Wersja dla osób niedowidzącychWersja dla osób niedowidzących

Okładka wydania

Requiem Dla Wrocławia

Kup Taniej - Promocja

Additional Info


Oceń Publikację:

Książki

Fabuła: 100% - 1 votes
Akcja: 100% - 1 votes
Wątki: 100% - 1 votes
Postacie: 100% - 1 votes
Styl: 100% - 1 votes
Klimat: 100% - 1 votes
Okładka: 100% - 1 votes
Polecam: 100% - 1 votes

Polecam:


Podziel się!

Requiem Dla Wrocławia | Autor: Szymon Koprowski

Wybierz opinię:

inka

Requiem dla Wrocławia rozpoczyna się nader ciekawie: „Ostatni deszcz niosący ulgę rozpalonemu miastu spadł dziesięć lat temu”. Dalej akcja nabiera tempa. Obserwujemy powolny rozpad dotychczasowych struktur. Krok po kroku, na naszych oczach, upada przemysł, szkoła, służba zdrowia, kościoły. Brakuje wody, znikają zwierzęta, a wkrótce i ludzie. I na tym pobojowisku, wśród temperatur przekraczających czterdzieści stopni, pozostaje On, samotny wędrowiec Adam (Szczur) Słota. Razem ze swoim miastem Wrocławiem. Ale umówmy się. To jedynie symbol, hasło wywoławcze dla jakiegokolwiek miejsca na Ziemi. Rozpoczyna się walka o przetrwanie. I jak w każdej postapokaliptycznej lekturze, czytelnik pełen obaw i raczej pesymistycznych wizji, z niecierpliwością czeka na ostateczne rozwiązanie, którego najczęściej, najzwyczajniej w fabule brak. Jest za to otwarte zakończenie i zawieszenie. Czy Requiem dla Wrocławia wpasowało się w ten schemat? To pytanie do odbiorcy. Zachęta do lektury. Chociaż Koprowski w pierwszych zdaniach nie zachwyca. Zwłaszcza denerwującą manierą powtórzeń: „trzeba wspomnieć”, „wypada wspomnieć”.

 

Ciekawy jest natomiast zabieg wykorzystania lokalnego kolorytu Wrocławia. Wskazanie miasta przez pryzmat autentycznych ulic, zabytków, charakterystycznych punktów topografii. To osadza akcję w konkretnych realiach, buduje prawdopodobieństwo akcji.

 

Służy temu niewątpliwie dodatkowo podjęcie wątku zagrożenia ekologicznego, które – jak sugeruje autor – przyczyni się do katastrofy końca świata. Cywilizacji. Mamy więc i aspekt ochrony środowiska, chociaż miejscami motyw ten rozwija się zbyt topornie, tchnie szkolnym dydaktyzmem. Mamy samotnego bohatera (samotność okazuje się najgorszym do przezwyciężenia utrapieniem ostatniego człowieka, nie bez powodu noszącego biblijne imię), który niczym Prometeusz (powiązania z różnymi kulturami i tradycjami nasuwają się same, chociażby z filmem Francisa Lawrence’a Jestem legendą z Willem Smithem w roli głównej na podstawie książki Richarda Mathesona), próbuje ratować ludzkość i w końcu mamy towarzysza – szympansa (sztuczną inteligencję), który niczym Piętaszek z Przypadków Robinsona Crusoe Williama Defoe jest lustrem, komentarzem wszelkich decyzji i wyborów.

 

Niech jednak czytelnik nie myśli, że powieść Szymona Koprowskiego roi się jedynie od proekologicznych dysput, krąży wokół kroniki dnia codziennego i walce o przetrwanie w duchu no waste. Są i tak zwane „momenty”. Bohater, „galaktyczny singiel”, dosyć obrazowo, z pewnym nawet rozbrajającym urokiem, opisuje jak radzi sobie z brakiem fizycznego spełnienia. Wspomina również czasy dzieciństwa i analizuje kondycję swojej rodziny. Trudno jednak zdecydować, czy obrazy przesuwające się, jak w kalejdoskopie, przed oczami Adama, pochodzą ze sfery realnej, czy są mimo wszystko wytworem wyobraźni i obciążonego pragnieniem, stresem i strachem mózgu.

 

Tak, Koprowski potrafi umiejętnie podtrzymać zainteresowanie i uwagę czytelnika. Powoli wprowadza kolejne wątki. Skupia się raczej na rozważaniach, opiniach i porównaniach minionych epok i zastanej sytuacji. Aż chce się rzec, parafrazując słynny tytuł filmu Andrzeja Wajdy: krajobraz po bitwie (według opowiadania Tadeusza Borowskiego, też wymownego – Bitwa pod Grunwaldem). Rozpad świata, rozpad osobowości. I dominujące poczucie klaustrofobicznego zamknięcia, chociaż akcja toczy się na przestrzeni wybranych punktów Wrocławia (jeszcze raz plus za barwne opisy zabytków i historii).

 

Bardzo ciekawie został potraktowany temat roli Kościoła w postępującej degrengoladzie nie tylko Polski, ale i krajów Unii Europejskiej, uogólniając. Koprowski dosyć śmiało wysuwa swoje osobiste poglądy przekute w fikcyjną fabułę, ale jednak natrętnie widoczne. Mówiąc wprost: mówi wprost… Czasem tylko puszczając wodze zbytnim fantazjom, kiedy do głosu dochodzi motyw oczyszczania dusz grzeszników.

 

Generalnie, powieść dosyć nierówna, co nie oznacza, że nieciekawa. Są momenty skłaniające do zadumy nad kondycją dzisiejszego świata i miejscem, rolą człowieka na planecie. Jest też wyraźna przestroga, ”by się opamiętać”. Są i fragmenty wywołujące pobłażliwy uśmiech swoją naiwnością przesłania, ale i konstrukcji. Mimo wszystko, to propozycja ciekawa lekturowo i warto poświęcić jej kilka godzin.

 

Komentarze

Security code
Refresh

Aby Skomentować Kliknij Tutaj

Współpracujemy z:

BIBLIOTECZKA

Karta Do Kultury

? Jeżeli zalogujesz się na swoje konto, będziesz mógł bezpłatnie:
*obserwować pozycje wydawnicze, promocje oraz oferty specjalne
*dodawać je do ulubionych
*polecać innym czytelnikom
*odradzać produkty, po które więcej nie sięgniesz
*listować pozycje, które posiadasz
*oznaczać pozycje przeczytane/obejrzane
Jeżeli nie masz konta, zarejestruj się, zapraszamy do rejestracji!
  • Zobacz Mini Tutorial