Gdybym Miała Twoją Twarz | Autor: Frances Cha

Lubię, gdy książka zabiera mnie do miejsc, w których jeszcze nie byłam. Tym razem trafiłam do współczesnego Seulu w Korei. Odwiedziłam eleganckie salony, ale też skromne mieszkanka do wynajęcia, tradycyjne koreańskie domostwo bogatych właścicieli, ale i niewielkie salony fryzjerskie i kosmetyczne, kliniki chirurgiczne czy pracownie malarskie. To była niezwykle ciekawa i zaskakująca podróż - co chwilę naprawdę szczerze dziwiłam się, jak bardzo różnić się może świat ludzi żyjących w tym samym czasie i można powiedzieć, że obok nas, bo w dzisiejszym małym przecież świecie.

Bohaterkami powieści jest pięć młodych kobiet - niema na skutek wypadku fryzjerka Ara; Gyuri - luksusowa kobieta do towarzystwa i Sujin, która marzy, by też nią być; artystka Miho, która wróciła ze studiów w Nowym Jorku oraz młoda mężatka Wonna marząca o dziecku. Ich losy połączone są ze sobą na różne sposoby - niektóre znają się od dzieciństwa, inne zaledwie od niedawna są sąsiadkami. Żadna z nich nie miała łatwego, w pełni szczęśliwego dzieciństwa, choć wychowywały się w różnych rodzinach i odmiennych warunkach. Każda jednak szybko doznała swoistej straty, odrzucenia czy innego rodzaju krzywdy. W następujących po sobie rozdziałach pierwszoosobową narrację przejmuje kolejna z kobiet, co pozwala nam w pełni poznać i pojąć zależności w ich relacjach, a także zrozumieć motywy ich często na pozór niejasnego postępowania.

Śledząc losy bohaterek oprócz ich zagmatwanych historii poznajemy też przedziwne z naszego punktu widzenia koreańskie zwyczaje - salony z pięknymi, perfekcyjnymi paniami do towarzystwa, w których większość mężczyzn spędza czas po pracy do późnych godzin nocnych, całodzienną harówkę i strach przed wzięciem dnia wolnego, w dalszym ciągu aranżowanie małżeństw i niezwykła waga pochodzenia rodzinnego w planach matrymonialnych. Do tego powszechny, oczywisty wręcz obowiązek operacyjnego poprawiania urody! Rzecz jasna, tyczy się to dziewcząt, chłopcy mogą spać spokojnie... Nie dajmy się jednak zwieść tytułowi – nie jest to książka poświęcona operacjom plastycznym i presji pięknego wyglądu. Temat jest znacznie poważniejszy i niezwykle głęboki. To opowieść o ranach z dzieciństwa, o nierównościach społecznych i obyczajowych, o stałym poczuciu bycia gorszą, o wielkim trudzie realizacji własnych marzeń. I o sile kobiecej przyjaźni! Chciałabym na swojej drodze spotkać takie dziewczyny jak Ara, Gyuri, Sujin, Miho i Wonna. 

Książka jest nie tylko ciekawa, ale też piękna! Naprawdę cudowna! Opowieść toczy się nieśpiesznie, bez wymuszonego grania na emocjach, a jednak od razu dajemy się oczarować jej niezwykłemu, ciepłemu, słodko-gorzkiemu nastrojowi i poruszającej sile uczuć, dla których autorka nie potrzebowała wielu górnolotnych słów. Po kolei wchodzimy do serc i umysłów każdej z dziewcząt, każdą z nich rozumiemy, szczerze lubimy – choć tak bardzo się od siebie różnią i każdej życzymy jak najlepiej. Powoli, razem z nimi przekonujemy się, co jest w życiu najważniejsze, gdzie szukać akceptacji i szacunku do samej siebie, kto może nam pomóc, a najbardziej tego, że zły los może obrócić się w najczarniejszej nawet chwili i wszystko może być dobrze... Lektura bardzo poruszająca, raniąca, ale też kojąca serce, jak najlepszy balsam.

Gorąco polecam!