,  jego  dalszy wpływ na mieszkańców, a także  odniesienie  do struktury całej aglomeracji. Później aktor zrobił przeskok do tematu, który interesował mnie trochę mniej, czyli do  finansowania  głównie w kontekście środków płynących do uczelni z UE. Jednak warto było przejść również przez tą cześć, by dotrzeć do  bardzo aktualnego zagadnienia  odnoszącego się do misji jaka przyświeca uczelniom, przy jednoczesnym zwróceniu uwagi na to,  czy ma ona wpływ na samą infrastrukturę. A jeżeli tak, to w jaki sposób oddziałuje? Pierwszy obszerny rozdział porusza naprawdę wiele zagadnień, które dotyczą nie tylko studentów czy pracowników uczelni, ale całego społeczeństwa. Dzięki niemu sprawnie przechodzimy do części drugiej, traktującej już  o konkretnych rozwiązaniach wprowadzanych w danych miastach  , znajdujących się tam uczelniach i kampusach. Wyróżniającym się fragmentem jest odniesienie do wyników badań przeprowadzonych na bezpośrednio       związanej grupie, czyli władzach uczelni wyższych. Zebrane dane pochodzą z 2015r., a w późniejszym czasie zostały dodatkowo potwierdzone u źródła przez samego autora.

 

W zestawieniu ujęte zostały placówki z różnych regionów naszego kraju, a ich ocena powstała wg różnych kryteriów. Pod uwagę zostały wzięte m.in.  funkcjonalno- użytkowe, psychologiczne, ekologiczne czy społeczne.           

 

Od rozdziału trzeciego autor serwuje nam masę konkretów, odnosząc się początkowo do kilku europejskich kampusów m.in. zlokalizowanych w Austrii czy Holandii, by później powrócić do kraju i tak przez Poznań, Kraków, Katowice… Pod  lupę brane są uniwersytety, politechniki i akademie. Znajdziemy w tej części plany kampusów/budynków z zaznaczeniem użyteczności/ lub jej braku. Nie brakuje tu również rzutów czy aktualnych zdjęć, a także takich sprzed i po etapie  rewitalizacji. 

 

Najbardziej wyczekiwaną przez mnie częścią było obszerne podsumowanie , a właściwie szczegółowa analiza każdego z aspektów z uwzględnieniem zmian, które mogłyby poprawić jakość funkcjonowania danego miejsca.  Zaskakujące, że czasami niewielkie poprawki mogą znacząco wpłynąć na działanie całego zespołu budynków i pracujących/funkcjonujących tam ludzi.

 

Na każdej kolejnej stronie widać obszerną wiedzę autora i jego skrupulatne  przygotowanie do poruszanych tematów. Pozycja spodoba się każdemu zainteresowanemu architekturą  , kto potrafi spojrzeć na nią przez pryzmat człowieka- użytkownika.

Jakub Maciejewski

„Architektura to bardzo szczególna sztuka funkcjonalna: zamyka przestrzeń, byśmy mogli w niej zamieszkać,
i ustanawia ramy dla naszego życia”[1].

 

Trudno moim zdaniem nie zgodzić się z wyżej cytowanym urbanistą, profesorem Królewskiej Akadami Sztuk Pięknych w Kopenhadze S. E. Rasmussenem[2], co do tego, że otaczająca nas architektura ma kolosalne znaczenie dla naszego życia, a zatem także dla indywidualnego i społecznego rozwoju człowieka. Dla Duńskiego myśliciela architektura była czymś więcej, niż tylko funkcjonalną przestrzenią, której na desce kreślarskiej przypisano konkretne i z góry ustalone wymiary oraz funkcje. Dla Rasmussena architektura była także dziedziną sztuki. Jak przekonywał: „Zestawienie brył i pustek w mocnych kontrastach prowadzi do powstania dzieł, które leżą na peryferiach architektury, bliżej sztuki teatru, a czasami rzeźby. Wciąż jednak należą do architektury”[3]. Organizacja przestrzeni wokół nas w rzeczy samej przywodzi skojarzenia z teatrem, lecz teatrem życia codziennego, codziennych praktyk i zadań do wykonania.

 

Nie inaczej jest w przypadku „Architektury kampusów”, książce Piotra Żabickiego, której poświęcony jest niniejszy tekst. Rozważania Członka Krajowej Rady Izby Architektów RP, rzeczoznawcy i biegłego sądowego, wreszcie absolwenta Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej w stopniu doktora charakteryzują się niesłychaną zwięzłością wywodu, ale także szerokim spektrum licznych odwołań i spostrzeżeń wykraczających tylko i wyłącznie poza zagadnienia ściśle i nierozerwalnie związane z architekturą właśnie.

 

Obok celów sensu stricte badawczych i metodologicznych w pierwszym rozdziale rozprawy pisze on, m.in. o kontekstach wzrostu ilości i przemian jakościowych inwestycji szkolnictwa wyższego w Polsce po 2004 r., a więc po przystąpieniu Rzeczpospolitej do grona państw członkowskich Unii Europejskiej. Jest tam mowa także o oddziaływaniu uniwersytetu na miasto i jego społeczeństwo, o misji szkół wyższych, nowych ideach w pedagogice i ich wpływie na architekturę. Na część zasadniczą rozprawy składa się szeroka i bogato ilustrowana analiza tak rodzimych, jak też zagranicznych kampusów uniwersyteckich przy uwzględnieniu najnowszych trendów i wymogów urbanistycznych i funkcjonalnych.

 

Żabicki z racji swego doświadczenia w pracy na sali sądowej jako ekspert z dziedziny architektury, uwzględnia w swej rozprawie szeroki kontekst i problematykę prawną w zakresie planowania przestrzennego w Polsce. Wskazuje on na złożoność uwarunkowań formalnych wynikających zarówno z rodzimego prawodawstwa, co do istoty zamówień publicznych, tj. trybu wyboru projektów i projektantów oraz trybu realizacji zamierzeń inwestycyjnych uczelni wyższych, a także prawa UE, u źródeł którego leży dążność do ujednolicenia standardów kształcenia, dostosowania procesu edukacji do wymogów rynku pracy, poprawienia jakości dydaktyki. Szkoły wyższe – przekonuje Żabicki – mają kształtować wiedzę, umiejętności i kompetencje społeczne studentów[4].

W ten sposób, czytelnik otrzymał do ręki opracowanie ze wszech miar kompletne. Z jednej strony jest to opracowanie naukowe, cechujące się drobiazgową i staranną analizą „przypadków” (jest ich wiele), z drugiej, pracą wpisaną w szeroki kontekst społeczny. Żabicki, jeśli można tak powiedzieć, nie jest ślepy na wciąż aktualne problemy ponowoczesnej humanistyki, a szerzej nauki, dla której fundamentem jest ciągłe i nieustające łączenie i wzajemne przenikanie się rozmaitych dziedzin na rzecz realizacji licznych celów badawczych i poznawczych, ale także idei zrównoważonego rozwoju, w którym uwzględnia się: efektywność i funkcjonalność środowiska dydaktycznego i dobrostan środowisko naturalnego, architekturę kampusów i architekturę miast, aspekty psychologiczne i społeczne użytkowników „dużej” i „małej” architektury.

 

Niniejsza rozprawa składa się na rodzimy obraz kondycji uczelni wyższych, obraz odmalowany ręką architekta, urbanisty i humanisty. Ramy niniejszej pracy stanowi, krótko zarysowany kontekst historycznych przemian w Polsce, które dokonały się kolejno w 1989 oraz 2004 roku. Rozdział drugi to analiza jakości rozwiązań architektonicznych i urbanistycznych obiektów dla publicznego szkolnictwa wyższego. W tej części znajdziemy przegląd metodologii, a więc szeroki i aktualny wachlarz opracowań naukowych opisujących kryteria jakościowe dla oceny organizacji i architektury współczesnych uczelni. Żabicki na licznych przykładach negatywnych i pozytywnych, krok po kroku objaśnia najnowsze założenia i trendy w architekturze kampusów, uwzględniające cele zrównoważonego rozwoju uczelni wyższych. Jak przekonuje: „Kampusy uczelni wyższych mają potencjał, by być »idealnymi miasteczkami« i stać się modelem dla urbanistyki w szerszej skali. Za możliwością realizacji idealistycznych »ekokampusów« stoi fakt, – pisze Żabicki – że ich stosunkowo duży i wielofunkcyjny obszar ma jednego gospodarza (co ułatwia podejmowanie decyzji), ważna jest tu również szeroka autonomia uczelni, ale i to, że ma ona wykształconą i aktywną społeczność, jest kuźnią wiedzy i realizuje misję społeczną, której istotnym filarem powinien być »rozwój zrównoważony«”[5]. Autor omawianej rozprawy podaje kilka definicji racjonalnego, zrównoważonego rozwoju. Definicje te dotyczą miast w ogóle, ale też miasteczek akademickich: racjonalnego, oszczędnego i wydajnego gospodarowania zasobami, tj., przestrzenią, surowcami, energią i kapitałem, także ludzkim, a więc, zasobami ludzkimi, kapitałem społecznym, czasem (mieszkańców). Co ważne, autor słusznie zauważa, że temat zrównoważonego rozwoju w Polsce nie jest podejmowany tak żywo, jak ma to miejsce w innych krajach.

 

Rozdział trzeci i czwarty to swoiste studium licznych przykładów kampusów uczelni zagranicznych i rodzimych znajdujących się w budowie, będących w trakcie rozbudowy. Zaproponowana przez Żabickiego w rozdziale drugim wielokryterialna metoda analizy projektów urbanistycznych i architektonicznych, uwzględniająca: 1. dbałość o dostosowanie inwestycji do lokalnego kontekstu (społecznego, kulturowego i architektonicznego) i klimatu (inwestycja wykorzystująca naturalne warunki środowiska: słońce, wiatr, wodę do tworzenia korzystnego mikroklimatu i gospodarowania energią). 2. Strukturę i intensywność zabudowy. 3. Zróżnicowanie funkcjonalne przestrzeni. 4. Komunikację. 5. Zieleń. 6. Produkcję energii odnawialnej. 7. Energooszczędność. 8. Ekomateriały. 9. Ograniczenie ilości generowanych odpadów. 10. Infrastrukturę sportową i rekreacyjną[6] ­– znajduje swe zastosowanie w pracy naukowej. Dowodem tego są wysnute wnioski, które autor zamieścił w ostatnim rozdziale rozprawy.

 

Jednym z podstawowych problemów zdiagnozowanych przez Żabickiego, jest ten, że wciąż projekty budowlane i urbanistyczne w większości są realizowane nie ze względu na kryterium jakości wykonania i materiałów, lecz najniższej ceny realizacji danej inwestycji. W rezultacie rodzime uczelnie nie zyskują w pełni przyjaznej, funkcjonalnej i trwałej przestrzeni do pracy, nauki, rozwoju jednostkowego i społecznego.

 

Ta negatywna krytyka dotyczy poszczególnych budynków i całych niemal kampusów oraz ich planów urbanistycznych, które, zdaniem Żabickiego potęgują już istniejący chaos: (…) pod względem planistycznym, pod względem zagospodarowania terenu oraz oddziaływania na środowisko…”[7]. Dalej możemy przeczytać, że: „Kryzys planowania przestrzennego w Polsce jest »wyrwanie« obiektów uczelnianych z ich urbanistycznego kontekstu i brak należytego wpisania w przestrzeń miasta oraz brak ładu i właściwej organizacji przestrzeni publicznej”[8]. Tym, co wspólne dla tak zorganizowanej przestrzeni urbanistycznej jest jedynie to, że z punktu widzenia formalnego przynależą one do danego uniwersytetu oraz realizują partykularne cele i zadania w ramach nie tyle, spójnej całości kampusu, a poszczególnych wydziałów oraz ich jednostkowych potrzeb.

 

Tym, co potęguje alienację uniwersytetów od tkanki urbanistycznej i społecznej miast, jest fakt, że kampusy nierzadko przenoszone są na peryferia aglomeracji miejskich. Władze niektórych uczelni (autor w każdym z wypadków podaje konkretne przykłady) zamiast: „(…) uczestniczyć w reurbanizacji miasta, np. przez rewitalizację stref architektury historycznej, inwestują na peryferiach, wspierając tym samym procesu suburbanizacyjne”[9]. Wnikliwy czytelnik w rozprawie Żabickiego znajdzie wiele cennych uwag, jak i pomysłów rozwiązania opisanych na jej kartach problemów czy zaistniałych trudności. Żabicki w „Architekturze kampusów” zawarł wiele praktycznych rozwiązań, będących w zasięgu realizacji wszystkich szkół wyższych w Polsce. Niektóre z nich sprowadzają się do zmiany układu ławek w bibliotece czy sali dydaktycznej.

 

Wnioski z pracy Piotra Żabickiego nie zawsze są więc pozytywne dla obrazu architektonicznego szkół wyższych w Polsce. Nie zmienia to jednak w żadnym wypadku oceny omawianej rozprawy. Żabicki opisuje metodę, przeprowadza szeroko zakrojone badania i analizy, by w ostatnim rozdziale przedstawić czytelnikowi wnioski i wskazać rozwiązania, próby pokonania narastających przez lata trudności. Prostym, zwięzłym językiem prowadzi czytelnika przez rozmaite zagadnienia ściśle związane z architekturą oraz prawem. Tabele, wykresy, zdjęcia doskonale pełnią swe funkcję systematyzującą i podsumowującą wywód autora. Bogata bibliografia oraz liczne odwołania do światowych teoretyków sztuki urbanistycznej i architektonicznej składają się na szerokie i uniwersalne ramy rozprawy Żabickiego. Jest to praca godna polecenia.

 

[1] Rasmussen S. E., „Odczuwanie architektury”., Wydawnictwo: Karakter, Kraków 2015 r., s. 11.

[2] Steen Eiler Rasmussen urodził się 9 stycznia 1898 r. w Kopenhadze. W latach 1916-1918 studiował w Królewskiej Duńskiej Akademii Sztuk, by rok później założyć własną praktykę. Z Akademią związany był od 1924 roku jako wykładowca, zaś w roku 1936 uzyskał on stopień profesora Duńskiej Wszechnicy. Rasmussen był autorem wielu obszernych projektów urbanistycznych realizowanych na terenie Danii. Był on także autorem dwóch znaczących publikacji, kolejno: „London, the unique city” (1934 r.), „Experiencing Architecture” (1957 r.) przełożonej na język polski w 1999 oraz 2015 roku. Rasmussen zmarł w Kopenhadze 19 czerwca 1990 roku.

[3] Tamże, s. 89.

[4] Żabicki P., „Architektura kampusów”, Wydawnictwo: Warszawska Firma Wydawnicza, Warszawa 2021 r., s. 34.

[5] Tamże, s. 58.

[6] Zob. tamże, s. 60-61.

[7] Tamże, s. 398.

[8] Tamże.

[9] Tamże, s. 399.

Grażyna

Studenckie czasy - kto z dorosłych nie wspomina ich z dużym sentymentem ? A kto z młodych nie może się ich doczekać ? Czasy pierwszej samodzielności, młodości i początku dojrzałości, dla wielu najlepsze czasy w życiu. Czas spędzany na nauce ale też na wypoczynku . O tym , jakie będą między nimi proporcje decydują przede wszystkim warunki, w jakich nam przyjdzie studiować.

 

Ośrodki akademickie to przede wszystkim duże miasta ze swoimi atrakcjami turystycznymi i architektonicznymi. Dla studentów ważne jest, by przerwy w nauce spędzać atrakcyjnie, w miłym otoczeniu. Przyjemnie jest wyjśc pospacerować po zabytkowych rynkach czy wpaść grupką do jakiejś knajpki przekąsić coś lub wypić razem kawę.

 

Ostatnio możemy jednak zaobserwowac tendencję, by ośrodki akademickie umieszczać na peryferiach miast. W Poznaniu na przyklad jest to Morasko, w Krakowie w sąsiedztwie Parku Technologicznego na peryferiach miasta. Czy komunikacja miejska poradzi sobie w tych warunkach ? Jak na życie miejskie w Centrum wpłynie "wydalenie" z niego studentów ? Autor "Architektury kampusów "odpowiada na te pytania przy pomocy naukowych opracowan i badań.

 

Zabudowa kampusów powinna nie tylko wpisywać się w przestrzen miejską, ale też spełniać kryteria warunków zrównoważonego rozwoju. Które ośrodki wykorzystują nowoczesne, odnawialne źródła energii ? Które dopasowują się do naturalnego krajobrazu , wykorzystują go do opytmalnego polożenia budynków, by zbytnio ich nie docieplać czy klimatyzować ? Gdzie brak dpogodnej komunikacji miejskiej wywołał potrzebę wielkiej powierzchni parkingów, które są  otoczeniem budynków, a nie zieleń, jak to było w planach ?

 

To tylko niektóre kryteria poddane ocenie w tej książce. Poza tym możemy m. in. poczytać o doborze formy architektonicznej pod wzgledem kompozycji i powiązania z otoczeniem, innowacyjności i adaptacji obiektu, układzie funkcjonalnym , odbiorze estetycznym czy poczuciu komfortu i bezpieczeństwa użytkowników. Nie ma tutaj akurat oceny budynków Uniwersytety Technologiczno- Przyrodniczego ( obecnie już Politechniki) w Bydgoszczy, gdzie kilka lat temu ( w 2015 roku) przydarzyła się tragedia podczas studenckiej masowej imprezy . Ofiarami niedrożnego łącznika podczas próby przejścia z jednego budynku do drugiego było kilkadziesiąt osób, były też trzy przypadki śmiertelne. Należy tylko mieć nadzieję, że te tragiczne doświadczenia zostały uwzgędnione przy planowaniu innych obiektów.

 

Przykłady architektury kampusów opracowane są na podstawie kilku przykładów z Europy oraz polskich kampusów w budowie. Pozornie podobna do innych  praca naukowa w tym przypadku może wzbudzić niezłe emocje. Na przykład mieszkańcy Poznania , nie tylko studentci znają dobrze problemy z komunikacją miejską przy próbie dotarcia do kampusu Uniewrsytetu Adama Mickiewicza w Morasku. Kampus jest oddzielony od miasta torami i trudno pokonać tę trasę inaczej niż autem czy autobusem. Wprawdzie w planach jest rozbudowa linii tramwajowej, której pierwszy etap już się dokonał, jednak daleko do jej zakończenia i nie wiadomo, kiedy i w jaki sposób problem pokonania torów znajdzie rozwiązanie. I dlatego głównym elementem architektonicznym wokół budynków są ...parkingi a wraz ze wzrostem ruchu kołowego na tej trasie zwiększa się emisja spalin. Tymczasem w Centrum , w okolicy dawnych budynków Uniwersytetu życie miejskie w ciągu dnia zamiera... Czy w innych dużych miastach jest podobnie ?

 

Praca jest ciekawie ilustrowana rysunkami badanych obiektów. Szkoda tylko że są takie małe, bo książka lepiej zilustrowana na pewno by zyskała na atrakcji i przyciągnęła amatorów wizualnych doznań . Mimo to opracowanie Piotra Żabickiego może wzbudzić zaciekawienie przyszłych studentów , którym przyjdzie testować na własnym przykładzie walory praktyczne i estetyczne kampusów.

Fabuła -brak

akcja -4

wątki -5

postacie -brak

styl -4

klimat -5

okładka - 4

MarJadka

 Zaintrygowała mnie ta książka. W dodatku wcale nie chuda. No bo ile i co tak naprawdę można o architekturze kampusów napisać? I jakich kampusów?

 

Chodzi o obiekty dla szkół wyższych, czyli nie tylko uniwersyteckie. Kampusy wyższych uczelni. Od jakiegoś czasu stanowią już niezwykle istotny element miasta. Autor skupia się na inwestycjach powstałych w latach 2004 – 2018 w najważniejszych polskich ośrodkach akademickich.

 

W rozdziale pierwszym znajdziemy krótką historię architektury szkół wyższych – od początku europejskich i polskich, typologię obiektów i kampusów szkolnictwa wyższego – dla mnie ciekawe było odkrycie, że wymienione są tu aż trzy sposoby podziału. Jest kontekst historyczny warunkujący zmiany w szkolnictwie, jest opis struktury przestrzennej i demograficznej szkolnictwa we współczesnej Polsce. Omówiona zastała rola i wpływ szkolnictwa i uniwersytetu na rozwój miasta. Autor scharakteryzował nowe przestrzenie nauki, jak również wymienił wyzwania wobec nauki, szkolnictwa wyższego i jego infrastruktury. Nie pominął czynników politycznych i formalnoprawnych. Przedstawił również w zarysie historię i stan obecny prawnych regulacji w zakresie twórczych prac projektowych w zamówieniach publicznych.
Uczelnia to specyficzny zleceniodawca. Autor przedstawił jej specyfikę, wpływ na wymiar przestrzenny oraz ideę zrównoważonego rozwoju i jej wpływ na rozwiązania architektoniczne.

Ten rozdział jest ciekawy, ale wymaga czasu, by wgłębić się w poszczególne zagadnienia.

 

Rozdział drugi. Kryteria oceny obiektów szkolnictwa wyższego i ich zespołów. Tutaj autor podaje konkretne wyniki zebranych danych oraz według jakich wytycznych te dane zbierał. Podał do jakich polskich uczelni wysłał ankietę i która uczelnia i dlaczego odmówiła wypełnienia ankiety. Jest tu Uzasadnienie wyboru kampusów opisanych w niniejszej pracy oraz Opisy Kryteriów Oceny, bardzo jasno przedstawione. Opisy Kryteriów Oceny podzielone są na kryteria planowania, zagospodarowania przestrzennego i oddziaływania na środowisko, kryteria architektoniczne (formalne i funkcjonalno-użytkowe), kryteria rozwiązań techniczno-materiałowych, kryteria psychologiczne i behawioralne, kryteria społeczno-ekonomiczne. Przyznam się, że nie przyszłoby mi do głowy, że można oceniać kampusy pod tak wieloma rodzajami kryteriów!

 

Rozdział trzeci to Europejskie kampusy w budowie. Autor przeanalizował europejskie kampusy, ta analiza była punktem odniesienia do oceny ich polskich odpowiedników. Piotr Żabicki poddał ocenie Vienna University of Economicsand Business (WU), Wiedeń, Austria, ÉcolePolytechniquefédérale de Lausanne (EPFL), Lozanna, Szwajcaria, kampusy w Innsbrucku (UIBK/MUI). Austria, Sztokholm – zielone miasto akademickie, Karolinskainstitutet (KI), , KarolinskaInstitutet (KI) Uniwersytet Medyczny – kampus Solna, Sztokholm, Włochy, Mediolan, UniversitàBocconi, Politecnico di Milano (POLIMI), Hiszpania , Barcelona, Uniwersytet PompeuFabra (UPF), Zona Universitaria UPC/UB. Barcelona Knowledge Campus, UniversitatPolitecnica de Catalunya. Kampus Diagonal -Besòs.

 

Każdy przykład ilustrowany jest wieloma kolorowymi zdjęciami.

 

Rozdział czwarty – Polskie kampusy w budowie. Analiza współczesnych polskich kampusów uczelni wyższych. Piotr Żabicki poddał analizie następujące kampusy:

 

Kampus Morasko Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Kampus 600-lecia Odnowienia Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, jest też Studium przypadku – Instytut Nauk Geologicznych UJ w Krakowie, Bałtycki Kampus Uniwersytetu Gdańskiego w Gdańsku-Oliwie, Politechnika w Białymstoku, Uniwersytet Białostocki (UWB), Odpowiedzi Uniwersytetu Białostockiego na ankietę temat NOWE INWESTYCJE, Warszawskie kampusy i nowe obiekty uczelniane, Kampus Ochota UW w Warszawie, Studium Przypadku – Wydział Fizyki UW, Kampus Centralny i kampus Powiśle UW, Europejskie Centrum Edukacji Geologicznej UW w Chęcinach, Kampus Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego (WUM), Inwestycje Politechniki Warszawskiej, Dzielnica akademicka w Katowicach, Studium Przypadku – Centrum Nowoczesnych Technologii Informatycznych Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach, Kampus Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, Kampus Politechniki Wrocławskiej we Wrocławiu, Miasteczko akademickie w Lublinie, Kampus Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (UMK), Kampus Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach (UJK), Uniwersytet Rzeszowski (UR), Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny (ZUT) w Szczecinie, Uniwersytet Łódzki, Politechnika Łódzka (PŁ), Akademia Sztuk Pięknych w Łodzi (ASP Łódź), Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach.

 

Każdy przykład jest bogato ilustrowany kolorowymi zdjęciami, nieraz dołączone są wykresy.

 

Na końcu znajduje się podsumowanie i wnioski.

 

Rozdział piąty to wyniki analiz. Rozdział szósty – podsumowanie pracy. Rozdział siódmy – Postulaty na przyszłość. Rozdział ósmy – Zestawienie inwestycji obiektów szkolnictwa wyższego zrealizowanych w latach 2004 – 2018 lub będących w rewitalizacji. Na końcu dołączona jest bibliografia.

 

Książka jest świetną pomocą dla osób chcących dokonywać podobnych analiz, niekoniecznie na użytek pracy naukowej, ale choćby dla swojej własnej ciekawości, by prześledzić zachodzące w historii zmiany, np. w obrębie własnego miasta czy terenu.

 

 
 

Komentarze

Security code
Refresh

Aby Skomentować Kliknij Tutaj

Współpracujemy z:

BIBLIOTECZKA

Karta Do Kultury

? Jeżeli zalogujesz się na swoje konto, będziesz mógł bezpłatnie:
*obserwować pozycje wydawnicze, promocje oraz oferty specjalne
*dodawać je do ulubionych
*polecać innym czytelnikom
*odradzać produkty, po które więcej nie sięgniesz
*listować pozycje, które posiadasz
*oznaczać pozycje przeczytane/obejrzane
Jeżeli nie masz konta, zarejestruj się, zapraszamy do rejestracji!
  • Zobacz Mini Tutorial